powers #30
(marvel)
De simpele oplossing voor het centrale conflict waarmee het
vorige nummer eindigde, was niet een gemene cliffhanger: deze
keer blijkt, dat het ook echt niet meer was dan een simpele
oplossing. Los daarvan biedt dit deel een zeer interessante
en aangrijpend geschreven epiloog, waarbij de aandacht uitgaat
naar de emotionele gevolgen voor Deena Pilgrim. Het gesprek
tussen Deena en collega Christian Walker vormt het hart van
het nummer én het hart van deze serie. Dat daar is
gekozen voor een laag tempo, is dus begrijpelijk. Wat betreft
de tekeningen is een evolutie van de voorheen strakke stijl
zichtbaar: het krijgt wat ruwe randjes en dat is aangenaam.
Vier sterren is op zijn plek. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
daredevil
#111 (marvel)
Aan het begin van een nieuwe verhaallijn wordt Lady Bullseye
geïntroduceerd als de nieuwe schurk. Dat is de zoveelste
keer dat Marvel zich schuldig maakt aan het opvoeren van vrouwelijke
versies van populaire, mannelijke karakters en dat wordt zo
langzamerhand een vervelende, onnodige trend. In dit verder
inleidende hoofdstuk gaat de aandacht vooralsnog uit naar
hoe Matt Murdock en Dakota North de draad oppakken na hun
vorige avontuur. En de uitkomst is onkarakteristiek Murdock.
En heel voorspelbaar. Gelukkig zijn de dialogen sterk en geloofwaardig
en levert de gasttekenaar knap werk af, dat helemaal in de
stijl is van de vaste kracht. Niet genoeg voor drie sterren,
wel voor twee. tekst
ed brubaker tekeningen clay mann
ultimate
spider-man #126 (marvel)
Spider-Man is overgenomen door de symbiont Venom, wat hem
tot gevaar voor de stad maakt. SHIELD grijpt in, wat een misschien
goedkope doch wel lekker stoere gastrol oplevert voor de Ultimates.
Hun rol heeft bovendien een functie, want de innerlijke strijd
van Peter Parker en Venom beperkt zich tot wat in tekstkaders
gevangen kreten van paniek en dat is onvoldoende voor een
heel nummer. Nu blijft het tempo hoog, waardoor een goede
actiecomic ontstaat. De tekeningen vullen dat aan met een
dynamische stijl die knap uit de voeten kan met het sprankelende
breedbeeldkarakter van de Ultimates. Zo zijn de eerste twee
spreads bijvoorbeeld bijzonder sterk. Kortom, drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
fantastic
four #560 (marvel)
Toegegeven, misschien is het geen verrassing dat verhaallijn
twee van de makers teruggrijpt op de eerste. Toch heeft die
onthulling iets intrigerends, omdat het bredere kader de ruimte
biedt voor mogelijkheden. Aan de andere kant, verhalen over
tijdreizen zitten vol valkuilen en clichés. Waar de
uitleg en de achtergrondinformatie aan de saaie kant blijven,
komt de echte impact pas aan het einde, in het subplot over
de oppas Tabitha Deneuve. Gaandeweg die verhaalstreng wordt
de cliffhanger eigenlijk voorspelbaar, maar de uitwerking
is zeker dynamisch genoeg. Het tekenwerk is soms minder gedetailleerd.
Drie verschillende inkters is ook geen pluspunt. Al met al
geef ik drie sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
jack of fables
#26 (dc)
Meer en meer blijkt hoe listig en gelaagd deze serie wordt
opgezet. Door de nadruk op flauwe humor is soms pas achteraf
helder hoe de rode draad met iedere verhaallijn weer een stukje
vooruitgang heeft geboekt. Ook hier wordt eerst de aandacht
afgeleid met een hoofdrol voor Priscilla Page. Pas verderop
komt het subplot over Bookburner en worden familierelaties
in een nieuw licht gezet. Aan de hand van vlotte dialogen
wordt het gevoel opgewekt, dat de serie naar een confrontatie
toewerkt en dat is precies wat het nodig heeft. Op het vlak
van de tekeningen geen klachten: van de heldere stijl tot
de zo sprekende gezichten, alles oogt effectief. Lang verhaal
kort, vier sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
russ braun
i kill giants
#3 (image)
Opnieuw wordt een laag tempo gehanteerd voor de avonturen
van Barbara. Op school blijft ze voor problemen zorgen: ze
maakt ruzie met klasgenoten en gaat zelfs op de vuist met
een volwassene. Tussendoor wordt de vriendschap met nieuw
buurmeisje Sophia verder onder druk gezet, al gebeurt dat
dan op een ietwat clichématige manier. Halverwege de
miniserie moet toch spoedig duidelijkheid komen over wat nu
precies het centrale conflict wordt en dat is het enige zwakke
punt; het verhaal lijkt op niet meer dan een samenraapsel
grappige scènes. De tekeningen zijn dynamisch, fris
en eigenzinnig, dus daar ligt het niet aan. Voor nu is een
score van twee sterren voldoende. tekst
joe kelly tekeningen j m ken niimura