ex machina
special #4 (dc)
Dit is de vierde van een reeks jaarlijkse specials over burgemeester
Mitchell Hundred, wel gemaakt door de vaste schrijver van
de reguliere comic, maar niet door dezelfde tekenaar. Deze
keer koppelt het losstaande verhaal een moordzaak aan milieubescherming
en hoewel beide aspecten op een slimme wijze worden uitgewerkt,
is het allemaal een beetje voorspelbaar. Daarbij is het einde
niet zó boeiend, dat het de aandacht vasthoudt. Wat
betreft het tekenwerk, dat is stabiel in zijn voorliefde voor
de grove lijnen en uitgebreide achtergronddetails. Zowel donkere
als lichte scènes zijn mooi, wat mede komt door gebruik
van zachte kleuren. Met andere woorden, dit krijgt drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen john paul leon
top 10 season
2 #4 (dc)
Officieel is dit het laatste deel van de miniserie. Gek genoeg
wordt een half dozijn aan subplots in het geheel niet afgerond,
wat de finale een uitermate onbevredigend gevoel geeft. Hopelijk
biedt een aangekondigde special alsnog uitkomst, al blijft
het erg vreemd. Inhoudelijk pakt de vertelstijl van meerdere,
door elkaar heen lopende subplots als altijd boeiend uit:
de sfeer is chaotisch, zoals dat op een politiebureau hoort,
terwijl de personages voldoende worden uitgediept. Het tekenwerk
heeft de zo vervaagde stijl van het eerste nummer helemaal
laten varen, wat het eindresultaat ten goede komt. Desondanks
kan ik door het vreemde einde niet hoger geven dan een score
van drie sterren. tekst
zander cannon tekeningen gene ha
young liars
#13 (dc)
Het is geen verrassing meer, dat ook deze maand de status-quo
overhoop wordt gehaald. Danny heet nu Johnny Jukebox en zijn
vriendin, die erg veel op Sadie lijkt, noemt zichzelf Loreli.
Ook andere bekende gezichten duiken op in een andere context
en onder nieuwe namen. Zodra Johnny beseft dat iets in deze
wereld niet klopt, dat hij Johnny niet is, wordt een aaneenschakeling
van absurditeiten geserveerd die uitsluitend overeind blijft
door de zo sterke vertelstijl. Voor incidentele lezers is
het al maanden onbegrijpelijk, voor vaste lezers wordt dit
web van intriges een telkens grotere uitdaging. Het gestileerd
realistische tekenwerk blijft knap in alle eenvoud en dus
geef ik vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham
dmz #40 (dc)
De verhaallijn over het gevaarlijke pakketje dat Matthew Roth
moest ophalen voor de onlangs gekozen leider Parco Delgado
voelde al als overgangsfase. In dit nummer wordt eindelijk
uitgewerkt wat dat nu precies inhoudt. Het is knap dat een
voor de hand liggende ontwikkeling, een ontwikkeling die noodzakelijk
was voor het op de lange termijn boeiend houden van de serie,
toch als een verrassing kan worden gebracht. Ook op het niveau
van de personages wordt het zeer logisch uitgewerkt, wat zonder
meer een pluspunt is. De tekeningen wisselen moeiteloos van
tempo, met een rauwe stijl die ook scènes met enkel
gepraat visueel aantrekkelijk houdt. Al met al een score van
vier sterren. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
soul kiss
#2 (image)
Na een deal met de duivel, die uiteraard anders uitpakt dan
verwacht, moet Lillian de dood van haar vriendje verwerken.
In plaats daarvan maakt ze nóg een deal: nu moet ze
door een kus tien willekeurige mannen de dood in jagen, in
ruil voor de ziel van haar vriend. Los van het redelijk lage
tempo en het te dunne verhaal wordt het langzaam storend,
dat het hoofdpersonage in geen enkel opzicht sympathiek is.
Natuurlijk mag dat in een verhaal over de duivel, maar in
dit geval blijft het afstandelijk. Op het vlak van het tekenwerk
is de experimentele stijl boeiend, met soms cartooneske lijnen
en soms prachtige schilderingen. Vooral door het te matige
slot geef ik slechts één ster. tekst
steven t seagle tekeningen marco cinello
the life
and times of savior 28 #1 (idw)
In het jaar van de verfilming van Watchmen is een nieuwe comic
over een in verval geraakte held misschien een commerciële
zet. Niettemin wordt in dit eerste nummer van de reeks direct
een goede vertelstem gevonden, waarbij het leven van superheld
Savior 28 onder de loep wordt gelegd door voormalig hulpje
Dennis McNulty. Het mag dan vrijwel niets nieuws onder de
zon zijn, de teksten ademen een prettige sfeer uit, zelfs
wanneer de tweede helft van het nummer bestaat uit alleen
nog tekstkaders. Wellicht dat de simpele tekenstijl niet helemaal
past bij de serieuze thematiek. Hoe degelijk de composities
ook zijn, het is net iets te dun. Twee sterren is te weinig,
daarom drie sterren. tekst
j m dematteis tekeningen mike cavallaro
30 days of
night: 30 days 'til death #4 (idw)
Na het lange opbouwen komt de miniserie nu wel heel abrupt
tot een einde. Rufus, zijn familie en de overige bewoners
uit zijn buurt nemen het op tegen het doodseskader der vampiers.
Daardoor gaat het tempo omhoog en precies wanneer het lijkt
of een lange achtervolging wordt ingezet, is het voorbij.
Het is een finale die geen recht doet aan de personages en
aan alle opgebouwde spanning. En het resultaat is aan de magere
kant. Uitsluitend het tekenwerk behoedt dit voor de laagst
mogelijke score, want de strakke composities, de nadruk op
acht panels per pagina en de donkere kleuren houden het visueel
aantrekkelijk. Daarom en werkelijk alleen daarom geef ik alsnog
één ster. tekst
& tekeningen david lapham