reborn #1
(marvel)
Het is jammer dat dit volgende hoofdstuk Captain America niet
in de reguliere serie is geplaatst. Nu neigt het namelijk
wel erg naar een commerciële zet. En dat terwijl het
verhaal over de 'terugkeer' van Captain America niet spannend,
verrassend of vernieuwend is. Inhoudelijk is gekozen voor
de deus ex machina uit de sciencefiction, eentje die de laatste
tijd veel te vaak wordt gebruikt en daardoor flink aan kracht
inboet. Zelfs de schrijfstijl valt zo iets te veel terug op
expositie waar dat niet noodzakelijk is. Het werk van deze
beide tekenaars vult elkaar op een boeiende wijze aan, al
past de krasserige stijl hier beter bij dan glad realisme.
Al met al is twee sterren voorlopig het hoogst haalbare. tekst
ed brubaker tekeningen bryan hitch &
butch guice
destroyer
#4 (marvel)
Hoewel de plot van dit hoofdstuk niet of nauwelijks verschilt
van dat van vorige maand, is het knap dat tussen al die bloederige
gevechten nog altijd ruimte wordt gevonden voor een menselijk
moment. Het zorgt voor balans in de comic, een balans die
nodig is omdat het geweld en Keen Marlows zucht naar wraak
op de oude tegenstanders tegen het clichématige aanhikt.
Want ook nu is het een groot monster dat moet worden verslagen
en ook nu is een hoofdrolspeler na het gevecht doordrenkt
van bloed. De zeer sterke dialogen vormen extra compensatie,
zodat alles vlot wegleest. Op een vreemde manier sluit het
tekenwerk perfect aan op het duistere verhaal. Kortom, drie
sterren. tekst
robert kirkman tekeningen cory walker
fantastic
four #568 (marvel)
In het zicht van de haven verlaten de vaste makers beetje
bij beetje het schip. Ze worden bijgestaan door een co-schrijver
en een co-tekenaar en de gevolgen daarvan zijn duidelijk voelbaar.
Het soort verhalen dat het afgelopen jaar in deze reeks is
verteld, staat of valt met de wauw-factor die deze twee makers
bijna altijd kunnen brengen. Hier ontbreekt dat domweg te
vaak. Wat overblijft, is een plichtmatig verhaaltje over de
meester van Doctor Doom, die verzandt in clichéteksten
van een willekeurige maniak. De tekeningen zijn iets minder
bruisend dan normaal, de composities blijven vlak en de gezichten
zijn niet zo expressief als ze wel eens waren. Uiteindelijk
krijgt dit twee sterren. tekst
mark millar & joe ahearne tekeningen
bryan hitch & neil edwards
greek street
#1 (dc)
Een nieuwe serie waarin moderne gebeurtenissen parallellen
trekken naar de klassieke Griekse tragedies. Dat mag als een
concept intussen al zo vaak zijn gebruikt, dat het weinig
nieuws te bieden heeft; het wordt voorlopig op een uiterst
slimme wijze gebruikt. Deze Griekse tragedies dienen als onderliggend
motief, een extra laag die verrast én die iets wil
zeggen over hoe mensen in het algemeen met elkaar omgaan.
Na een wankele openingsscène ontvouwt het verhaal over
Eddie zich als crime noir, met een prettige, soms opzettelijk
verwarrende schrijfstijl en bovenal met gestileerd strak en
sfeervol ingekleurd tekenwerk. Tel alles bij elkaar op en
ik kom uit op een score van drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen davide gianfelice
batman and
robin #2 (dc)
Na het begin, dat zo overrompelde door de gebruikte ideeën
en de uitwerking, wordt deze keer het verhaal op een andere
manier gestructureerd, met enkele sprongen in de chronologie.
Het werkt, omdat de actie op deze manier wordt omkaderd door
de karaktermomenten van Dick Grayson, bij wie de nieuwe rol
als Batman vrij zwaar valt en die de handen vol heeft aan
Damian als nieuwe Robin. Butler Alfred is de lijm die alles
bijeenhoudt, met als resultaat strakke dialogen, opvallend
veel diepgang en een dosis eigenzinnige actie. Op enkele vreemde
effecten in de achtergrondkleuren na is het tekenwerk weer
stabiel, gedetailleerd en heerlijk dynamisch. Voor de tweede
keer op rij vijf sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
astro city:
the dark age #3 (dc)
Het langdradige en dwarrelende verhaal over broers Charles
en Royal Williams valt in de eerste helft van dit nummer bijna
volledig samen met de aandacht voor de superhelden van de
stad Astro City. Dat is een verfrissende aanpak, die als verrassing
goed werkt. Daarna blijft het superheldenaspect altijd meer
op de voorgrond staan dan voorheen en het geeft het verhaal
over de broers een extra lading die het wel kan gebruiken.
Het helpt zeker, dat de avonturen van de gekostumeerde helden
voortbouwen op eerdere gebeurtenissen. Wat betreft het tekenwerk
niets dan lof voor de ouderwetse stijl, die menselijke personages
neerzet en alles duidelijk in beeld brengt. Zeker drie sterren. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
echo #13
(abstract)
Dit nummer begint in de hoogste versnelling, met Ivy die per
klein vliegtuig de auto van Dillon en Julie achtervolgt. Het
levert een urgentie op die voelbaar is in het telefoongesprek
van die hoofdrolspelers, al kan het door Julie's houding niet
diep gaan: het is duidelijk dat zij niet met Ivy wil praten
en het liefst wil vluchten. De oplossing van dit conflict
is helaas geforceerd, een kunstmatige rem op het tempo in
het verhaal waardoor alle spelers weer hun eigen kant op kunnen.
Jammer, want dat doet afbreuk aan de laatste helft van dit
nummer, dat dwarrelt. Gelukkig zijn de tekeningen van het
gebruikelijke niveau en is de semi-realistische stijl stabiel,
expressief en erg sierlijk. Kortom, drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore
buffy, the
vampire slayer #26 (dark horse)
De nieuwe verhaallijn opent met het samenkomen van een handvol
subplots, personages en conflicten. Het is lovenswaardig dat
de grote cast individueel wat aandacht krijgt, maar doordat
alles in een beperkt aantal pagina's wordt geperst, voelt
het onsamenhangend. Daarna wordt direct doorgestoomd naar
een demonische aanval op Buffy en haar troepen. Waar de aanval
hier groots moet zijn en door sterfgevallen zeer veel impact
moet hebben, blijft het vlak, vooral door het extreem hoge
tempo. Uiteindelijk is dit nummer niet meer dan een manier
om van A naar B te komen. Zonde, want het tekenwerk is fris
en de inkleuring is al een stuk subtieler geworden. Geen drie,
wel twee sterren. tekst
jane espenson tekeningen georges jeanty
the boys
#32 (dynamite)
The Female ligt in het ziekenhuis en de rest van het team,
onder leiding van Butcher, is uit op wraak. Terwijl op de
achtergrond een komisch en satirisch subplot speelt over marketing
van superhelden, draait dit hoofdverhaal uit op een grootschalig,
bloederig gevecht. Zo kan het gebeuren, dat het inhoudelijk
aan de oppervlakkige kant blijft. Op zich geen probleem, al
betekent het wel, dat dit nummer binnen vijf minuten uit is.
De tekeningen vallen net als vorige maand tegen. De tekenaar
mag zijn best doen op een stijl die vergelijkbaar is met het
werk van de vaste tekenaar, maar het eindresultaat is rommelig
en mist de levendige lijnen die de serie doorgaans kenmerken.
Twee sterren. tekst
garth ennis tekeningen carlos ezquerra
