daredevil
#113 (marvel)
Het verhaal over Lady Bullseye gaat door waar het was gebleven,
met als verschil dat de plot deze keer over meer schijven
wordt verspreid. Hierdoor krijgen hoofdpersonages en bijpersonages
meer ruimte, wat bijdraagt aan de diepgang, terwijl het tempo
halverwege omhoog gaat met een vleugje actie. Dit levert een
urgentie op die de serie even nodig had, na twee nummers die
nadrukkelijk leunden op de gimmick van de vrouwelijke Bullseye.
De karakters worden scherp neergezet, de dialogen zijn van
hoog niveau en het tekenwerk is duister, sfeervol en voorzien
van precies voldoende krasserig realisme. Alles in overweging
genomen, verdient dit zonder meer een score van vier sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #128 (marvel)
Een enigszins opvallend slothoofdstuk van de verhaallijn over
Venom, waarin het geheel volgens de verwachting komt tot een
spectaculaire confrontatie tussen Venom en Carnage. Door dit
hoge tempo verliest het aan diepgang, hoewel de spanningsboog
in gebundelde vorm waarschijnlijk veel natuurlijker aanvoelt.
De oplossing voor Carnage is een klein beetje een deus ex
machina, een erg gemakkelijke uitweg voor een betrokken personage.
De oplossing voor Venom daarentegen biedt veel perspectief
voor de toekomst. Wat betreft het tekenwerk, dat zit sterk
in elkaar: van de heldere gelaatsuitdrukkingen tot de flitsende
vechtpartijen, het verdient een voldoende. Daarom drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
jack of fables
#28 (dc)
Na een lange aanloop wordt het oorlog tussen de troepen van
Revise en het leger van de zo gevreesde Bookburner. De ene
helft van het nummer bestaat uit de voorbereidingen van de
Bookburner, de andere helft uit een komische blik op hoe Jack
de leiding neemt over de troepen, aangevuld met boeiende subplots
over de gezusters Page. In tegenstelling tot de moederserie
Fables krijgt de dreiging van oorlog hier geen duistere, grimmige
nasmaak; alles blijft vrolijk, onderkoeld en luchtig. Misschien
wel iets te luchtig. De tekeningen zijn sterker door meer
minimalisme in de composities, al zijn de gezichten iets te
gemakkelijk en te vlak. Dit is voldoende voor een score van
drie sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
dmz #36 (dc)
Matthew Roths verblijf op Staten Island, waar de strijdende
partijen in de Amerikaanse oorlog een stilzwijgend staakt-het-vuren
hebben afgekondigd en als broeders met elkaar omgaan, krijgt
een erg sinistere wending wanneer het daar onvermijdelijk
verkeerd gaat. Met Roth als buitenstaander wordt slim een
blik geworpen op hoe breekbaar het 'bestand' van Staten Island
was en hoe snel iedereen de vriendschap overboord wil gooien.
Het is het slothoofdstuk van een tweedelig verhaal en de ruimte
is beperkt. Niettemin wordt het punt goed gemaakt. De tekeningen
zijn aan de statische kant, al past de strakke stijl wel bij
dit nummer. Een score van drie sterren is voor nu wel genoeg. tekst
brian wood tekeningen kristian donaldson
batman #681
(dc)
De dood van Batman, het slot van de verhaallijn 'Batman RIP'
en een grote commerciële publiciteitsstunt, althans,
zo lijkt het nu. Want het mag duidelijk zijn, dat de aanpak
voor deze serie een stuk doordachter is. Dat geen lichaam
wordt geborgen, dat Bruce Wayne uiteindelijk zal terugkeren
als Batman, dat staat allemaal wel redelijk vast, maar het
verhaal pretendeert ook niets meer dan dat. En in dit deel
worden de losse eindjes van de afgelopen twee jaar op een
intelligente wijze aan elkaar geknoopt, waardoor dit een helder
doch niet bijzonder overtuigende climax is. Het tekenwerk
wisselt, met soms energieke pagina's en dan weer matige composities.
Drie sterren is hier op zijn plaats. tekst
grant morrison tekeningen tony daniel
buffy, the
vampire slayer #19 (dark horse)
Geplaagd door een paar maanden vertraging en dat is funest
voor het slot van het avontuur in de toekomst en de confrontatie
tussen Buffy en Melaka Fray, de Slayer uit dat tijdperk. Hoewel
het eindspel op zich nog best aardig is, verloopt het allemaal
te voorspelbaar en nergens wordt de dreiging echt voelbaar.
Ook het subplot over Xander en Dawn mist urgentie. Op een
paar potentieel interessante details na, is dit te doorsnee.
De tekeningen zijn erg goed, al valt op dat de aandacht voor
details deze keer minder lijkt dan in de voorgaande nummers.
Gelukkig maakt de warme inkleuring dat deels goed. Al met
al ietwat tegenvallend en dus geef ik een score van twee sterren. tekst
joss whedon tekeningen karl moline