ultimate
x-men #93 (marvel)
Het laatste nummer van de huidige schrijver is meteen de climax
van vrijwel alle subplots van de afgelopen maanden. Het avontuur
over Apocalypse en Phoenix wordt op een goede wijze afgesloten,
met een hoog tempo en veel spanning, waarna de X-Men mogen
beginnen aan een nieuw hoofdstuk in hun bestaan. Ondanks het
tempo en het resulterende gebrek aan echte diepgang leest
het prima weg en is het een bevredigend slot. Wel jammer dat
juist voor dit nummer een onbekende gasttekenaar aanschuift,
die bovendien een niet voldoende dynamische stijl hanteert.
De inkleuring helpt niet mee, want die is veel te overheersend
fel. Al met al geef ik een score van drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen harvey tolibao
dc universe
#0 (dc)
In aanloop naar de grote crossover van deze zomer is dit eigenlijk
niet meer dan een inleiding. Sterker, van een echt verhaal
is niet eens sprake. Deze zo goedkope comic biedt een paar
korte brokjes uit verschillende miniseries die met de 'Final
Crisis' te maken hebben, telkens met andere tekenaars, waarna
een paginagrote advertentie voor die bewuste serie volgt.
Het resultaat? Een vrijwel incoherente teaser die op de slotscène
na niet heel veel schokkends of nieuws brengt. Het tekenwerk
van de verschillende makers is van goed niveau en over de
opzet van de comic is duidelijk wel nagedacht. Dat neemt echter
niet weg, dat dit een overbodig tussendoortje is, dat slechts
één ster krijgt. tekst
grant morrison & geoff johns tekeningen
george pérez & various
jack of fables
#22 (dc)
Een nieuw avontuur duikt het verleden in, naar het jaar 1883,
waar Jack en zijn bende voor onrust zorgen in het wilde westen.
Zoals vaker bij dit soort verhalen vereisen de nieuwe personages
een introductie en hier wordt dat veel te gemakzuchtig via
wat flashbacks en tekstkaders aangepakt. Zodra dat eenmaal
achter de rug is, wordt gelukkig een zeer interessant verhaal
verteld. De gastrol voor een oude bekende uit de serie Fables
is wat dat betreft een hoogepunt. Opvallend, trouwens, dat
dit nummer minder humor bevat. Het tekenwerk is goed, de vaste
tekenaar is toch wel consistenter geworden en de personages
zijn erg herkenbaar. En dus geef ik drie sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
ex machina
#36 (dc)
De nieuwe verhaallijn opent met een beduidend lichtere toon
dan in recente nummers. Voor nu levert het wel een aardig
resultaat op, waarbij overigens opvallend is met hoeveel grove
taal de schrijver weg kan komen. Inhoudelijk vormen de presidentsverkiezingen
van 2004 natuurlijk een prachtig getimede parallel naar ons
heden en ondanks een relatief laag tempo worden genoeg subplots
behandeld voor een gelaagde vertelling. Het tekenwerk is meer
dan zomaar een sluitpost, het is een integraal deel van de
comic en is keer op keer in staat tot het herkenbaar en realistisch
neerzetten van zowel de stad New York als de bewoners van
die stad. Vier sterren is dus zeker terecht. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
glamourpuss
#1 (aardvark-vanaheim)
Wat maker Sim wilde doen na het afronden van zijn driehonderd
nummers tellende comic Cerebus? Het tekenen van tienermeisjes
in zijn beste imitatie van de stijl van klassieke tekenaar
Al Williamson. Het is een bekentenis aan het begin van wat
eigenlijk niet eens meer een comic mag worden genoemd. Dit
eerste nummer bestaat uit een welhaast wetenschappelijke analyse
van klassieke, fotorealistische tekenstijlen, opgeleukt door
een aaneenschakeling van losse glamourplaatjes. Hoe interessant
dat ook is, het had wellicht beter gekund in de vorm van proza.
Nu levert het mooie pin-ups op, die verwarren omdat ze de
indruk wekken van een doorlopend verhaal. Twee sterren. tekst
& tekeningen dave sim
local #11
(oni)
Megan McKeenan werkt intussen bij een kleine uitgever ergens
in Toronto. Daar krijgt ze een uitnodiging voor een kunsttentoonstelling
van haar collega Nancy. Wat ze pas ontdekt als ze daar een
kijkje komt nemen, is dat Nancy bij gebrek aan inspiratie
allerlei spullen van haar heeft gestolen, spullen die ze tijdens
haar omzwervingen van de laatste jaren heeft vergaard. Het
is een intrigerende vorm van zelfreflectie, zo vlak voor het
eind van de miniserie, al voelt het een klein beetje kort
door de bocht. Dat neemt niet weg dat tempo en dialogen sterk
zijn. Ook de tekeningen verdienen een voldoende, met een prachtige
stijl en veel mooie contrasten. Met andere woorden, vier sterren. tekst
brian wood tekeningen ryan kelly