faker #3
(dc)
Het groepje vrienden ontdekt dat om hen heen enkele erg vreemde
dingen gebeuren, dingen die blijkbaar in verband staan met
een bijzondere drug en uiteindelijk de aandacht wekken van
de plaatselijke overheid. De schrijfstijl is technisch nog
wel in orde, al worden de hoofdpersonages niet scherp genoeg
neergezet. Hierdoor zijn het onderling inwisselbare clichés
die bovendien niet sympathiek zijn. Dat maakt meeleven met
deze bizarre ontwikkelingen lastig. Daar draagt het tekenwerk
een steentje aan bij, want dat is zo minimalistisch, dat niet
elk personage herkenbaar is. Los daarvan is deze stijl overigens
wel strak en lekker rauw. Tel alles bij elkaar op en ik kom
uit op twee sterren. tekst
mike carey tekeningen jock
the exterminators
#21 (dc)
Veel subplots, die lang niet allemaal even helder zijn of
even relevant lijken, komen samen in een confrontatie tussen
medewerkers van Bug-Bee-Gone en de plaatselijke onderwereld.
Op de achtergrond spelen intussen nog wel de gebruikelijke
rode draden, wat dit nummer ouderwets vol en informatiedicht
maakt. Helaas mist het soms urgentie en dat komt deels door
die vertelstijl, deels ook door het tekenwerk. Een gasttekenaar,
die normaal gesproken bij uitstek geschikt is voor smoezelige
locaties en heldere personages, heeft hier een ongebruikelijke
inkter en dat levert een halfslachtige, dunne stijl op die
nergens kan overtuigen. Een matig deel, dus, dat net één
ster verdient. tekst
simon oliver tekeningen darick robertson
y: the last
man #58 (dc)
Het einde van de serie nadert en dus komen veel verhaalstrengen
bij elkaar. Hoofdmoot van dit nummer wordt gevormd door een
beladen gesprek tussen agente 355 en Yorick Brown, één
van de weinige mannelijke overlevenden van een wereldwijde
ramp. De dialogen zijn erg scherp en sfeervol, de personages
blijven menselijk en de cliffhanger is een voorbeeld van hoe
de decompressie ijzingwekkend effectief kan worden gebruikt
voor een emotionele wending. Als altijd gooit het tekenwerk
hoge ogen, zeker nu het enkele pagina's krijgt waar het draait
om kalmte, om een rustige sfeer en daarna om de impact. De
open stijl wordt aangevuld met warme kleuren en dit nummer
krijgt vijf sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
buffy, the
vampire slayer #6 (dark horse)
Aan het begin van een nieuwe verhaallijn, nu met een andere
schrijver dan Whedon zelf, gaat de aandacht uit naar Faith.
Ze wordt door Giles benaderd voor een geheime missie: ze moet
infiltreren bij een gevaarlijke Slayer uit de rijke kringen
van Engeland. Haar training van ongemanierd naar beschaafd
wordt in sneltreinvaart getoond, dat is wellicht een gemiste
kans. Voor de rest is het acceptabel als inleiding, met goede
dialogen en een tekenstijl die stabiel is. Het nadeel op dat
laatste vlak is het personage Faith: zij is niet zo gelijkend
op haar verschijning in de televisieserie als veel andere
personages. Te inleidend voor drie sterren, vandaar dat ik
twee sterren geef. tekst
brian k vaughan tekeningen georges jeanty
the boys
#10 (dynamite)
Billy Butcher en Hughie onderzoeken de vreemde moordzaak waar
blijkbaar superhelden bij betrokken zijn en het spoor heeft
hen geleid naar Tek-Knight en zijn voormalige hulpje Swingwing.
Los van het verhaal, dat heel bewust op zoek gaat naar de
grenzen van de taboes met homoseksuele helden, is deze finale
zeer interessant omdat de beide hoofdpersonages van de Boys
verder worden uitgediept. Het is een zeer bevredigend eind,
ook thematisch. En het tekenwerk, altijd al kwetsbaar voor
haastige krassen, is deze keer van begin tot eind sterk, stabiel
en voorzien van de gebruikelijk dikke lijnen, indringende
close-ups en dynamische shots. Zonder twijfel is dit vier
sterren waard. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson