x-factor
#26 (marvel)
Cable heeft de eerste mutante baby na 'House of M' ontvoerd
en is nu op de vlucht voor de X-Men en voor praktisch alle
mutanten die de baby dood of levend willen zien. Los van het
subplot over Jamie Madrox en Layla Miller in de toekomst is
deze crossover voornamelijk een vervelende afleiding van de
rode draad van de serie. En zoals vaker in dit soort crossovers
gebeurt per los deel in feite veel te weinig. Voor de lezers
die uitsluitend deze serie sparen, is de crossover bovendien
niet te volgen. Het tekenwerk is redelijk. Althans, redelijk
voor deze verhaallijn met beduidend meer actie dan gebruikelijk,
want los van het dynamische is de stijl soms wat vlak en braaf.
Eén ster, meer niet. tekst
peter david tekeningen scot eaton
dmz #26 (dc)
Wederom een doorkijkje in het belegerde New York van de nabije
toekomst, met aandacht voor één van de bijpersonages
uit het leven van de journalist Matthew Roth. Deze keer is
dat een oude vriendin van hem, genaamd Kelly. In flashbacks
wordt meer achtergrond gegeven en hoewel dat niet overal even
diep kan gaan, is het precies voldoende voor de impact die
de opening en het eind van dit deel moeten hebben. Bovendien
zorgt Kelly's cynische blik op het leven in de stad voor een
goed contrast met de wat hoopvolle zienswijzen die eerder
aan bod zijn gekomen. Het tekenwerk is erg rauw en gedetailleerd
en wanneer dat moet sfeervol en leeg. Al met al kom ik uit
op vier sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
the boys
#13 (dynamite)
The Boys zijn gestuit op een plan waarbij de Russische superhelden
worden ingezet bij het plegen van een coup. Dit deel bestaat
echter voornamelijk uit gepraat in een kroeg, waarbij al die
plannen nu nog eens uitgebreid worden herkauwd, zonder dat
de plot echte vooruitgang boekt. De plotselinge actie en zieke
humor aan het eind komen eigenlijk te laat. Wat niet helpt,
is dat de vaste tekenaar slechts twee pagina's voor zijn rekening
neemt, waarna zijn plek wordt ingenomen door een tekenaar
met een stijl die veel te braaf is. Het gebruik van de schaduwen
kan niet verhullen dat de dunnere lijnen hier minder krachtig
zijn. Daarom vind ik een score van één ster
wel voldoende. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
& peter snejbjerg
wet moon:
further realms of fright (oni)
Dit derde deel van dagelijkse beslommeringen in het dorpje
Wet Moon is beduidend dikker dan de eerdere delen. Dat betekent
meer ruimte voor de doorkijkjes in het leven van een diverse
groep alternatieve jongeren, zodat de meeste aandacht niet
langer uitgaat naar het hoofdpersonage Cleo. Als altijd draait
het om thema's als twijfel, verliefdheid, vriendschap en jaloezie.
Daarbij worden de verschillende verhaalstrengen soms subtiel
aan elkaar gekoppeld, waardoor de wereld van deze comic tot
leven komt. Het tekenwerk wordt sterker, al is het vreemd
dat voor alleen Cleo nu is gekozen voor extreem grote ogen.
Bijzondere graphic novel, bijzondere maker; vier sterren. tekst
& tekeningen ross campbell