dark tower:
treachery #1 (marvel)
Deze derde miniserie gebaseerd op de romans van Stephen King
begint zo mogelijk in een nog lager tempo dan de vorige twee.
Roland Deschain en zijn vrienden Alain en Cuthbert zijn terug
in Gilead en terwijl Roland verder de weg kwijtraakt in de
droomwereld van Maerlyn's Grapefruit, worden andere jongens
jaloers op de zojuist geridderde Gunslingers. Als altijd is
de decompressie zeer groot, met weinig tekst per pagina en
een schrijfstijl die elk personage om de balloon moet identificeren.
De tekeningen helpen niet, ondanks de zo prachtig sfeervolle
stijl, omdat op twee sleutelmomenten niet duidelijk is wat
gebeurt. Enkel vanwege de sterke sfeer is een score van twee
sterren haalbaar. tekst
peter david & robin furth tekeningen
jae lee
criminal
#5 (marvel)
Hoofdpersoon Jacob is gedwongen tot vervalsing van een FBI-badge,
een netelige situatie waar hij in is beland nadat hij was
verleid door Iris. Hoewel het verloop van het verhaal van
begin tot eind voorspelbaar is en inspeelt op de clichés
van het genre, is de uitwerking helemaal in stijl en van een
goede kwaliteit. Wat iets extra's geeft, is dat een kleine
rol is weggelegd voor Frank Kafka, het door Jacob bedachte
strippersonage. Dat is precies het element in de verhaallijn
dat het uittilt boven wat anders slechts de middelmaat zou
zijn geweest. Het tekenwerk blijft onverminderd sterk, met
heldere poses en een grimmige, krasserige stijl. Ik kom al
met al met gemak uit op drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
secret invasion
#6 (marvel)
De crossover nadert het einde, de vele Skrulls die de samenleving
hebben geïnfiltreerd, kunnen worden geïdentificeerd
en de helden maken zich gereed voor het grote gevecht tegen
de invasiemacht. Tot zover is het voorspelbaar en weinig boeiend.
Dit nummer kent echter zeer sterke momenten, waaronder de
ontmoeting tussen Thor en Captain America. En het is lang,
lang geleden dat, samen met Iron Man, de grote drie Avengers
zij aan zij vochten. Binnen de context van dit deel leest
het vlot, binnen de context van deze crossover laat het helaas
steken vallen. De tekeningen zijn prima verzorgd, de inktlijnen
houden de krasserige stijl in bedwang, kortom, dit verdient
drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen leinil francis
yu
young liars
#7 (dc)
Wie dacht dat de serie niet gekker kon, had het bij het verkeerde
eind. Want dit nummer bestaat uit een ronduit absurde droom,
nachtmerrie of hallucinatie over Sadie's jeugd op de planeet
Mars, waar haar moeder een heel leger aan spinnen op de wereld
zet. Sadie wint een prijsvraag op de radio en moet dan naar
de Aarde toe, waar ze diskjockey Danny Duoshade ontmoet. Alles
kan, niets is te gek en de relevantie van dit avontuur zal
later in de serie moeten blijken. Voor nu is het een grappig
experiment dat aardig uitpakt. Wat betreft het tekenwerk weinig
klachten, want het semirealisme blijkt geschikt voor de vreemde
scènes en dito personages. Geen drie sterren, wel vier
sterren. tekst
& tekeningen david lapham
ex machina
#38 (dc)
Als altijd opent het nummer met een flashback. Deze keer biedt
die scène echter achtergronden voor Monica, het personage
dat gehuld in een vreemd kostuum de hele stad terroriseert
en haar obscene boodschap aan het adres van president Bush
aflevert. Overigens blijkt het bovendien een sleutelscène
in het leven van Mitchell Hundred: zijn laatste optreden als
de Great Machine. Wat voor het heden overblijft, is helaas
weinig. Een clichématig subplot over een schurk, een
voorspelbaar subplot over Amy Angotti en opbouw naar het volgende
hoofdstuk. Het tekenwerk is de eerste pagina's langgerekt,
daarna haalt het weer het oude niveau. Streep alles tegen
elkaar weg, drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
100 bullets
#95 (dc)
Nog vijf nummers voor de boeg, dan ligt het in de lijn der
verwachtingen dat het tempo omhoog gaat. Misschien daarom
dat het zo goed werkt, dat het tempo hier juist erg laag ligt,
met een lange droomscène in het begin en een traag
doch boeiend gesprek als de rode draad. Op de achtergrond
speelt een subplot dat pas op het laatst relevantie voor dat
gesprek krijgt, in wat veruit de verrassendste ontknoping
van het afgelopen jaar is. Weinig vooruitgang in het hoofdverhaal,
dus, maar wel een mooi rustmoment met sterk geschreven karaktermomenten.
De tekeningen zijn prachtig. Van de gelaatsuitdrukkingen tot
de composities, dit is uitstekend en het verdient zeker vier
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
i kill giants
#2 (image)
De jonge Barbara Thorson doodt reuzen. Althans, dat vertelt
ze aan iedereen die het horen wil. Dus ook aan Sophia, het
nieuwe buurmeisje, die de stoere verhalen over de oorsprong
van reuzen spannend vindt. Weliswaar gebeurt weinig, het opbouwen
van twijfel over wat echt is en wat Barbara's fantasie is,
pakt aardig uit. Het zet een aparte sfeer neer en is vooralsnog
voldoende voor het vasthouden van de aandacht. Ook het tekenwerk
is zo apart, met een stijl die soms meer op schetsen lijkt,
dat het juist daardoor prettig oogt. Zoals vaker bij iets
waar het om een mysterie draait, kan de miniserie in één
keer instorten. Dit nummer krijgt echter een score van drie
sterren. tekst
joe kelly tekeningen j m ken niimura
pax romana
#3 (image)
Flink vertraagd en eigenlijk maakt dat voor het momentum van
de vertelling niet uit, want het tempo blijft aan de lage
kant. Meteen in het begin duikt weer een volledig uitgeschreven
dialoog op, puur in tekstvorm, wat de vaart al helemaal uit
het nummer haalt. Wat sprongen door de tijd en wat filosofie
later is de opbouw voorbij en wordt toegewerkt naar de climax.
Toch is het boeiend. Tijdreizen met als doel het veranderen
van de wereld is niet nieuw, maar godsdienst als de drijfveer
geeft iets extras. Mede door het tekenwerk, natuurlijk, dat
weer bestaat uit gestileerde figuren tegen prachtig ontworpen
achtergronden. Drie sterren is een eindscore die op zijn plek
is. tekst
& tekeningen jonathan hickman