ultimate
power #5 (marvel)
De Ultimates zijn aangekomen in de dimensie van het Squadron
Supreme. Aldaar neemt Thor het direct al op tegen Hyperion,
daarna gevolgd door de overige leden van de Fantastic Four.
Het gevecht met enkel Hyperion duurt vrijwel het gehele nummer,
het wordt verteld volgens de formule van extreme decompressie
en al leest het daardoor heel vlot weg, het levert wel te
weinig diepgang op. Als comic op zich is de plot dus te dun.
De tekeningen krijgen alle ruimte in de actiescènes,
die met de zo realistische stijl een mooie sfeer krijgen en
mede dankzij de al bijna net zo realistische inkleuring aantrekkelijk
zijn. Door het gebrek aan inhoud geef ik in dit geval hooguit
één ster. tekst
j michael straczynski tekeningen greg land
thunderbolts
#114 (marvel)
Het lot van drie ongeregistreerde helden valt samen wanneer
ze worden aangevallen door de nieuwe Thunderbolts, die het
gevecht meteen met zeer grof geschut in zijn gegaan. De chaos
van de situatie en de overrompelende aanval zijn effectief
vormgegeven, met net op de juiste momenten tekstloze scènes,
afgewisseld met cynische dialogen van beide kanten. Op dit
moment in het vervolgverhaal is even weinig plek voor uitdieping
van de personages, het gaat nu puur om de actie. Dat betekent
dat de tekeningen hier ook wat dynamischer zijn, vol grote
panels, dramatische composities en een sfeervol gebruik van
zwarte vlakken. Alles bij elkaar is het zeker drie sterren
waard. tekst
warren ellis tekeningen mike deodato jr
jack of fables
#10 (dc)
Jack en Gary ronden hun avontuur in Las Vegas af op een manier
die totaal past bij de opzet van de serie, namelijk vol humor,
vreemde tegenslagen en kleinere avonturen binnen het grotere
geheel. Het tussenverhaaltje over een weblogger genaamd Aubrey,
die ineens heel veel geluk heeft, is eigenlijk nog net even
ietwat leuker en interessanter dan de rode draad, maar omdat
alles uiteindelijk netjes samenkomt, is dat geen bezwaar.
Het grootste minpunt van het nummer? Een complete pagina die
is vergeten bij het letteren. En niet de minst belangrijke,
bovendien! Het werk van beide tekenaars sluit aardig op elkaar
aan, dus op dat vlak weinig klachten. Al met al geef ik twee
sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen tony
akins & andrew pepoy
dmz #19 (dc)
Het is zover, Matthew Roth mag een interview doen met een
soldaat die betrokken was bij het incident tijdens de oorlog,
waarbij het leger het vuur opende op ongewapende betogers.
Het levert fascinerende flashbacks op. Oorlog mag dan een
oud cliché zijn, het wordt hier op een redelijk originele
manier verwerkt en het heeft op precies de juiste momenten
impact. De beide flashbacks hebben bovendien ook een andere
tekenaar, die met een opvallend andere stijl zowel bijzonder
overtuigend als functioneel zijn. In de context van het vervolgverhaal
is dit een soort rustpunt, maar wel eentje die aangrijpt.
En daarom is deze opvallende comic ook dubbel en dwars de
vijf sterren waard. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli,
nathan fox & viktor kalvachev
y: the last
man #56 (dc)
Yorick Brown en agente 355 bevinden zich intussen in Parijs,
Frankrijk, waar verschillende subplots van de serie samenkomen.
Thematisch lijkt het al bijna op een epiloog, met het einde
van de reeks in zicht, want vooral de dialogen tussen de twee
personages hebben iets afsluitends. Ook het tempo is laag,
wat overigens goed uitpakt met een interessante en onverwachte
cliffhanger. Alles staat deze keer in het teken van sfeer,
ook het tekenwerk lijkt warmer ingekleurd dan gebruikelijk.
De stijl is uitnodigend en met de semi-realistische lijnen
en kalme composities worden zelfs de visueel minder spannende
scènes nog sterk vormgegeven. Een score van drie sterren
is hier wel op zijn plek. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
phonogram
#6 (image)
Het slot van David Kohls speurtocht naar de godin van de Britpop
eindigt met een flink aantal clichés over blijven hangen
in het verleden en het vinden van een eigen identiteit. Want
hoewel de vele verwijzingen naar de hoogtijdagen van de Britpop
erg amusant zijn en op leuke wijze worden uitgediept in de
annotaties achterin, voelt het nu geforceerd. Zeker wanneer
David aan het eind de boodschap nog even herhaalt in een reeks
tekstkaders. Een typisch geval, dus, van een sterk idee met
een matige uitwerking. Gelukkig blijven de tekeningen bijzonder
aantrekkelijk. Van de zo strakke lijnen tot de eenvoudig effectieve
gezichten, het komt prima over. Ik ga niet hoger dan twee
sterren. tekst
kieron gillen tekeningen jamie mckelvie