the mighty
avengers #18 (marvel)
Het blijft hetzelfde liedje tijdens Secret Invasion: de reguliere
series over de Avengers zijn met hun uitvoerige flashbacks
naar de periode vóór de invasie van de Skrulls
weinig meer dan verkapte vulling. Deze keer gaat de aandacht
uit naar Nick Fury en zijn team vol jonge helden. Het enige
echt boeiende is, dat rechtstreeks naar het begin van de invasie
wordt toegewerkt, want voor de rest is het een doorzichtig
en clichématig verhaal zonder diepgang en met soms
zelfs vervelende personages. De tekeningen zijn donker en
cartoonesk, een combinatie die niet ideaal is. De stijl oogt
daardoor erg flets en saai. Nul sterren zou te weinig zijn,
een score van één ster is het hoogst haalbare. tekst
brian michael bendis tekeningen stefano caselli
x-factor
#35 (marvel)
Een structureel wat gek nummer, want de vorige verhaallijn
loopt naadloos over in de volgende. De mutant Darwin wordt
weer ontvoerd, zijn vader is onbetrouwbaar en Longshot, nu
de echte en niet een Skrull, komt langs bij het team. In beginsel
zit het verhaal nog aardig in elkaar. Niettemin voelt het
op een vreemde manier als een herhaling van zetten. Ook de
personages zijn minder sterk uitgediept. Net als de voorgaande
maanden wordt het grootste minpunt gevormd door het tekenwerk.
Van de soms onmogelijke anatomie tot de grove inconsistenties
en van de lege composities tot de monsterlijk lelijke gezichten,
dit is een ramp. Voor de tweede keer op rij nul sterren, dus. tekst
peter david tekeningen larry stroman
air #2 (dc)
Na een eerste deel waarin flink met de continuïteit werd
gespeeld, verloopt alles ineens verdacht lineair. Stewardess
Blythe gaat op zoek naar Narimar, een land dat op geen enkele
kaart te vinden is en blijkbaar niet bestaat. Dat de helft
van de comic opgaat aan een omweg die gemakkelijk voorkomen
had kunnen worden als Blythe in het begin goed had geluisterd,
is een vervelende vorm van vulling. En dat ze vervolgens op
reis gaat met twee personages die daar geen motivatie voor
hebben, haalt de geloofwaardigheid weg. Op deze manier kan
de serie niet overtuigen. Gelukkig is het tekenwerk charmant,
met priegellijntjes en aparte, eigenzinnige ontwerpen. Al
met al twee sterren. tekst
g willow wilson tekeningen m k perker
all star
superman #12 (dc)
Dit is het laatste nummer van de serie, een serie die veel
pieken en dalen heeft moeten doorstaan. Goed nieuws, want
het eindigt duidelijk met een piek. Waar de verhalen vooral
halverwege nogal eens te kort door de bocht wilden gaan, wordt
in dit slotdeel prima de tijd genomen voor de confrontatie
tussen Superman en Lex Luthor, is het script op prettige wijze
doorspekt met intelligente details en wordt de cyclus erg
netjes afgerond. De dialogen lopen vlot, de karakters krijgen
de ruimte en als altijd zit het ook op het vlak van de tekeningen
wel goed. Vooral het oog voor details en herkenbare lichaamstaal
van de hoofdrolspelers maken elke pagina een feest. Ik geef
vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
war heroes
#2 (image)
In het tweede nummer van de miniserie wordt de cast gevolgd
tijdens hun militaire opleiding. In hoog tempo wordt hun training
belicht, in korte scènes, korte flitsen en voorzien
van te droge expositie in tekstkaders. Helaas worden de personages
hierdoor nergens uitgediept, waardoor sympathie onmogelijk
is. Pas aan het einde, op de laatste pagina, zorgt een zeer
boeiende cliffhanger voor precies de schok die deze serie
nodig heeft. Hopelijk is dat niet te laat. Het tekenwerk haalt
hier niet het gebruikelijke niveau, dat wordt halverwege duidelijk,
waar achtergronden verdwijnen en personages zelden herkenbaar
zijn. Het blijft wel sfeervol en het is alles bij elkaar goed
voor twee sterren. tekst
mark millar tekeningen tony harris
echo #6 (abstract)
Waar het vorige hoofdstuk nog stuitend voorspelbaar was, last
dit deel een adempauze in. Julie Martin en Dillon Murphy praten
tijdens een ontbijt met elkaar over het wie, wat en waar van
die vreemde substantie die zich aan Julie's lichaam heeft
gehecht. Op deze manier komen de sterkste kanten van de schrijfstijl
naar voren, met heldere, realistische dialogen en personages
die menselijk en geloofwaardig worden neergezet. Ook het subplot
in de tweede helft is op knappe wijze opgebouwd, met gevoel
voor tempo. Daarbij speelt het tekenwerk een grote rol: het
eenvoudige realisme is ideaal voor kalme praatscènes
vol met nuances. Een score van vier sterren is terecht. tekst
& tekeningen terry moore