the mighty
avengers #16 (marvel)
Opnieuw een verhaal dat zich van begin tot eind in het verleden
afspeelt en de gaten vult in het verhaal over de enorme invasie
van de Skrulls. Deze keer staat Elektra centraal en hoewel
het gevecht tussen de echte Elektra en de Skrulls die haar
willen vervangen een prettige spanning kent, ontbreekt het
aan inhoud. Want los van die actiescènes biedt dit
nummer weinig meer dan Elektra die de macht opeist over de
organisatie de Hand. Dat is onvoldoende, dat is zonder meer
te dun. Het tekenwerk is evenmin overtuigend genoeg, al is
het een beetje beter dan voorheen. Toch blijft de stijl krasserig
en zijn de achtergronden te vaak erg leeg. Twee sterren is
te veel, vandaar één ster. tekst
brian michael bendis tekeningen khoi pham
x-factor
#33 (marvel)
Nu het team onder leiding van Jamie Madrox is verhuisd naar
Detroit, wordt daar de draad van hun werk relatief gemakkelijk
opgepakt. Een nieuwe zaak biedt zich aan en het onderzoek
begint. Toch voelen de gastrollen van zowel Longshot als Darwin
hier niet volledig op hun plek en wordt in de tweede helft
heel rigoureus een dubbele crossover in het verhaal verwerkt.
Secret Invasion is begrijpelijk, maar de rechtstreekse crossover
met de reeks She-Hulk is niet fijn voor lezers die alleen
deze serie volgen. De terugkeer van deze tekenaar, zo lang
na zijn vorige run, is vooralsnog niet positief. De stijl
is te krasserig, inconsistent en leeg, de composities zijn
te rommelig. Al met al één ster. tekst
peter david tekeningen larry stroman
spike: after
the fall #1 (idw)
In deze nieuwe miniserie wordt, parallel aan de avonturen
in de serie Angel, uit de doeken gedaan waar Spike zich na
de val van Los Angeles mee bezig heeft gehouden. Inhoudelijk
zal weinig schokkends aan het licht komen, dit is een kwestie
van wat open plekken invullen. Niettemin is het eerste hoofdstuk
vermakelijk, vooral door de rol van Illyria, een personage
dat tegenover Spike goed uit de verf komt. Wat ook helpt,
is dat de schrijfstijl minder opzettelijk verwarrend is en
dat de tekeningen ietwat minder chaotisch zijn. Los van enkele
scènes halverwege, die op haastwerk lijken, is het
duister genoeg, zonder dat het onherkenbaar is. Een score
van twee sterren is op zijn plek. tekst
brian lynch tekeningen franco urru