kick-ass
#5 (marvel)
Vier maanden vertraging doet het momentum van deze serie zeker
niet goed. Gelukkig begint de plot fris, met de komst van
een andere tiener die verkleed als superheld de aandacht van
de media krijgt en zo voor veel jaloezie zorgt bij Dave Lizewski.
Het tempo is wel hoog, zo hoog dat de twee elkaar nog in hetzelfde
nummer ontmoeten én samen voor helden spelen bij een
uitslaande brand. Pas daarna komt weer de rode draad van voorheen
terug, waarmee dit een intermezzo wordt. Redelijk plichtmatig,
dus. Het tekenwerk overtuigt met de dikke, hoekige lijnen,
dynamische poses en het ruwe realisme, al blijft het door
de ingetogen kleuren flets. Voor het moment is twee sterren
genoeg. tekst
mark millar tekeningen john romita jr
house of
mystery #9 (dc)
De hoofdrolspelers van de serie gaan op onderzoek door het
huis uit de titel, waardoor wel heel nette, aparte verhaalstrengen
ontstaan die zo om beurten worden gevolgd. Hoewel dit als
het voordeel heeft, dat op een boeiende wijze kan worden ingegaan
op de relatie tussen Fig en haar vader, houdt het helaas ook
in, dat het tempo nu lager wordt dan het is geweest. Voor
het vulverhaal wordt eindelijk wat horror geïntroduceerd,
maar inhoudelijk is het voorspelbaar en bovendien matig tot
slecht geschreven, met dialogen die tot drie keer toe in herhaling
vallen. Geen klachten over de tekeningen, die zowel voor hoofd-
als bijverhaal duister en sterk zijn. Toch ga ik niet hoger
dan twee sterren. tekst
matthew sturges & bill willingham tekeningen
luca rossi & bernie wrightson
hellboy:
the wild hunt #2 (dark horse)
De jacht op reuzen waarvoor Hellboy was uitgenodigd, bleek
een valstrik waar Hellboy nipt aan kan ontkomen. Terwijl hij
puur voor de lichaamsbeweging dan alsnog de strijd met die
reuzen aangaat, wordt in een subplot een bijzondere geschiedenis
over Gruagach uit de doeken gedaan. Soms wat langdradig, wel
altijd in stijl en passend bij de sfeer van deze serie. Het
kortere hoofdverhaal wordt aangevuld met een sprookje over
Koshchei, zodat het een vol nummer wordt, met uiteraard weer
heerlijk gestileerd tekenwerk voor de eerste helft en voor
de tweede helft een gasttekenaar die zich flink kan uitleven
op veel details. Tel alles bij elkaar op en drie sterren is
de meer dan terechte score. tekst
mike mignola tekeningen duncan fegredo &
guy davis
buffy, the
vampire slayer #21 (dark horse)
Opnieuw een losstaand verhaal, met slechts aan het slot wat
relevantie voor de grotere lijnen van het huidige seizoen.
De aandacht gaat ditmaal uit naar Harmony, die in een razend
tempo haar eigen televisieshow krijgt en tijdens de opnames
een nieuwe, onbekende en naamloze Slayer tegen het lijf loopt.
Als een parodie op Hollywood is het misschien aardig. Als
hoofdstuk van een reeks die vanaf het begin een vrij hoog
gemiddeld niveau heeft gekend, is dit warrig, geforceerd en
dramatisch slecht. Logica bestaat niet, de humor is te simpel
en het tekenwerk krijgt, los van de gebruikelijke gelaatsuitdrukkingen,
weinig waarmee het zich kan onderscheiden. Deze misser verdient
één ster. tekst
jane espenson tekeningen georges jeanty