dark tower:
the gunslinger born #6 (marvel)
Via opvallend veel schakels wordt een relatief hoog tempo
bereikt in het volgende hoofdstuk over de avonturen van Roland
Deschain en zijn vrienden Alain en Cuthbert. De korte scènes
geven het nummer nu echter wel een vrij fragmentarisch gevoel,
wat wordt versterkt door de vele tekstkaders die, met prettig
ouderwets taalgebruik, niet altijd even relevant zijn. Opvallend
is dat de belangrijkste gebeurtenis, met de olievelden, eigenlijk
niet in beeld wordt gebracht. Voor het overige kan het tekenwerk
zich hier van de beste kant laten zien, met lekker veel sfeervolle
schaduwen, mooi gestileerde poses en interessante composities.
Hoger dan drie sterren kan ik niet gaan. tekst
peter david & robin furth tekeningen jae
lee
x-factor
#21 (marvel)
De mutant Josef Huber wordt zelfs in een verafgelegen gebied
nog geteisterd door de stemmen van de mensen uit de bewoonde
wereld. Dat is zijn vloek en daar wil hij graag verandering
in brengen. Eerst is echter nog meer aandacht voor de leden
van X-Factor, waarbij op een intelligente en subtiele wijze
veel diepgang wordt gecreëerd met interactie tussen de
verschillende personages. Hoewel dat altijd al de kracht van
de serie is, heeft het hier extra impact door de timing van
bepaalde gebeurtenissen. De tekeningen zijn ook weer van hoog
niveau. De gezichten zijn semi-realistisch en herkenbaar,
de stijl krijgt diepte door goed gebruik van schaduwen en
al met al is dit vier sterren waard. tekst
peter david tekeningen pablo raimondi
ultimate
x-men #84 (marvel)
Een verse verhaallijn, een vers aantal Sentinels. Ook Stryfe
aan het hoofd van Mutant Liberation Front is niet echt origineel
en tussen het begin en de belofte van actie aan het einde
gebeurt eigenlijk vrij weinig. Neemt niet weg dat de interactie
binnen het team de moeite waard is, want de schrijfstijl is
toegesneden op het geven van geloofwaardige dialogen. Soms
even te lang, te veel een speech, wel altijd erg helder en
consistent met de karakters. Het tekenwerk is juist in die
scènes ook goed: zodra het tempo wat omhoog gaat, maken
de mooie composities en goede poses plaats voor een vrij rommelige
dynamiek. Tel alles bij elkaar op en dit is voldoende voor
drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen yanick paquette
dmz #21 (dc)
Journalist Matthew Roth krijgt van hogerhand een verhaal over
de nuances van modern oorlogvoeren. Hoewel de ontmoeting strikt
gezien niet helemaal noodzakelijk is, schetst het wel helder
een kader waarbinnen de verhaallijn moet worden gezien. Het
maakt de uiteindelijke uitspraak over het lot van de groep
soldaten die tijdens de oorlog in Manhattan op burgers heeft
geschoten namelijk alsnog tot een verrassing. Het is de geleidelijke
opbouw van spanning die goed uitpakt. Natuurlijk met dank
aan de als altijd schetserige tekeningen, die met enkele welgeplaatste
lijnen heel snel een herkenbare locatie tot leven kunnen brengen.
Vier sterren is te veel en dus geef ik drie sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#84 (dc)
In dit afgeronde verhaal wordt Sigmar Rhone gevolgd, lid van
de gevaarlijke Trust en daarmee ook een doelwit voor de Minutemen.
Met zijn casino als achtergrond wordt een boeiend doorkijkje
gegeven in zijn gezinsleven, tot langzaam maar zeker duidelijk
wordt, dat dit wel slecht móet aflopen. Een tussenspel
bouwt de spanning op, de finale is sinister en onverbiddellijk.
De tekeningen vullen het als vanzelfsprekend aan met oog voor
subtiele details, indrukwekkende shots en zwartvlakken die
zo effectief zijn, dat ze ook zonder de warme inkleuring al
de comic zouden kunnen dragen. Het tempo in de serie gaat
omhoog, dit nummer verdient duidelijk een eindscore van vijf
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
martha washington
dies (dark horse)
Zeventien jaar na de intussen klassieke miniserie, die het
personage Martha Washington volgde vanaf haar geboorte in
een toen nog nabije en redelijk apocalyptische toekomst, is
het nu tijd voor het laatste hoofdstuk. De titel van deze
special zegt eigenlijk alles al. Het jaar is 2095 en een oude
Martha geeft op haar honderdste verjaardag een mooie toespraak,
waarna ze dan eindelijk rust vindt. Een kort verhaal, een
dun verhaal, niettemin wel een bevredigend slot van een reeks
fascinerende miniseries. Gelukkig wordt ook hier het tekenwerk
verzorgd door de oorspronkelijke tekenaar. Gepolijster en
minder rauw dan vroeger, maar wel treffend. Hulde! Al met
al drie sterren. tekst
frank miller tekeningen dave gibbons