ultimate
x-men #86 (marvel)
Het komt tot een confrontatie tussen de tweeling Fenris en
de X-Men onder leiding van Bishop. Terwijl de overige leden
van het team een plekje krijgen in een handjevol korte en
aardige subplots, zet Fenris enkele Sentinels in tegen hun
opponenten. Dat is een gevecht dat door de structuur van het
verhaal helaas niet op gang komt en heel snel naar de volgende
cliffhanger gaat. Een vreemde keuze, al zal het ongetwijfeld
beter lezen in de gebundelde editie. Het schrijfwerk is en
blijft immers overtuigend. De tekeningen zijn redelijk goed.
De essentie van de personages wordt duidelijk neergezet, maar
het mist diepte en in de gevechten mist het dynamiek. Vandaar
twee sterren. tekst
robert kirkman tekeningen yanick paquette
checkmate
#18 (dc)
Meer en meer wordt nu duidelijk dat de leden in de hoogste
rangen van Checkmate niet helemaal op één lijn
zitten. Na een enerverende opening en een rustige tweede scène
gaat het tempo omhoog en het mondt uit in een schokkende wending
die verrassend genoeg niet het slot van het nummer is. Met
de slimme opbouw wordt een broeierige sfeer gecreëerd
en zelfs al is nog niet helemaal duidelijk welke kant het
opgaat, het houdt de aandacht vast. De tekeningen zijn soms
druk in hun uit de jaren negentig afkomstige hang naar dynamiek,
terwijl het in de kalme momenten juist weer te vlak is. Dat
neemt niet weg, dat de inkleuring consistent is en ik drie
sterren uitdeel. tekst
greg rucka tekeningen joe bennett
ex machina
#30 (dc)
Een nieuwe verhaallijn opent volgens de intussen geijkte patronen
met een toepasselijke flashback en een tempo dat laag ligt,
zonder dat het vervelend gebruik maakt van decompressie. Neem
de discussie tussen Mitchell Hundred en stafchef Candy, die
inclusief inleiding zes pagina's in beslag neemt en toch slechts
draait om de mededeling dat de paus Hundred wil spreken. Die
scène heeft een vrijblijvende sfeer en zet de personages
goed neer, met humor als lijmmiddel. Dat op de achtergrond
iets sinisters speelt, maakt het enkel veel interessanter.
Ook de tekeningen zijn stabiel als altijd, van de realistische
stijl tot het gebruik van zwart bij de heldere composities.
Zeker vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris