secret invasion:
dark reign (marvel)
Deze special fungeert als epiloog van de ene crossover en
als proloog van de volgende. Het verhaal bestaat uit niet
veel meer dan een door Norman Osborn belegde vergadering van
enkele belangrijke schurken die samen de situatie na de invasie
van de Skrulls bespreken. Los van het feit dat het belachelijk
is dat Osborn een nationale held is en nu de leiding heeft
over zowel de Initiative als de Avengers, zit het script goed
in elkaar, met dialogen die erg vlot weglezen, een vrij dreigende
ondertoon en met wat interessante punten voor later. Het tekenwerk
is ook rauw, realistisch en helder, alleen is Namor hier zo
volkomen onherkenbaar, dat daar haast wel sprake moet zijn
van opzet. Drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
punisher:
war zone #1 (marvel)
De makers die de Punisher jaren geleden nieuw leven in hebben
geblazen, keren terug in een wekelijkse miniserie die nu de
draad van toen weer oppikt. Hoe dat kan, gegeven het feit
dat vrijwel alle personages van toen dood zijn, moet nog blijken.
Niettemin is dit inleidende deel opnieuw gevuld met bizarre,
sadistische humor, krankzinnige bijpersonages en zeer expliciet
geweld. Voor een miniserie bevat het veel subplots, dus hopelijk
verzandt dat later niet in haastwerk. Wat betreft de tekeningen
geen klachten; de statische, strakke lijnen zijn als gebruikelijk
goed voor eenvoudige en heldere composities en de inkleuring
is voldoende warm. Te inleidend voor drie, niet voor twee
sterren. tekst
garth ennis tekeningen steve dillon
final crisis
#5 (dc)
Hoe verder de crossover vordert, des te gefragmenteerder de
vertelstijl. Hoe knap en diepgaand de onderliggende concepten
ook zijn, hoe uitdagend deze invulling van een grote crossover
ook is, het leest als een versnipperd verhaal waar tien scènes
aan ontbreken. Anders gezegd, het boeit, maar het mist de
juiste context. Hierdoor komt de spanning niet altijd over:
de dreiging is soms abstract en dat laat zonder enige twijfel
veel te weinig ruimte voor heldhaftig optreden. Helaas werken
ook nu twee tekenaars aan de comic. De statige en realistische
stijl scoort een voldoende, het ietwat speelsere werk voelt
niet op zijn plaats. Al met al kom ik uit op een eindscore
van drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen j g jones &
carlos pacheco
house of
mystery #8 (dc)
De speurtocht door de kelders van het huis uit de titel van
deze serie gaat verder in het lage tempo van de voorgaande
delen. Ditmaal is het gebruikelijke vulverhaal langer dan
het hoofdverhaal en het staat ook eindelijk weer eens in verband
met de rode draad van de serie. Het gevolg is, dat juist dát
verhaal boeiender is, niet in de laatste plaats door de gastrol
van Abel en zijn trouwe metgezel Goldie. Samen zorgen zij
voor komisch vermaak, intrigerende punten en meer informatie
over Harry Bailey. De tekeningen van het hoofdverhaal zijn
van het gebruikelijke niveau, het werk van het andere verhaal
is wisselend en tegen het eind zelfs ronduit matig. Vanwege
Abel geef ik toch drie sterren. tekst
matthew sturges tekeningen luca rossi &
henry flint
young liars
#10 (dc)
Hoewel de reeks al eerder bizarre zijweggetjes heeft bewandeld
en steevast speelt met veelal onbetrouwbare vertelperspectieven,
vormt dit nummer een nieuw hoogtepunt. Een flashback over
een zwangerschap van Cee Cee draait uit op een bevreemdend,
angstaanjagend idee over iets wat dit personage in haar tas
met zich meedraagt. Tegen de achtergrond spelen de vaste thema's
van de serie, waarbij onderling wantrouwen, bedrog en verziekte
relaties voor een ongemakkelijke toon zorgen. Ook de tekeningen
laten geen steken vallen. De realistische stijl levert in
combinatie met strakke composities en lay-outs een welhaast
filmische ervaring. Lang verhaal kort, dit verdient vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham
dmz #37 (dc)
Matthew Roth keert terug op Manhattan. Daar ontdekt hij, dat
de gekozen leider Parco Delgado niet stil heeft gezeten. Los
van de mogelijke parallellen met de huidige wereldpolitiek
is het een fascinerend uitgewerkt idee over hoe nieuwe machthebbers
moeten omgaan met een publieke opinie. In de basis is het
een eenvoudig idee over de jacht op een goudschat die misschien
wel en misschien ook niet bestaat, maar de uitwerking is gelaagd,
met aandacht voor personages en met dwarsverbanden naar vorige
verhaallijnen. Alles bij elkaar zorgt dat voor een prima comic,
die wordt ondersteund door grimmig, ietwat krasserig tekenwerk.
Drie sterren is te weinig, daarom geef ik vier sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#98 (dc)
Over twee maanden komt de serie ten einde en in deze laatste
verhaallijn wordt langzaam naar die finale toegewerkt, zonder
dat nu werkelijk sprake is van vuurwerk. De ontknoping gaat
telkens meer in de richting van een sisser, een subtiele opeenstapeling
van nieuwe allianties en verraad, zonder dat alle partijen
samenkomen. Tussen de regels wordt heel veel achtergrondinformatie
gegeven, wat goed is voor de rode draad van de serie. Het
spreekt voor zich, dat de tekeningen sterk zijn: van de realistische
gezichten tot onverwachte composities en camerahoeken, van
het gebruik van zwartvlakken tot zachte kleuren; visueel is
het volmaakt. Een score van vier sterren is zeker terecht. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
i kill giants
#6 (image)
Na de opbouw is het deze maand tijd voor de confrontatie tussen
Barbara en een reusachtige Titan. Het levert een erg hoog
tempo op, waarbij nauwelijks ruimte is voor dialogen en stevig
wordt uitgepakt met spreads. Hierdoor is het verhaal dun,
al mag dat na de vorige vijf delen van de miniserie geen bezwaar
meer zijn. Bovendien barst het gevecht van de stoere momenten,
die nu geen twijfel meer laten bestaan over de vraag of Barbara
zich wel of niet de dingen inbeeldt. De tekeningen mogen zich
uitleven op actie, waarbij snelheidslijnen niet worden geschuwd.
Het is soms wat chaotisch en soms onduidelijk, maar wel altijd
enerverend en volledig in stijl. Kortom, ik deel drie sterren
uit. tekst
joe kelly tekeningen j m ken niimura
echo #8 (abstract)
Julie Martin wordt geconfronteerd met een mysterieuze man
die, zo lijkt het, ook de beschikking heeft over een soortgelijk
harnas als zij. Na twee pagina's waarin een slow motion effectief
voor spanning zorgt, wordt de actie ingezet, wat enkele tekstloze
pagina's met een hoog tempo oplevert. Als tussendoor niet
nog een subplot aan bod was gekomen, was het nummer zonder
meer te leeg geweest. Dat neemt niet weg, dat de confrontatie
te gemakkelijk is, te voorspelbaar een eerste gevecht tussen
twee personen die weer tegenover elkaar zullen staan. Het
tekenwerk voelt zich niet thuis bij snelle actie: die scènes
zijn aan de rommelige kant. Twee sterren is voorlopig voldoende. tekst
& tekeningen terry moore
30 days of
night: 30 days 'til death #1 (idw)
Nieuwe miniserie, waarin de aandacht uitgaat naar de vampier
Rufus, die onder een façade van burgerlijkheid toch
een totaal verziekt leven leidt. Op de achtergrond wordt door
een groepje vampiers overlegd over het uitdunnen van de te
groot en te brutaal geworden populatie bloedzuigers, dus daar
komt waarschijnlijk de rode draad voor de rest van de vertelling
vandaan. Voor nu staan echter de perversiteiten van Rufus
centraal en dat zet op een uiterst pakkende manier de toon.
Op het vlak van de tekeningen zit alles uitstekend in elkaar,
want de simpele lijnen zijn effectief, de traditionele lay-out
vertelt het verhaal helder en donkere kleuren maken het geheel
af. Drie sterren. tekst
& tekeningen david lapham
courtney
crumrin and the prince of nowhere (oni)
In deze graphic novel reist Courtney Crumrin samen met oom
Aloysius naar Duitsland, waar ze een bezoek brengen aan allerlei
oude dorpen. Daar komt Courtney in aanraking met de mysterieuze
vreemdeling Wolfgang en niet veel later blijkt, dat hij verband
houdt met de ware reden waarom Aloysius hier nu is. In essentie
is dit een klassiek verhaal over kalverliefde, over eenzaamheid
en puberrebellie. De enigszins voorspelbare achtergrond van
Wolfgang geeft het echter iets extra's, zeker wanneer de climax
bestaat uit een verrassing die grote gevolgen voor de toekomst
kan hebben. Als altijd is het tekenwerk elegant, zwierig en
rond. Daardoor kom ik uit op een score van drie sterren. tekst
& tekeningen ted naifeh