daredevil
#116 (marvel)
Als proloog van de nieuwe verhaallijn wordt een korte blik
geworpen op het leven dat Wilson Fisk, ofwel de Kingpin, aan
de andere kant van de oceaan wilde beginnen. Hoewel niet veel
clichés worden geschuwd en Fisk in Spanje zelfs een
heuse romance aanknoopt met een alleenstaande moeder, mag
dat geen bezwaar zijn: het begin toont al hoe het eindigt
en de flashback is enkel bedoeld als diepgang, niet als verrassing.
Niettemin voelt het net wat te kort door de bocht. Het werk
van de gasttekenaar is vrijwel identiek aan dat van de vaste
tekenaar. Een groter compliment is in dit geval niet denkbaar.
Deze serie is al jaren bijzonder stabiel van kwaliteit en
verdient ook nu drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen david aja
superman:
world of new krypton #1 (dc)
De twaalfdelige miniserie over Supermans verblijf op de planeet
New Krypton is ondanks de lange voorgeschiedenis wel toegankelijk.
In dit eerste hoofdstuk draait het om de plek die Superman
op deze wereld voor zichzelf moet vinden. De keuze die hij
maakt, is aan de voorspelbare kant, doch interessant. Helaas
draait het verhaal om het basisidee dat een oude schurk, in
dit geval General Zod, zich ineens als rechtvaardig leider
voordoet en dat iedereen dat gelooft. Dit idee is inherent
ongeloofwaardig en wordt tegenwoordig te vaak gebruikt. Het
tekenwerk is acceptabel, met een open en simpele stijl die
diepte mist, maar die het verhaal helder vertelt. Al met al
kom ik uit op twee sterren. tekst
james robinson & greg rucka tekeningen
pete woods
house of
mystery #11 (dc)
Het subplot dat deze maand aan de start van het nieuwste avontuur
wordt geïntroduceerd, is oneindig veel boeiender dan
het hoofdverhaal. Ook met de vader van Fig Keele als kersvers
bijpersonage blijft het tempo namelijk laag en is de decompressie
soms vervelend overheersend. Sterker, Figs vader drijft de
hoofdpersonages, in het bijzonder Harry, nog verder in de
stereotypen. In dat licht is het einde tenenkrommend. Het
vulverhaal is thematisch goed gekozen, al is het een door
de vele tekstkaders opgeklopte liefdesgeschiedenis die zich
niet kan onderscheiden. Als altijd is het tekenwerk prima.
De warme kleuren vullen de hoekige stijl aan en zo geef ik
twee sterren in plaats van één. tekst
matthew sturges tekeningen luca rossi &
jim fern
hellboy:
the wild hunt #4 (dark horse)
Halverwege de miniserie lopen Hellboy en Alice tijdens hun
omzwervingen in een val. Het gevoel overheerst, dat het verhaal
nog steeds niet van start is gegaan, dat dit een inleiding
is. Voor een deel komt dat door de opzet van de reeks, met
minder pagina's voor het hoofdverhaal en ruimte voor een grappig
vulverhaal. Maar zou het niet zo kunnen zijn, dat deze serie
doorloopt in de volgende? Het zou de keuzes voor opbouw en
structuur verklaren. Overigens blijft de schrijfstijl sterk,
dus wat dat betreft geen klachten. Evenmin klachten over de
tekeningen, die met weinig lijnen toch gedetailleerd zijn
en stilistisch passen bij deze comic. Tel alles bij elkaar
op en dit verdient drie sterren. tekst
mike mignola tekeningen duncan fegredo
buffy, the
vampire slayer #23 (dark horse)
Aan een reeks vrij matige en geforceerde nummers komt een
einde met dit losstaande avontuur over Andrew, die samen met
Buffy op zoek moet gaan naar de Slayer genaamd Simone. Het
is zonde dat Simone, als een Slayer die zich los heeft gemaakt
van Buffy's groep, nooit dreigend of charismatisch of gevaarlijk
wordt, want dat maakt, dat het onvermijdelijke gevecht met
Buffy plichtmatig blijft. De aandacht voor Andrew pakt echter
goed uit, vol humor en ongemakkelijke momenten. De tekeningen
verdienen een ruime voldoende. Op de laatste pagina's na,
waar achtergronddetails verdwijnen, zit het netjes in elkaar
en is elk personage herkenbaar. Vier sterren is te veel, drie
niet. tekst
drew z greenberg tekeningen georges jeanty
the boys
#28 (dynamite)
Hughie gaat in tegen orders van Butcher en blijft in positie
na de infiltrate bij het jeugdige team superhelden. De teamleden
hebben zijn sympathie, omdat hij beseft, dat ze nog lang niet
zo verdorven zijn als de volwassen teams. De spanning wordt
opgebouwd, tot deze situatie onhoudbaar wordt. Inhoudelijk
is dit een sterk hoofdstuk in een lange verhaallijn die in
feite is begonnen als parodie op de X-Men. Het is op het vlak
van het tekenwerk waar dit nummer een paar stevige steken
laat vallen: hoewel niet op de cover vermeld, treedt een gasttekenaar
aan die met een vlakke stijl zonder veel uitdrukking niet
in de buurt kan komen van het gebruikelijke niveau. Daarom
toch twee sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson