dark avengers
#3 (marvel)
De eerste helft van het nummer is het boeiendste deel van
de serie tot nu toe. Norman Osborn praat met Sentry en speelt
negen pagina's lang in op diens angsten, hoop en drang naar
erkenning. Het is een sterk geschreven flashback die het nummer
voorziet van de nodige diepgang. Dat komt goed van pas, want
de tweede helft bestaat uit een grootschalig gevecht tussen
Osborns Avengers en de troepen van Morana Le Fay. Hoe vlot
en enerverend die actie ook mag zijn, het voelt wat te oppervlakkig
en laat kansen liggen om dit nieuwe team beter te leren kennen.
De tekeningen zijn gelukkig wel weer prachtig duister, realistisch
en overtuigend dynamisch. Kortom, drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mike deodato
jr
x-factor
#41 (marvel)
Na twee maanden vol schokkende wendingen is het nu tijd voor
een 'gewoon' verhaal, zonder dat alles draait om net die ene
twist of de terugkeer van dat ene personage. Het verhaal loopt
over meerdere schijven, het gevolg van het versplinterd raken
van het team. Aan de ene kant is het fijn dat aan iedereen
aandacht wordt besteed, aan de andere kant levert het wel
een laag tempo op. Geen probleem, zeker niet omdat alle dialogen
aanstekelijk zijn en de plot met gemak overeind blijft. Geen
klachten over de tekeningen; die houden het midden tussen
een gestileerd realisme en een klassieke superheldenstijl.
De kleuren vullen het aan en dus kom ik uit op een eindscore
van vier sterren. tekst
peter david tekeningen valentine de landro
& marco santucci
air #7 (dc)
Een goedkoop nummer met een redelijk losstaand verhaal: dat
wijst op een wanhoopsoffensief voor een serie die het niet
heel goed doet. Dat is jammer, want sinds het verhaal de sciencefiction
en magie omarmde, is het vele malen beter geworden. Dit is
echter een geïsoleerde vertelling waarin de stewardess
Blythe de jeugd van Zayn vanuit zijn perspectief ervaart.
Los van een aardige onthulling biedt het weinig meer dan de
tienerclichés en dat is precies wat de serie niet nodig
heeft. Dat het vlot wegleest, komt door het tekenwerk, dat
met de soms houterige doch gedetailleerde stijl een wereld
neer kan zetten, waarin magie mogelijk is. Tel alles bij elkaar
op en twee sterren is haalbaar. tekst
g willow wilson tekeningen m k perker
angel #19
(idw)
Angel krijgt hulp van de geheimzinnige Desdemona. Daarmee
is het verhaal aardig samengevat. De rest van het nummer bestaat
uit clichématige actie, geforceerd grappige dialogen
en onderlinge verhoudingen die niet echt ergens op slaan.
Zo is de wijze waarop Connor zijn woede op Gwen botviert van
elke nuance ontdaan en is de plots jaloerse Kate tenenkrommend.
Wat betreft het tekenwerk, dat blijft wisselend van kwaliteit.
Af en toe wordt een personage herkenbaar neergezet, de rest
van de tijd is het houterig werk zonder diepte. De inkleuring
is soms slecht: in de scène in het donker heeft iedereen
zonder reden een groene huid. Als dit niet snel beter wordt,
ben ik weg. Nul sterren. tekst
kelley armstrong tekeningen dave ross