dark tower:
the fall of gilead #1 (marvel)
Nadat Roland Deschain per ongeluk zijn eigen moeder heeft
neergeschoten, is het in dit eerste nummer van deze vierde
miniserie vooral een kwestie van het verplaatsen van allerlei
schaakstukken. Daarbij wordt decompressie ingezet op een manier
die wel veel sfeer biedt, maar die ervoor zorgt, dat verder
eigenlijk weinig gebeurt. Deze cliffhanger is bijna dezelfde
als de vorige keer en dat is een kwalijke zaak. Hetzelfde
geldt voor de personages die elkaar om de twee balloons bij
de naam aanspreken. De vaste tekenaar van voorheen ontbreekt.
Ondanks de sterke kleuren is de tekenstijl zelf net even minder
krachtig, zeker als het aankomt op gezichten. Daarom is twee
sterren hier op zijn plaats. tekst
peter david & robin furth tekeningen
richard isanove
x-factor
#43 (marvel)
Net als vorige maand worden verschillende subplots door elkaar
heen verteld. En net als vorige maand is het verhaal over
Jamie Madrox in de toekomst het interessantst, al moet daar
wel bij worden gezegd, dat het vleugje romantiek met Layla
Miller misplaatst en geforceerd is. Voor het overige biedt
dit sterke dialogen en boeiende personages. Hoewel? Op het
einde keert een personage terug dat al tijdens zijn debuut,
jaren geleden, bespottelijk was en daar nooit overheen is
gekomen. Afwachten hoe hij nu zal worden ingezet. De tekenaars
leveren realistisch en toegankelijk werk af, met stijlen die
veel op elkaar lijken. Vier sterren is te veel van het goede,
vandaar dat ik drie sterren geef. tekst
peter david tekeningen valentine de landro
& marco santucci
ultimate
spider-man #132 (marvel)
Het vorige nummer was bijna drie maanden terug, een vertraging
die hoogst waarschijnlijk is veroorzaakt door vertragingen
van de miniserie Ultimatum en die deze serie vlot van het
momentum berooft. Want nog altijd ligt New York onder vuur
en Spider-Man, die terecht aan de zijnlijn van dat verhaal
staat, wordt geconfronteerd met de gevolgen. Het voelt wat
eenvoudig, het voelt soms als vulmateriaal. En slechts zelden,
bijvoorbeeld wanneer Mary Jane en Kitty Pryde ruzie krijgen,
bereikt het een niveau dat van de serie mag worden verwacht.
Daar staat tegenover, dat het tekenwerk als gebruikelijk dynamisch
en levendig is. Al met al kom ik hier uit op een eindscore
van twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen stuart immonen
house of
mystery #13 (dc)
Ter gelegenheid van het dertiende nummer werkt een handjevol
verschillende makers samen aan drie korte verhalen volgens
de formule van hoe deze serie ooit, in een vorig bestaan,
in elkaar stak. De eerste vertelling is meteen het beste,
met een creepy concept over een extra uur per dag waarin vreselijke
dingen gebeuren die niemand zich daarna herinnert. Verhaal
twee is klassieke horror met een voorspelbaar eind en verhaal
drie is zeer wollig geschreven en inhoudelijk erg matig. De
tekeningen zijn echter keer op keer van grote klasse. In het
bijzonder het geschilderde werk van het tweede verhaal is
oogstrelend van kleur. Na een jaar hoofdverhaal is dit een
leuke afwisseling: drie sterren. tekst
matthew sturges & various tekeningen
eric powell, neal adams & various
young liars
#15 (dc)
De serie die helaas wordt stopgezet, blijft verrassing op
verrassing stapelen en dubbele bodem onder dubbele bodem introduceren.
Danny weet zeker, dat hij gevangen wordt gehouden in het kleine
dorp Browning. Hij weet ook zeker, dat hij hier niet is wie
hij normaal gesproken is en al deze vermoedens worden aangewakkerd
door het simpele feit, dat hij het dorp niet kan verlaten,
wat hij ook probeert. Het gevaar van de herhaling ligt op
de loer, al wordt dat ditmaal vakkundig opgelost met een hoger
tempo en de climax die nieuwsgierig maakt naar hoe dit afloopt.
Over de tekeningen geen klachten; de eenvoudige stijl en de
lay-outs als een storyboard blijven effectief. Dit krijgt
vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham
soul kiss
#4 (image)
Eén nummer voor het eind van de miniserie blijft Lili
op zoek naar slachtoffers die ze de dood in kan kussen, zodat
ze door haar deal met de duivel eindelijk haar vriend terug
zal krijgen. Spijtig genoeg speelt de duivel in het begin
de deus ex machina als hij de politie laat verdwijnen, waarmee
het Lili allemaal heel gemakkelijk wordt gemaakt. De morele
complicaties liggen minder op de voorgrond, zodat wat ruimte
ontstaat voor humor en een onverwachte doch waarschijnlijk
eenvoudige twist aan het slot. Zeker, de tekeningen zijn goed,
met een mooi contrast tussen cartooneske lijnen en warme kleuren,
maar de serie blijft ver achter bij het potentieel van het
concept. Opnieuw één ster. tekst
steven t seagle tekeningen marco cinello
echo #12
(abstract)
De eerste grote confrontatie, die achteraf iets van een anticlimax
heeft, is achter de rug en Julie Martin is bang dat reisgenoot
Dillon Murphy een hoge prijs heeft moeten betalen. Het is
een clichématig dramamoment, zó uit het boekje,
van de opbouw tot de flashback als overbruggingsscène
en van de hartmassage tot het volstrekt voorspelbare moment
waarop Dillon toch niet dood blijkt. Sterke momenten komen
pas later, in het subplot over Julie's zus en helemaal aan
het eind, wanneer een fascinerende onthulling wordt gedaan
over het harnas dat Julie draagt. Als altijd zijn de tekeningen
netjes verzorgd. Gezichten en vooral ogen spreken boekdelen
en dat verdient twee sterren. tekst
& tekeningen terry moore