eternals
#7 (marvel)
De grootste verrassing van dit laatste nummer, is dat het
slot van deze miniserie eigenlijk geen slot is. Toegegeven,
het scenario bevat wel actie in de vorm van een confrontatie
tussen de Eternals en de Deviants en dat zorgt voor gevaar.
Daar staat echter tegenover, dat het een gekunsteld conflict
is. Als dan aan het eind blijkt, dat dit verhaal in feite
niet meer is geweest dan een inleiding op nieuwe avonturen,
slechts het topje van de ijsberg, dan kan de conclusie enkel
tegenvallen. Ondanks de prettige vertelstijl is het verhaal
niet boeiend genoeg en ondanks de heldere, hoekige en dynamische
tekenstijl is het ook visueel net te voorspelbaar. Hier is
twee sterren op zijn plaats. tekst
neil gaiman tekeningen john romita jr
x-factor
#16 (marvel)
Jamie Madrox gaat op zoek naar één van zijn
dubbels. Wanneer hij hem wil absorberen, ontdekt hij dat deze
dubbel een heel leven voor zichzelf heeft opgebouwd. Hij is
getrouwd en heeft een kind. Hoewel de presentatie en ook de
uitwerking van het morele conflict voor Jamie zeer overtuigend
zijn, is de uitkomst geen verrassing. Het subplot over Siryn
en Monet in Parijs is aardig, al steekt ook daar voorspelbaarheid
de kop op; het is helder dat het slechts dient als introductie
voor latere verhaallijnen. Op het vlak van de tekeningen weinig
klachten. Van de prettige en realistische stijl tot de eenvoudige
doch effectieve composities; het is voldoende voor een score
van drie sterren. tekst
peter david tekeningen pablo raimondi
runaways
#24 (marvel)
Het team moet ingrijpen voor Chase Stein zich opoffert voor
de mythische Gibborim. Als altijd blijft het tempo bijzonder
laag, zodat veel ruimte wordt gevuld met dialogen die strikt
genomen niet noodzakelijk zijn voor een goed begrip van het
verhaal. Toch is dat ook de charme van de serie, omdat het
de personages kleur geeft. Zelfs in een nummer als dit, waarin
de plot heel eenvoudig en te dun is, draagt het bij aan herkenbare
gevoelens en relaties. Hopelijk houdt de volgende schrijver
die traditie in stand. De tekeningen zijn prachtig, wederom.
De warme kleuren sluiten goed aan op de vloeiende lijnen en
de jeugdige dynamiek. Al met al kom ik uit op een score van
drie. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
daredevil
#94 (marvel)
Een losstaande vertelling over Milla Donovan, waarin vanuit
haar perspectief wordt getoond hoe ze in het leven van Matt
Murdock staat en hoe ze moet omgaan met de wetenschap dat
hij altijd voor zijn carrière als Daredevil zal kiezen.
Het begin is expositie, flashback, de tweede helft is een
exercitie in futiliteit, want dit thema is in oneindig veel
andere comics over superhelden aan bod geweest. Het kan niets
nieuws bieden. De onheilspellende ondertoon aan het eind biedt
nog enige hoop, maar voor nu is dit onvoldoende. Het werk
van de gasttekenaar blijft lekker dicht bij dat van de vaste
maker, al is de stijl minder rauw en te eenvoudig. Twee sterren
is hier het hoogst haalbare. tekst
ed brubaker tekeningen lee weeks
jack of fables
#8 (dc)
De nieuwe verhaallijn, die begon één maand nadat
een ander nieuw verhaal werd gestart, is goed op gang gekomen.
Het concept is niet vernieuwend, de gebeurtenissen in Las
Vegas neigen naar clichés en het subplot over de twee
nerds die hun geluk beproeven, voelt overbodig. Dat neemt
niet weg dat Jack een fascinerend hoofdpersonage is, niet
in de laatste plaats door zijn gebrek aan een goede ethiek
en moreel kompas. Vooral het eind is daar een komisch voorbeeld
van. Het tekenwerk scoort voldoende. Sommige pagina's vertonen
weer sporen van een inconsistente stijl, maar over het algemeen
is duidelijk een verbetering waarneembaar. Geen twee sterren,
wel drie sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
american
virgin #12 (dc)
Vooralsnog lijkt het nieuwe avontuur van Adam Chamberlain
eentje zonder rode draad. In de drie hoofdstukken tot nu toe,
wordt telkens een geheel andere sfeer neergezet en al past
dat nog wel in Adams zoektocht naar de ware, het voelt nogal
geforceerd. Daarbij is een openingsscène van zeven
pagina's in een dark room een beetje te veel van het goede:
het shockeert niet echt en levert geen informatie op die niet
ook op één pagina verteld had kunnen worden.
De tekeningen vallen ietwat tegen. Duidelijk dat een andere
inkter veel invloed heeft, want de laatste delen zijn minder
dynamisch en te eenvoudig. Alles bij elkaar is de score van
één ster gerechtvaardigd. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
the exterminators
#14 (dc)
Het blijft intrigerend hoe deze serie alle wetten van een
maandelijkse titel tart. Soms lijkt het of niet eens echt
sprake is van een hoofdpersonage, dat alles in en rondom het
bedrijf dat ongedierte bestrijdt zijdelings is verbonden en
pas na lang analyseren enige logica ontstaat. Dit nummer gaat
nader in op een nieuwkomer bij het bedrijf, terwijl op de
achtergrond allerlei subplots aan bod komen. Het is goed geschreven,
kent een aparte sfeer en waarschijnlijk leest het iets samenhangender
in een bundel. De tekeningen zijn uitstekend. Zowel de Europese
stijl als de aandacht voor details is aantrekkelijk, ja, zelfs
de soms wat houterige poses en composities doen het goed.
Drie sterren. tekst
simon oliver tekeningen tony moore
100 bullets
#81 (dc)
De actie wordt verplaatst naar Italië, waar meerdere
belangrijke spelers van de rode draad van deze serie praten
over het heden, verleden en toekomst. Bijzondere aandacht
voor de flashback over Shepherd, die boeiend is en erg goed
in elkaar steekt. Binnen het grotere geheel is dit misschien
een kwestie van tijd rekken, dat is waar. Niettemin geeft
het kleur aan personages en het is prettig om te weten dat
zoiets nog kan, zo ver in het bestaan van de serie. Het tekenwerk
is strak, vol duidelijke lijnen en met gevoel voor schaduwen
en sfeer. Bovendien is dit een nummer met afwisseling in de
scènes, zodat de inkleuring veel diversiteit kan laten
zien. Dit verdient zeker vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso