dark tower:
treachery #3 (marvel)
Hoe lang het ook heeft geduurd, de aanloop van de vorige twee
miniseries levert eindelijk een spannend, complex opgezet
verhaal op. De jonge Roland Deschain raakt verder onder invloed
van Maerlyn's Grapefruit, zijn moeder zit gevangen in haar
eigen web van intriges en ook zijn vader wacht een luguber
lot. Met deze familie als kern krijgt de serie derhalve de
basis die het zo hard nodig heeft, al moet worden opgemerkt
dat het verteltempo zeer laag blijft en dat per nummer te
weinig gebeurt. Wat het tekenwerk betreft, dat is ditmaal
weer op zijn sterkst. Van de gestileerde lijnen tot de sfeervolle
inkleuring, dit is de ideale aanvulling op de boekbewerkingen.
Daarom krijgt het vier sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen
jae lee
young liars
#9 (dc)
De vorige twee nummers waren een samenraapsel van vreemde
dromen, hallucinaties en pure fantasie. Nu is het aan verteller
Danny Noonan om alle eindjes aan elkaar te knopen. Uiteraard
werpen de antwoorden die hij geeft voornamelijk nieuwe vragen
op, zodat onduidelijk blijft wat het verhaal over zijn vriendin
Sadie is. Tegenstrijdig genoeg is dit nummer een stap vooruit
en tegelijk een stap achteruit, zeker omdat de eerste scènes
de terugkeer lijken naar het begin van de reeks. Toch blijft
het overeind, mede door de sterke personages en het als vanzelfsprekend
stabiele, ouderwetse tekenwerk. De eenvoudige lay-out wordt
effectief gebruikt en dus is drie sterren haalbaar. tekst
& tekeningen david lapham
100 bullets
#97 (dc)
Met het eind van de serie in zicht gaat de aandacht uit naar
de belangrijkste spelers van de Trust, de organisatie die
nu doelwit is geworden van meerdere versplinterde fracties.
Intrigerende dialogen worden afgewisseld met actie die zich
het best laat omschrijven als cinematografisch. Het resultaat
is een goed en vlot leesbaar geheel dat de spanning langzaam
kan opvoeren. En toch, zo kort voor de finale, dringt de vraag
zich meer en meer op hoe al die subplots ooit voldoende kunnen
worden afgerond. Of is het een bewuste anticlimax? Aan de
tekeningen zal het niet liggen, die zijn helder, zwierig en
overladen met schaduwen en grote, zwarte vlakken. Ik kom uit
op vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
i kill giants
#5 (image)
De miniserie blijft vakkundig heen en weer gaan tussen feit
en fictie, tussen de werkelijkheid en de waanbeelden van hoofdpersoon
Barbara Thorson. De blik op haar thuissituatie is zeer welkom
en het zet alles in perspectief, maar daarna worden de onthullingen
direct ondermijnd door de komst van wat lijkt op een reus.
Dat maakt dit tot een redelijk intelligent gestructureerd
nummer, waarin karakters worden uitgediept én waarin
het tempo omhoog gaat. Over de tekeningen geen enkele klacht,
want de mangastijl blijft van hoog niveau: soms minimalistisch,
dan dynamisch en altijd overgoten met een eigenzinnig sausje.
Vier sterren is te veel, daarom verdient dit deel drie sterren. tekst
joe kelly tekeningen j m ken niimura
wet moon:
drowned in evil (oni)
Een nieuw jaar, een nieuw deel van de reeks graphic novels
over de jongeren van het dorp Wet Moon. In vergelijking met
voorgaande delen is de vertelstijl ietwat coherenter geworden,
misschien ook omdat de cast beter is uitgediept en omdat Cleo
duidelijker het middelpunt van de belevenissen is. Pagina's
uit een dagboek, weblogs en losse schrijfsels geven het wat
extra's, al blijven het de persoonlijke strubbelingen die
centraal staan, met een uitstapje naar een stripbeurs en de
komst van een heuse heldin als twee hoogtepunten. Het tekenwerk
heeft een stabiele stijl gevonden, elegant met lichte invloeden
van manga. Dit is wederom een mooie bundel, die zeker vier
sterren verdient. tekst
& tekeningen ross campbell