incognito
#2 (marvel)
Zack Overkill heeft weer de beschikking over zijn superkrachten,
die hij wel geheim wil houden voor zijn omgeving, omdat hij
in de getuigenbescherming zit. Een collega op het werk, waar
hij een saai baantje heeft en bruut wordt genegeerd door de
vrouw die hij onlangs in zijn kostuum heeft gered van een
verkrachting, heeft hem echter door en wil hem voor zijn karretje
spannen. De elementen van een crime noir sijpelen nu zo langzaamaan
door in het verhaal, dat zich niet voldoende kan onderscheiden
van die andere lopende serie van dezelfde makers. Geen klachten
over de uitwerking, want die is zo stabiel als het rauwe,
grimmige tekenwerk. Daarom krap een score van drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen sean phillips
thor #600
(marvel)
De terugkeer naar de oude nummering is commercieel en geforceerd,
maar los daarvan wordt hier een avontuur afgeleverd, dat een
feestnummer waardig is. Een handvol subplots van het afgelopen
jaar komt samen in de terugkeer van een oude bekende, die
het betoverd door Loki opneemt tegen Thor. Het is de dramatische
afloop van dat gevecht die de status-quo van de reeks grondig
en gedurfd verandert. De manipulaties van Loki blijven echter
doorzichtig en het is jammer dat niemand twijfelt. Op het
vlak van de tekeningen wordt een knappe prestatie geleverd.
Twee verschillende stijlen sluiten goed op elkaar aan en,
erg belangrijk, dienen een duidelijke functie. Al met al vier
sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen olivier
coipel & marko djurdjevic
young liars
#12 (dc)
Net wanneer de personages volledig doordraaien, net wanneer
bijpersonages worden vermoord en hoofdpersonage Danny het
hoofd wordt afgehakt door zijn liefde Sadie, precies op dat
moment wordt de volgende dubbele bodem van dit verhaal onthuld.
Hierbij wordt de mogelijkheid geopperd, dat Danny geestelijk
in de war is en alles gewoon heeft verzonnen. Danny is overtuigd,
dat iemand een spelletje met hem speelt en dat levert een
insteek op, die zo ambigu is, dat iedere andere serie zou
ontsporen. Hier gebeurt dat niet, wat komt door zowel de schrijfstijl
als het traditionele, consistente en in strakke lay-out gegoten
tekenwerk. Vier sterren is ietwat te veel, vandaar drie. tekst
& tekeningen david lapham
dmz #39 (dc)
Matthew Roth heeft net het goud van Chinatown opgehaald en
wordt onder begeleiding teruggebracht. Tijdens die reis komt
hij in aanraking met een paar oude bekenden en natuurlijk
zorgen al deze bijpersonages op hun eigen manier voor veel
spanning. Aan het eind wordt het dromerige vertelritme doorbroken
en verandert een schokkende wending de toon van misschien
de hele serie. De boeiende opbouw voor wat doorgaans een tussennummer
in een vierdelig verhaal zou zijn, wordt ondersteund door
het tekenwerk. Het lijnwerk is weer dikker geworden, de schaduwen
krijgen meer ruimte en de sneeuw geeft veel sfeer. Een score
van vier sterren is hier zonder enige twijfel op zijn plek. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
batman #686
(dc)
Alweer een tweedelig verhaal dat door de twee series over
Batman loopt. Deze keer is zwichten voor de commercie een
stuk gemakkelijker, want het team makers spreekt ernstig tot
de verbeelding. Vriend en vijand komt bijeen ter nagedachtenis
aan Batman en enkele gasten, in dit nummer Catwoman en butler
Alfred, vertellen anekdotes over de beschermheer van Gotham.
Hoewel het concept voor de schrijver een herhaling van zetten
is en hoewel het wat vrijblijvend voelt, zijn tempo, dialogen
en personages voortreffelijk. Hetzelfde woord kan worden gebruikt
voor de tekeningen, die dynamisch zijn en mooi knipogen naar
het werk van vroegere makers. Vier sterren is haalbaar. tekst
neil gaiman tekeningen andy kubert
hellboy:
the wild hunt #3 (dark horse)
Het is bijna bevreemdend hoe het voor het derde nummer op
rij lijkt, of de miniserie opnieuw van start gaat. Deze keer
klopt Hellboy aan bij een vrouw die hij voor het laatst heeft
gezien toen ze een baby was en hun dialoog zet eindelijk de
toon voor de rode draad van het verhaal. Spijtig genoeg betekent
dit automatisch veel expositie en verwijzingen naar oude miniseries
die nieuwe lezers zeker zullen ontgaan. Het vulverhaal over
Koshchei is niet slecht, doch verre van bijzonder. Door het
lage tempo krijgt het tekenwerk de ruimte voor sfeervolle
composities, die door het gebruik van donkere tinten en het
felle rood een scherp contrast opleveren. Alles bij elkaar
krijgt het drie sterren. tekst
mike mignola tekeningen duncan fegredo
angel: after
the fall #17 (idw)
Niet het vorige, maar pas dit nummer is de echte afronding
van 'seizoen zes' en het afscheid van het huidige team makers.
Wat betreft de vorm is het ook daadwerkelijk een epiloog,
waarin wordt teruggeblikt op wat Angel en de rest hebben meegemaakt
in de heldimensie en waarin een aardige dialoog tussen Angel
en Spike zit. De spanning ontbreekt alleen, zelfs al wordt
wel iets van een dreiging geïmpliceerd. Zonde dat de
schrijver nooit de juiste stem heeft gevonden, want de slotscène
is ineens wel typisch Angel. En het tekenwerk blijft wisselend
van kwaliteit: soms zijn de gezichten treffend, twee pagina's
verder zijn ze anatomisch raar of uitdrukkingsloos. Kortom,
twee sterren. tekst
brian lynch tekeningen franco urru