x-factor
#22 (marvel)
Jamie Madrox krijgt bezoek van Josef Huber, die hem een heel
bijzonder plan voorlegt. Hij wil de homo superior namelijk
tot bedreigde soort laten verklaren. Een aardig gegeven, dat
echter wat relevantie betreft niet kan tippen aan de meer
persoonlijke ontwikkelingen binnen X-Factor. Vooral de scène
met Rahne en Rictor is bijzonder goed geschreven, met slimme
dialogen en aandacht voor de personages zelf. Dat vervolgens
ook nog ruimte is voor humor, is een groot compliment waard.
De tekeningen zijn erg sterk, ook op dat vlak is dit nummer
van hoog niveau. De stijl vindt een prima balans tussen sfeer,
schaduw en herkenbare poses en gezichten. Een score van vier
sterren is terecht. tekst
peter david tekeningen pablo raimondi
powers #25
(marvel)
Detective Christian Walker krijgt een meisje op het politiebureau
dat vertelt hoe ze ineens aan vreemde superkrachten is gekomen.
Het is het gevolg van een Powers virus en daarmee wordt meteen
goed de sfeer gezet voor deze nieuwe verhaallijn, waarin Walker
een nieuwe partner krijgt toegewezen in de persoon van Enki
Sunrise. De nieuwe opzet van de reeks, met meer pagina's,
wordt direct ten volle gebruikt, want naast het hoofdverhaal
is ook voldoende aandacht voor het privéleven van Walker,
zijn geheime bestaan als superheld en het subplot over voormalig
collega Deena Pilgrim. Ook de tekeningen zijn weer groots,
dynamisch en stilistisch als altijd. Zonder meer vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
ultimate
x-men #85 (marvel)
De X-Men nemen het in Manhattan op tegen een groepje Sentinels,
waarna de spanning rondom het Mutant Liberation Front voor
onenigheid binnen het team zorgt. Het vechten met de Sentinels,
opnieuw aan het eind van dit deel, voelt allemaal wat geforceerd.
Sterker, dit nummer lijkt voornamelijk bedoeld als opwarmertje
voor de confrontatie met de personen achter de Sentinels.
Geen probleem als het verhaal eenmaal is gebundeld, als losse
comic werkt het echter minder goed. Wat betreft de tekeningen
is het soms wat aan de gemakkelijke, vlakke kant. Waar de
stijl zelf stabiel is, maakt het nergens de dynamische indruk
die bij de serie past. Daarom dus twee sterren. tekst
robert kirkman tekeningen yanick paquette
daredevil
#99 (marvel)
Aan het eind van het verhaal over de tot waanzin gedreven
Melvin Potter, ofwel de Gladiator, is steeds meer duidelijk
dat dit pas de inleiding is op een nog veel groter plan. Alles
draait uit op een zinderende finale, waarin via twee schijven
de schokkende overgang van het ene naar het andere vervolgverhaal
wordt afgeleverd. Het is knap werk, zeker ook omdat het beide
lagen van de serie aan elkaar koppelt: het leven van Matt
Murdock als advocaat en als een gewoon mens enerzijds en het
leven van Matt Murdock als de held Daredevil anderzijds. De
tekeningen kunnen die twee lagen goed aan. De realistische
stijl houdt alles menselijk, maar is rauw genoeg voor de actie.
Vier sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
jack of fables
#13 (dc)
Na de zo bizarre finale van vorige maand heeft Jack nu een
enorm zwaard in zijn borst. Enkele hilarische ontwikkelingen
later komt Gary tot de conclusie, dat dit het mythologische
verhaal van het zwaard in de steen moet zijn. En dat in dit
geval Jack dus de steen is. Als aan het eind dan nog Wicked
John opduikt en Gary over hem een verrassende opmerking maakt,
is de verwarring compleet. De lichte toon van de serie is
misschien voor de lange termijn een probleem, maar nummers
als deze laten zien dat het aardig werkt. Met leuke humor
en met goede dialogen leest het vlot weg, terwijl het werk
van beide tekenaars redelijk uniform en open is. Ik geef dus
een score van drie sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen tony
akins & russ braun
dmz #22 (dc)
De soldaten die verantwoordelijk zijn voor de schietincidenten
op 'dag 204' hebben slechts een lichte straf gekregen. En
dat is voor de inwoners van het Manhattan uit de nabije toekomst
een reden voor veel woede en geweld op straat, wat, hoe kan
het ook anders, door journalist Matthew Roth op de voet wordt
gevolgd. Lange tijd lijkt het of dit verhaal met een sisser
afloopt, tot de laatste scène ineens een dramatische
wending veroorzaakt. Knap uitgewerkt, met Matthews verhaal
als altijd in de pakkende tekstkaders. Wat betreft het tekenwerk,
dat is zeer sterk, met een rauwe stijl die vorm kan geven
aan de grimmige details van het belegerde Manhattan. Ja, dit
is vijf sterren waard. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
batman #667
(dc)
Batman en Robin gaan op bezoek bij een groep relatief onbekende,
klassieke helden. Na de introducties wordt heel langzaam duidelijk
dat ze allen onder valse voorwendselen naar deze locatie zijn
gebracht en dat het uitdraait op een klassiek moordmysterie.
Voor een inleidend hoofdstuk is dit opvallend rijk aan achtergrond,
aan uitdieping van de personages en aan sfeer. De sterke dialogen
dragen daar ook zeker aan bij. Het tekenwerk kiest hier en
daar blijkbaar bewust voor een wat simpele stijl, waarschijnlijk
voor het vangen van de sfeer uit de periode van deze klassieke
helden. Dat zorgt voor een aparte uitstraling, die aansluit
op het verhaal. Genoeg voor drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen j h williams iii