powers #27
(marvel)
Christian Walker en zijn collega Enki Sunrise onderzoeken
een reeks moorden op jonge, blonde meisjes. Een onverwacht
bezoek van Triphammer zet de boel ineens op scherp en ergens
in de schimmige achterbuurten van de stad duikt Deena Pilgrim
op, de voormalige partner van Walker. Opvallend dat vrijwel
elke scène zo donker is, dat het op een beetje rood
en wat groen in het begin na eigenlijk één grauwe
massa wordt en dat de duidelijkheid van het verhaal daar zonder
meer onder lijdt. Het lage tempo is nu derhalve een uitkomst,
meer tijd voor scènes die niet helder zijn. Het tekenwerk
heeft ook last van de donkere locaties. Veel schaduwen, weinig
herkenbare gezichten. Eén ster is genoeg. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
checkmate
#20 (dc)
De vele machtsspelletjes binnen Checkmate bereiken hun hoogtepunt.
Amanda Waller, de huidige White Queen, is verwikkeld geraakt
in een vete met de andere Royals binnen de organisatie en
de vraag dringt zich op of de regels wel zijn gevolgd op het
punt van het aantal superwezens in het team. Het machtsspel
wordt op een uiterst boeiende, intelligente en realistische
wijze afgerond en dat onderstreept dat de status-quo hier
nimmer heilig is. Wat betreft de tekeningen, die zijn redelijk
goed, al zijn de composities soms wat aan de saaie kant en
zijn duidelijke gezichten nogal eens een probleem. Gelukkig
is de inkleuring uniform en is dit genoeg voor vier sterren. tekst
greg rucka tekeningen joe bennett
ex machina
#32 (dc)
Burgemeester Mitchell Hundred reist naar het Vaticaan voor
een kort bezoek aan de paus. Het lage tempo creëert ruimte
voor enkele interessante ethische discussies over hoe het
beleid van de burgemeester zich verhoudt tot religie. Ook
is aandacht voor een duister plan dat tegen Hundred wordt
gesmeed en uitloopt op een boeiende cliffhanger. Dus ondanks
dat weinig gebeurt, is het een nummer met humor, diepgang
en spanning, voorzien van als altijd sterke dialogen. En uiteraard
tekenwerk dat behoort tot de top, want de realistische stijl
blijkt keer op keer effectief in het neerzetten van menselijke
personages in herkenbare omgevingen, aangevuld met een warme
inkleuring. Vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
grendel:
behold the devil #1 (dark horse)
De oorspronkelijke Grendel, Hunter Rose, is terug en in deze
nieuwe miniserie gaat de aandacht uit naar een minder bekende
periode uit zijn leven. Agenten en journalisten zijn, uiteraard
om andere redenen, geïnteresseerd in het spoor van dood
en verderf dat Grendel nu achterlaat in de plaatselijke onderwereld.
Deze introductie wordt verpakt in een combinatie van vertelstijlen,
waaronder fragmenten uit een boek, verslagen van ooggetuigen
en vele tekstkaders met gedachten van de personages. Het levert
een vol verhaal op, dat nieuwsgierig maakt naar de rest. Ook
het tekenwerk is ouderwets goed. De wat houterige stijl past
bij het tijdsbeeld dat nodig is en drie sterren is hier op
zijn plaats. tekst
& tekeningen matt wagner
the boys
#12 (dynamite)
Billy Butcher, Hughie en de rest van het team stuiten op een
duistere zaak in het voormalige Oostblok, waar superwezens
worden bespeeld door een aantal mensen achter de schermen.
Via hun gebruikelijke methoden, namelijk bruut geweld, ontdekken
de Boys meer over het plan, waarna duidelijk is wat ze moeten
doen. Jammer dat de onthulling nu net wordt gebracht in een
scène met heel veel droge uitleg, want dat is het soort
expositie dat deze makers en deze serie niet nodig hebben.
Aan de andere kant past het binnen het tempo van het verhaal,
zodat ook meer plek is voor humor en uitdieping van de karakters.
Het tekenwerk is lekker dik en overdreven, kortom, drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
angel: after
the fall #1 (idw)
Eindelijk, de comic die verdergaat waar de televisieserie
Angel ophield. Dit is het officiële zesde seizoen en
het gooit de lezer direct midden in de actie. In een door
demonen overspoeld Los Angeles vervult Angel wederom een rol
van dappere redder, deze keer alleen rijdend op de rug van
een draak. Hoewel de bekende gezichten uit de televisieserie
voor een feest van herkenning zorgen, bevat het verhaal net
te veel bizarre demonen, zodat niet altijd duidelijk is wat
nu gebeurt. De ondoorzichtige schrijfstijl helpt daar niet
bij. Hetzelfde geldt voor de tekeningen, die personages wel
herkenbaar neerzetten, maar meestal rommelig en te donker
zijn. Voor nu geef ik twee sterren. tekst
joss whedon & brian lynch tekeningen franco
urru
scott pilgrim
gets it together (oni)
Een nieuw avontuur over Scott Pilgrim en zijn vrienden. Al
blijft de basis van de verhalen voor het grootste deel ongewijzigd,
met veel actie, een vleugje romantiek en een gezonde dosis
absurde zwaardgevechten, toch wordt Scott hier heel langzaamaan
een stukje volwassener. Het is die subtiele groei in het personage
die de serie behoedt voor telkens hetzelfde trucje. Daar komt
bij, dat de vrolijke schrijfstijl toch al op een goede wijze
de interactie tussen de groep jongeren weergeeft. Het tekenwerk
sluit daarop aan. De gestileerde lijnen worden strakker, de
vormgeving kent experimenten en de door manga beïnvloede
dynamiek is aanstekelijk. Ja, dit verdient zeker vier sterren. tekst
& tekeningen bryan lee o'malley