dark tower:
treachery #2 (marvel)
Na een te leeg eerste nummer biedt dit vervolg een vertelling
die weliswaar een laag tempo blijft aanhouden, maar die tegelijkertijd
meer diepgang biedt dan een aaneenschakeling van doorzichtige
clichés en dito handelingen. In drie scènes
wordt de tijd genomen voor het uitdiepen van de karakters
en voor het als altijd zeer scherp neerzetten van hun interactie.
De sfeervolle vertelstijl helpt daarbij, al blijft het storend,
dat de personages elkaar om de balloon blijven identificeren.
Ook de tekeningen profiteren volop van de extra ruimte, want
de composities komen beter tot hun recht en zijn duidelijker
in wat ze laten zien. Alles bij elkaar verdient dit een score
van vier sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen
jae lee
the twelve
#8 (marvel)
De trend van vorige maand wordt doorgezet: aan de hand van
wat langere scènes krijgen bepaalde hoofdrolspelers
meer aandacht. Met een cast die zo groot is, kan dat bijna
als voorwaarde gelden voor goed schrijfwerk. Ditmaal is overigens
wel onvermijdelijk, dat de verschillende schijven inleidend
blijven, in die zin dat ze toewerken naar wat de climax moet
worden van deze serie. Dat Black Widows verhaal weer een te
langdradige flashback oplevert, is jammer, zeker omdat haar
verleden voorspelbaar is. Het tekenwerk scoort een ruime voldoende.
Van het ruwe realisme tot de ongekende aandacht voor details,
het is een stabiele stijl die aansluit op het verhaal. Ik
geef drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen chris weston
top 10 season
2 #1 (dc)
Een herstart van deze reeks, helaas zonder de geestelijk vader.
Hoewel het knap is, dat dit verse verhaal thematisch en inhoudelijk
op ongeveer dezelfde toon verdergaat, voelt het toch een klein
beetje derivatief, bijna plichtmatig, zelfs. De komst van
een nieuwe commissaris en een nieuwe agent, beide met zo hun
eigen idee over hoe nauw de regels moeten worden genomen,
zet de vaste cast op scherp, een nieuw moordmysterie zorgt
voor de spanning en de vele dialogen nemen de diepgang voor
hun rekening. Dat lukt vaak, doch niet altijd. De tekeningen
hebben een vervaagde gloed, waardoor het afstandelijk wordt.
De stijl is goed, alleen het oogt ouderwets. Al met al twee
sterren. tekst
zander cannon tekeningen gene ha
young liars
#8 (dc)
Met hoofdpersonage Sadie in een coma en met Danny trouw slapend
naast haar ziekenhuisbed wordt de suggestie gewekt, dat het
vorige, zeer bizarre nummer een hallucinatie van Sadie was.
In dit vervolg wordt plaatsgemaakt voor flashbacks naar het
jaar 2006, die aan elkaar worden gepraat door een voice-over
in tekstkaders. Pas helemaal aan het eind wordt duidelijk
wie het verhaal precies vertelt en dat maakt alles meteen
weer verdacht, zoals het een serie met het woord 'Liars' in
de titel betaamt. Wat betreft het stabiele tekenwerk geen
klachten. Zeker in het begin bestaan de scènes uit
iets meer dan pratende hoofden en dat pakt goed uit. Voor
nu is drie sterren genoeg. tekst
& tekeningen david lapham
100 bullets
#96 (dc)
Het einde nadert en op een heel listige wijze wordt telkens
gespeeld met de verwachtingen van de lezer. Want ook hier
blijkt, dat de grote confrontatie waarop wellicht was gehoopt,
een andere vorm gaat aannemen. Vrijwel alle gesprekken worden
gevoerd via de telefoon; het is een compliment waard dat dit
vol vaart, via meerdere schijven en met behoud van de dubbelzinnigheden
in de tekst kan worden verteld. Voor een deel is dat mede
dankzij het strakke tekenwerk, dat elke scène visueel
boeiend en aantrekkelijk kan maken. In een nummer als dit,
waar zo vlot van scène wordt gewisseld, blijkt weer
eens hoe belangrijk een goed visueel ontwerp van de personages
is. Vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
i kill giants
#4 (image)
Barbara's thuissituatie krijgt eindelijk meer aandacht. Op
een surrealistische manier wordt al op de eerste paar pagina's
duidelijk, dat dit de plek is, waar een geheim schuilt, iets
wat Barbara bewust of onbewust buitensluit en waar ze bang
voor is. Zou het verhaal van het doden van reuzen dan toch
volledig een metafoor kunnen zijn? Een confronterende scène
halverwege is een hint die kant op. Nu de miniserie is aanbeland
in de tweede helft, gaat het tempo omhoog en dat is goed nieuws
voor de overige delen. Het tekenwerk is op het niveau dat
mag worden verwacht, met veel dynamiek, een aparte mangastijl
en herkenbare personages. Lang verhaal kort, ik kom uit op
drie sterren. tekst
joe kelly tekeningen j m ken niimura