punisher:
war zone #3 (marvel)
Halverwege de miniserie komen de subplots bij elkaar, op een
manier die ook nog eens zowel vermakelijk als erg verrassend
is. Al is het wat vergezocht dat alles met elkaar in verband
staat, binnen de beperkte ruimte van zes nummers mag deze
vrijheid worden genomen. Voor de rest blinkt dit deel vooral
uit door de extreem gewelddadige scène op de begraafplaats.
Het laat uiterst treffend zien hoe de Punisher te werk gaat
tegenover een overmacht en hoe efficiënt hij kan zijn.
De tekstkaders met zijn gedachten vormen een perfect sluitstuk
tijdens zulke gevechten. Het tekenwerk houdt het midden tussen
realisme en licht cartoonesk, wat opvallend goed past bij
de sfeer. Drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen steve dillon
dark tower:
treachery #4 (marvel)
Na twee uitstekende nummers wordt voortgeborduurd op de sterke
elementen van de laatste tijd. Een vreselijk visioen schudt
Roland Deschain wakker en hij doet eindelijk wat verstandigs
met zijn magische bol, terwijl zijn moeder dieper in een web
van intriges duikt én terwijl achter de schermen aan
het hof van zijn vader een verrader wacht op een kans. Het
is nog steeds jammer dat het meer dan twee miniseries heeft
geduurd voor het verhaal op gang is gekomen, maar nu houden
sfeer, personages en vertelstijl de aandacht meer dan vast.
Ook de tekeningen krijgen meer ruimte voor duidelijke en prachtig
ingekleurde composities, dus ik kom uit op een score van zeker
vier sterren. tekst
peter david & robin furth tekeningen
jae lee
thor #12
(marvel)
Een lange reeks subplots wordt aan elkaar geknoopt in een
vertelling die erg geconcentreerd is en laat zien, hoe Loki
zelf belangrijke gebeurtenissen in het leven in beweging heeft
gezet. De paradoxen van tijdreizen en manipulaties in het
verleden zijn enigszins clichématig. Toch pakt het
goed uit en het is zeker een pluspunt, dat deze vrouwelijke
vorm van Loki wordt verklaard en relevant blijkt. Zo worden
wat zwakke plekken in recente verhaallijnen weggewerkt. De
tekeningen zijn van een hoog niveau, de krasserige stijl kan
uit de voeten met rustige shots en met dynamische actie en
de zo donkere uitstraling zorgt voor sfeer. Tel alles bij
elkaar op en drie sterren is voor deze keer de juiste score. tekst
j michael straczynski tekeningen olivier
coipel
daredevil
#114 (marvel)
Soms is een voorspelbare wending vanwege de uitwerking toch
de moeite waard. Dat lijkt het geval in dit nummer, waar de
dreiging van Lady Bullseye tijdelijk naar de achtergrond wordt
gedrongen door de inmening van de ouders van Matt Murdocks
vrouw Milla. In de kern is het duidelijk: op deze manier kan
het personage uit de serie worden geschreven. Maar dat gebeurt
op een zeer logische en realistische manier. Daardoor verdient
het een groot compliment. Verder biedt het verhaal een mix
van karaktermomenten en vlotte actie, een combinatie die tegenwoordig
goed werkt, ook vanwege het grimmige, sterke tekenwerk en
de wat donkere kleuren. Geen vier sterren, wel drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #129 (marvel)
Een typisch tussennummer, waarin de privélevens van
Peter Parker en van Johnny Storm elkaar kruisen en aanleiding
zijn voor boeiende ontwikkelingen en een dosis actie. Hieruit
blijkt wederom, dat 'tussennummer' voor deze serie geen negatieve
betekenis draagt. In tegendeel, het zijn vaak de nummers vol
vlotte humor en sterke dialogen, terwijl op de achtergrond
de fundering wordt gelegd voor het echte verhaal. De tekeningen
zijn fris, goed voor de rustige scènes en ook overtuigend
energiek wanneer de actie daarom vraagt. Zo is de scène
met de Torch en met Spider-Woman visueel knap uitgewerkt.
Voor vier sterren is het net niet bijzonder genoeg, dus ik
geef hier drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
top 10 season
2 #3 (dc)
De agenten van Precinct 10 waaieren uit over hun eigen zaken
en ditmaal gaat de meeste aandacht uit naar Cathy en Lloyd
en de relationele problemen tussen de twee vlak voor Lloyd
naar zijn 'Origin Weekend' gaat. Het is precies dit soort
bizarre vondsten dat de serie vroeger zo briljant maakte en
al slaat de balans toch te veel door naar eenvoudige parodie
met een voorspelbare wending, het is wel in de sfeer van waar
dit concept voor staat. Vertelstijl, dialogen en tempo zijn
wars van decompressie, wat het tot prettig leesbaar maakt,
niet in de laatste plaats door het heldere tekenwerk. Jammer
dat de achtergronddetails soms sneuvelen. Ietwat geforceerd,
dus twee sterren. tekst
zander cannon tekeningen gene ha
batman #683
(dc)
Na twee jaar komt een eind aan de verhalen van de huidige
schrijver en zijn reeks wordt op een waardige, enerverende
manier afgesloten. Batman wordt gevangengehouden en zijn herinneringen
worden doorgespit, wat leidt tot een nogal fragmentarische
maar daardoor niet minder spannende blik op relevante momenten
in zijn carrière. Het scenario zit vol intelligente
punten, vondsten en verwijzingen en in dat opzicht wordt in
stijl geëindigd. Minpunt is dat de vorige verhaallijn
door dit bruggetje naar Final Crisis minder impact heeft.
En de tekeningen zijn af en toe ronduit matig, weinig gedetailleerd
en ouderwets houterig. Drie sterren is meer dan het verdient,
kortom, ik geef twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen lee garbett