the mighty
avengers #15 (marvel)
De formule voor deze nummers tijdens crossover Secret Invasion
is duidelijk: in flashbacks wordt getoond wat bepaalde sleutelfiguren
de afgelopen weken hebben gedaan of, in het geval van Henry
Pym, is overkomen. Hoewel de plot hier relatief dun is, ligt
dat niet aan het schrijfwerk, het is eerder een logisch gevolg
van hoe relevant Pym was, deze laatste jaren. Het antwoord
is: niet heel erg. En dus wordt het gemakkelijke cliché
van een onbekende verleidster gebruikt. De wijze waarop terug
wordt gekoppeld naar het begin van de reeks is gelukkig wel
aardig en het tekenwerk is strak, hoekig en iets minder stabiel
dan gebruikelijk. Al met al verdient dit dus een score van
twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen john romita
jr
runaways
#30 (marvel)
Vele vertragingen later komt de verhaallijn over de Runaways
in het verre verleden tot een eind en wordt ook de serie in
de huidige vorm afgerond. Na een nog vermakelijk begin is
het met de conflicten in 1907 heel snel verzand in matte,
plichtmatige en bovenal voorspelbare tienerclichés
van jaloezie en verliefdheid. Met de personages is weinig
mis, met het verhaal des te meer. Ook in deze finale barst
het van de voorspelbare wendingen, onder meer over het meebrengen
van iemand terug naar de toekomst. Het tekenwerk is net zo
teleurstellend, met weinig diepte, simpele lijnen en personages
die niet altijd herkenbaar zijn. Eén ster is te weinig,
vandaar dat ik uitkom twee sterren. tekst
joss whedon tekeningen michael ryan
daredevil
#108 (marvel)
Matt Murdock gaat op bezoek bij Big Ben Donovan, die wacht
op de doodstraf voor misdaden die hij heeft bekend. Dankzij
zijn bovenmenselijke gehoor weet Matt echter dat hij liegt
en langzaam wordt duidelijk dat deze zaak om meer draait dan
aanvankelijk werd gedacht. De gastrollen voor Dakota North
en Luke Cage zijn subtiel en geven de wereld van Daredevil
precies de textuur die past bij de bijzonder realistische
aanpak van zowel de schrijvers als van de tekenaar. Want ook
de tekeningen leveren weer hoogstaande kwaliteit af, met relatief
eenvoudige doch effectieve, grimmige composities. De ingetogen
inkleuring is een mooie sluitpost. Geen drie sterren, zeker
wel vier sterren. tekst
ed brubaker & greg rucka tekeningen michael
lark
thunderbolts
#121 (marvel)
Het afscheid van de beide makers en meteen de afronding van
de huidige verhaallijn. De basis van de Thunderbolts ligt
van binnenuit onder vuur en onderlinge belangen en oude vetes
splijten het team. Dat het tempo deze keer zeer hoog ligt,
is vrij logisch gezien de opbouw, al resulteert het in een
comic die wel erg snel uit is. Niettemin biedt het een enerverende
ontknoping met, toegegeven, hier en daar problemen die net
even te netjes en voor de hand liggend worden opgelost. Het
tekenwerk sluit goed aan op de extreme dynamiek van het verhaal,
het speelt met perspectief en schaduwen, zonder dat het lijkt
op iets uit de jaren negentig. Alles bij elkaar dus drie sterren. tekst
warren ellis tekeningen mike deodato jr
ultimate
spider-man #123 (marvel)
Aan het begin van een nieuw vervolgverhaal doet Eddie Brock,
de drager van de levensgevaarlijke symbiont Venom, op een
bankje in het park zijn verhaal aan willekeurige voorbijgangers.
Daarmee wordt het hele nummer gevuld, het is niet meer dan
één grote monoloog. Dat het werkt, ligt aan
de kracht van die teksten, aan het rustige tempo waarmee Eddie's
personage verder kan worden uitgediept en aan de combinatie
van zelfreflectie en snelle actie. De tekeningen houden het
verhaal visueel interessant, onder meer door de grote afwisseling
in locaties, waar de ietwat krasserige tekenstijl raad mee
weet. Soms wat weinig achtergronden, wel een score van drie
sterren waard. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
fantastic
four #558 (marvel)
Na een vrij tegenvallend eerste verhaal van deze makers begint
de nieuwe vertelling op een hoger niveau. Doctor Doom klopt
bij de Fantastic Four aan voor hulp omdat hij achterna wordt
gezeten door een nieuw team dat zich de New Defenders noemt,
Ben Grimm en Johnny Storm krijgen complicaties in de privésfeer
en als hoogtepunt geldt zonder twijfel de scène tussen
Valeria en haar nieuwe oppas. Dat laatste subplot begon redelijk
voorspelbaar, maar de wending die hieraan is gegeven, biedt
ruimte voor spannende ontwikkelingen. Als altijd is het tekenwerk
fotorealistisch, indrukwekkend en uitnodigend, al lijken de
kleuren wat te flets. Drie is wellicht te weinig, vier sterren
niet. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
final crisis
#2 (dc)
De zo ontoegankelijke, op veel verplichte voorkennis van het
DC universum gebaseerde start van de crossover krijgt hier
een vervolg met een al net zo vreemde openingsscène
over Japanse superhelden. Gelukkig gaat daarna de aandacht
naar de kern van het verhaal, al blijft onduidelijk welke
van de vele subplots nu werkelijk de kern is. Soms gaat het
te snel, het is vaak net even te gefragmenteerd, maar elke
streng heeft wel iets wat de aandacht grijpt. De cliffhanger
is echter een meer dan vreselijke stap terug in de continuïteit,
met de terugkeer van een oude bekende. Het tekenwerk mag stabieler
zijn dan voorheen, toch doet juist dat slot afbreuk. En dus
geef ik drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen j g jones