house of
mystery #5 (dc)
Aan het slot van de eerste verhaallijn komt Fig Keele tot
een opvallende ontdekking over het huis waar zij en de anderen
gevangen zitten. Voor wie tijdens de eerste nummers heeft
opgelet, komt dit zeker niet als verrassing. Niettemin geeft
het de serie wel precies de rode draad, de stabiele basis
die het op lange termijn nodig heeft. Voor dit deel op zich
betekent het helaas wel weer een laag tempo, met niet meer
dan één lange achtervolging, wat expositie en
het gebruikelijke verhaaltje tussendoor, dat ditmaal overigens
meer directe relevantie heeft. Het tekenwerk is goed, voor
beide verhalen, met een frisse, aparte stijl. Tel alles bij
elkaar op en drie sterren is terecht. tekst
matthew sturges tekeningen luca rossi &
sean murphy
the vinyl
underground #12 (dc)
Het is voorbij, de comic die nooit echt een eigen stem en
een eigen publiek heeft gevonden. In dit laatste nummer komen
de vele subplots op bijzonder inventieve wijze samen in een
climax die stiekem als een verrassing komt. Hoewel het niet
anders kan, voelt het eind toch iets te gehaast, ietwat te
gemakkelijk. Dat neemt niet weg, dat het een bevredigend slot
is van een serie die een langer bestaan had verdiend. Wat
betreft het tekenwerk, het inktwerk doet soms afbreuk aan
de strakke lijnen. Gelukkig is de stijl zelf wel weer van
hoog niveau, van de eenvoudige doch effectieve composities
tot de heldere gelaatsuitdrukkingen. Door het thematisch goede
slot vier sterren. tekst
si spencer tekeningen simon gane
buffy, the
vampire slayer #18 (dark horse)
Buffy's avontuur met Melaka Fray, een Slayer uit de toekomst,
is toe aan het voor een vervolgverhaal helaas onvermijdelijke
tussenhoofdstuk. Hoewel op de achtergrond aandacht is voor
aardige subplots over Xander en Dawn enerzijds en Willow anderzijds,
volgt het hoofdverhaal een bijzonder voorspelbaar pad naar
een confrontatie tussen deze twee Slayers. Dat voelt allemaal
net iets te gemakkelijk en plichtmatig. De scherpe dialogen
en de aparte sfeer zorgen echter voor enige compensatie. Ook
het tekenwerk doet dat, want de ronde stijl en de effectieve,
dynamische shots zijn uitstekend voor het neerzetten van de
futuristische wereld. Twee sterren is te weinig, daarom drie
sterren. tekst
joss whedon tekeningen karl moline
the boys
#22 (dynamite)
Na een ongekend interessante blik op de geschiedenis van de
wereld van de Boys, stelt dit laatste hoofdstuk van de huidige
verhaallijn helaas teleur. De monologen van The Legend richten
zich ditmaal meer op het verleden van het team en dat gebeurt
bovendien minimaal. Voor het overige is het een kwestie van
opzetjes voor later, met pas op het eind een goede dialoog
tussen Hughie en Annie, die voor diepgang zorgt. Op het vlak
van de tekeningen valt op, dat de inktlijnen soms te grof
zijn voor de tekenstijl, waardoor het een krasserige uitstraling
krijgt die het normaal gesproken helemaal niet heeft. Geen
slecht nummer, doch niet voldoende voor drie sterren. Kortom,
twee sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
angel: after
the fall #12 (idw)
Net als vorige maand is het script hier opvallend samenhangend.
Niet langer is het een kwestie van kortere scènes die
ogenschijnlijk los van elkaar staan; nu de confrontatie tussen
Angel en Gunn op gang komt, wordt die verhaalstreng langere
tijd gevolgd, wat verrassende gastrollen, boeiende wendingen
en een aardig slot oplevert. Het enige nadeel is hier, dat
nu flink veel droge expositie nodig is bij het uitleggen van
de verschillende twists. Daarbij is het werk van de nieuwe
tekenaar verre van overtuigend: sommige personages mogen dan
herkenbaar zijn, de stijl is helemaal niet consistent, gebruikt
onelegant dikke lijnen en is door een gebrek aan dynamiek
wat chaotisch. Twee sterren. tekst
brian lynch tekeningen stephen mooney &
nick runge