giant-size
astonishing x-men #1 (marvel)
Het afscheid van deze makers verdient een eigen special, waarin
zowel de lopende verhaallijn als een aantal onderlinge relaties
binnen het team wordt afgerond. Al is de verhaallijn, ooit
zo complex opgezet, in dit geval eigenlijk wat te simpel geworden,
het vindt een sterke kern op precies het punt waar plot en
de karakters samenkomen. De schrijfstijl, in het begin van
het nummer soms nog wat warrig en net te bijdehand, blinkt
ook juist daar uit. Het is een emotioneel slot van een mooi
tijdperk en het tekenwerk vult dat aan met een realistische
stijl, statige composities en warme kleuren. Drie sterren
is wel te weinig, vandaar dat ik uitkom op een eindscore van
vier sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
thor #9 (marvel)
Bij afwezigheid van Thor zaait Loki twijfel bij de andere
inwoners van Asgard. Zijn ze voor niets anders teruggekomen
dan het spelen van braaf slaafje van Thor? Nee, toch? Het
is een aloude verteltruc, eentje die erg veel clichés
met zich meebrengt en die ook hier erg voorspelbaar wordt
uitgewerkt. Dit is de eerste keer dat het reguliere team makers
werkelijk onder de maat presteert en dat is jammer. Zelfs
de onthulling bij de cliffhanger voelt geforceerd. Het tekenwerk
is overigens wel in orde, al bieden de rustige scènes
aan begin en eind weinig ruimte voor het tonen van de echte
kwaliteiten van de fijne lijnen en sterke poses. Puur op basis
van de inhoud geef ik hiervoor twee sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen olivier coipel
daredevil
#107 (marvel)
Nieuwe verhaallijn, die als een extra tintje heeft, dat deze
beide schrijvers eindelijk weer eens samen aan een comic werken.
Vreemd genoeg biedt hun verhaal hier voorlopig weinig synergie,
want het basisconcept is nu niet echt verrassend of vernieuwend.
Daredevil, nog altijd op zoek naar zichzelf, wordt gevraagd
voor een blik op een vreemde zaak van een ter dood veroordeelde
man. Tot nu toe is het inleidend, met elementen die vrij standaard
zijn voor dit soort vertellingen. Wel is de uitwerking intelligent
en op een volwassen niveau, wat aansluit op het rauwe, realistische
tekenwerk. Daardoor is het wel degelijk een goede comic. Niet
briljant, wel in orde en dus drie sterren. tekst
ed brubaker & greg rucka tekeningen michael
lark
ultimate
spider-man #122 (marvel)
Opnieuw een losstaand verhaal, dat is lekker na vele maanden
van alleen langere vervolgverhalen. Ditmaal moet Spider-Man
het opnemen tegen de Shocker, normaal gesproken een beetje
een loser. Dat idee van een schurk die doorgaans gemakkelijk
wordt verslagen en dan ineens de held gevangen kan nemen,
is altijd interessant, al is het hier vanwege de beperkte
ruimte niet heel diepgaand. Als karaktermoment van Peter Parker
is het echter wel mooi meegenomen. De tekeningen scoren een
voldoende; hier en daar zijn de achtergronden wat te simpel,
over het algemeen vindt het een prima balans tussen fris jeugdig
en duister. Al met al is hier drie sterren zeker terecht. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
final crisis
#1 (dc)
De grote zomercrossover van DC gaat nu echt van start met
deze miniserie. Omdat het inhoudelijk toch aardig wat voorkennis
vereist en voortbouwt op een handvol recente series en miniseries
is het niet al te toegankelijk. Zeker niet daar een aantal
redelijk obscure personages wordt gebruikt die lang niet altijd
duidelijk worden geïntroduceerd. Inhoudelijk gezien,
is dit een honderd procent inleiding, met veel opbouwende
scènes, één centraal basisconflict en
één schokkende wending die eigenlijk vrij terloops
is gebracht. Dat terloopse klinkt door in het tekenwerk, dat
niet altijd even goed is in het onderscheiden van de hoofd-
en bijzaken. Hoger dan twee sterren kan ik niet gaan. tekst
grant morrison tekeningen j g jones
all star
superman #11 (dc)
Het slot van de run van deze makers nadert en dat is nu aan
alles merkbaar. Want terwijl Lex Luthor op de elektrische
stoel belandt, maakt Superman zich op voor zijn laatste kunstje
op deze planeet. Vooral de opbouw naar de actie is knap gedaan,
zeker ook in het licht van hoe voorgaande nummers vaak het
gevoel gaven, dat de dingen net iets te snel gingen. Hier
is daar geen sprake van, het tempo is uitstekend, de dialogen
zijn intelligent en de ontknoping van dit hoofdstuk is logisch
en ronduit boeiend. Bijna als vanzelfsprekend levert de tekenaar
sterk werk af. Van indrukwekkende composities tot de eigenzinnige
personages, dit verdient zonder meer een score van vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
batman #677
(dc)
De crossover 'Batman RIP' gaat door over het mysterie van
de Black Glove. Leuk en erg aardig, maar voor een schrijver
van dit formaat voelt het toch een beetje doorsnee. Halverwege
wordt veel gesuggereerd en het lijkt erop, dat de ontstaansgeschiedenis
van Batman onder handen wordt genomen. En zelfs dat is vandaag
de dag eerder doorsnee dan vernieuwend. De rest van het nummer
staat in het teken van het toewerken naar de cliffhanger,
waarbij ook nog wat clichés worden gebruikt. Zonder
meer een matig deel, dat weinig steun krijgt van de tekeningen.
Na een degelijk begin zakt dat namelijk in naar ouderwetse
dynamiek zonder duidelijke emoties. Eén ster, meer
geef ik niet. tekst
grant morrison tekeningen tony daniel