the mighty
avengers #11 (marvel)
Iron Man en Sentry keren terug naar het heden. Dat gebeurt
echter pas ver over de helft van dit nummer, zodat de cliffhanger
van vorige keer behoorlijk wordt opgerekt. Helaas is dan de
flashback die laat zien wat in de tussentijd met de overige
leden van de Avengers is gebeurd niet echt bijzonder sterk.
In tegendeel, het bevat een scène met zo veel gedachtewolkjes,
dat het bijna niet leesbaar meer is. Hopelijk slaat de terugkeer
naar gedachtewolkjes niet aan bij andere series! Ter compensatie
is de finale interessant en biedt het mogelijkheden voor een
mysterie rondom Spider-Woman. De tekeningen zijn helder en
ideaal voor een superheldencomic. Toch blijf ik bij twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
ultimate
x-men #92 (marvel)
De verhaallijn over Apocalypse wordt gecompliceerder wanneer
twee nieuwe personen opduiken. De ware identiteit van de personages
is geen verrassing, zeker niet voor wie de X-Men in de reguliere
continuïteit volgt. Toch werkt het, omdat het afwijkt
van de geijkte patronen en het een daverende finale kent.
Met nummer honderd in zicht moet overigens wel worden opgepast
dat de serie het basisconcept niet laat ondersneeuwen: met
de tijdreisverhalen wordt het telkens wat minder toegankelijk.
Het tekenwerk is erg uitnodigend. Middels de ronde lijnen
wordt een prettig realisme verkregen en het gebrek aan duidelijke
inktlijnen is ditmaal niet echt storend. Drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen salvador larroca
daredevil
#106 (marvel)
Na recente gebeurtenissen is Matt Murdock langzaam maar zeker
aan het ontsporen. Hij sluit zich nu af voor zijn vrienden,
hij verliest zich vaker in het kostuum van Daredevil en hij
staat niet open voor een goed gesprek. Reporter Ben Urich
ziet het moedeloos toe en ook Dakota North dringt helemaal
niet tot hem door. Het subplot dat op de achtergrond loopt,
over de journalistiek en ethiek, is noodzakelijk, want op
zich is de kern van dit verhaal te dun en ook te clichématig.
Nu is de balans nog net in orde. Het werk van de gasttekenaar
sluit aan op de stijl van de serie, net wat meer dikke lijnen,
net stilistischer, maar wel consistent en voldoende voor een
eindscore van drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen paul azaceta
ultimate
spider-man #120 (marvel)
Magneto meldt zich voor Liz Allen, bij wie zojuist haar mutante
gaven voor het eerst zijn gemanifesteerd. Spider-Man en Iceman
willen hem echter tegenhouden. Ze moeten Liz overtuigen van
zijn verkeerde bedoelingen en dat is niet gemakkelijk bij
een getraumatiseerde puber. Aan het eind volgen nog een zeer
belangrijke ontwikkeling in het leven van Peter Parker en
een bijna plichtmatige onthulling van wie nu de vader van
Liz is. Dat laatste is vrij gekunsteld, dat eerste is verfrissend
en erg logisch binnen het geheel van de reeks. Het tekenwerk
is iets sterker dan vorige keer, nu met meer details en aardige
composities. Alles bij elkaar is dit genoeg voor ruim drie
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
all star
superman #10 (dc)
Superman weet dat hij op korte termijn zal sterven. Hij weet
ook, dat hij in de tijd die hij nog heeft meerdere belangrijke
prestaties zal leveren. En omdat hij is wie hij is, kiest
hij niet voor zichzelf: hij zet zich in voor anderen, zoveel
hij nog kan. Na een laatste woord tegen Lex Luthor, die in
een zeer sterke scène niets terugzegt, regelt hij zaken
voor na zijn dood. Omdat het tempo zo hoog ligt, ontbreekt
het soms aan diepgang. De vertelling is te fragmentarisch
en de sfeervolle laatste pagina komt daardoor niet honderd
procent aan. Aan de tekeningen ligt het niet, die zijn dankzij
de eigenzinnige stijl en de vele details een lust voor het
oog. Als comic mist het wat, daarom slechts twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
jack of fables
#21 (dc)
Een losstaand verhaal, waarin Jack niet eens een rol speelt,
handelt over een zeer vreemde toneelvoorstelling van Gary.
De aandacht gaat vooral uit naar de toeschouwers, voor het
grootste deel bekende gezichten van eerder in de serie, terwijl
Gary zich meer en meer opwindt dat helemaal niemand naar hem
luistert en hem serieus neemt. Vanaf het begin is helder,
dit is een vulverhaal. Inhoudelijk gebeurt niets belangrijks,
de basis van de plot is niet bijzonder en het kan zo worden
overgeslagen. Wat het tekenwerk betreft, valt op dat de tekenaar
zelf inkt en dat levert over het algemeen goed resultaat op,
los van hier en daar een te overdreven gezicht. Eén
ster is meer dan terecht. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen tony
akins
transhuman
#1 (image)
Een nieuwe serie waarin, verpakt in de vorm van een documentaire,
nader wordt gekeken naar de recente geschiedenis van genetische
experimenten op mensen. Daarbij wordt uitgebreid ingegaan
op hoe de betrokken bedrijven ooit zijn begonnen, wie met
wie heeft gewerkt en hoe het uiteen is gevallen in een competitiestrijd.
De vorm en vertelstijl worden uiteindelijk vervelend, omdat
het gortdroge expositie oplevert. En omdat de schrijver voor
het eerst niet ook zelf tekent, is de vormgeving wat minder
één geheel met het verhaal. De tekenstijl is
hoekig, statisch en soms te simplistisch, al houdt de inkleuring
het uniform. Een fascinerend gegeven, matige uitwerking en
dus één ster. tekst
jonathan hickman tekeningen j m ringuet