In augustus is het bij Dark Horse
veel Buffy, the Vampire Slayer wat de klok slaat. Ook alle
series die verband houden met Hellboy worden niet vergeten,
want Killing Ground is de volgende miniserie met in de hoofdrol
het BPRD. Gear School is een nieuwe graphic novel van Adam
Gallardo, voornamelijk bekend uit het hoekje van de Star Wars.
En de altijd bizarre barbaar Groo viert het vijfentwintigjarige
bestaan met een Anniversary Special.
Voor DC is de terugkeer van Booster
Gold, een belangrijk personage uit de wekelijkse reeks 52,
reden voor het laten vloeien van de champagne. Met Geoff Johns
als schrijver en bedenker Dan Jurgens als tekenaar is dat
in elk geval goed nieuws voor de fans van een sterke continuïteit.
Elders worden de Outsiders overhoop gehaald, in de vorm van
vijf specials die uiteindelijk samen een groot verhaal moeten
vertellen. In theorie een sterk plan, in de praktijk is het
natuurlijk geldklopperij. Wel leuk lijkt de miniserie Batman
/ Lobo: Deadly Serious, met tekst en tekeningen van meesterpriegelaar
Sam Kieth. Ook de twee hardcovers Shazam van Jeff Smith en
The Spirit van Darwyn Cooke zijn aantrekkelijk en Vertigo
kondigt alvast de tweede Absolute Sandman aan.
Image gooit wat grote namen op de
rekken. Zo begint Kyle Baker met zijn zesdelige serie Special
Forces, is Brit een nieuwe serie over de creatie van Robert
Kirkman en trapt Andi Watson af voor zijn serie Glister. Zonder
enige twijfel bijzonder is de geannoteerde versie van Bill
Sienkiewicz' klassieker Stray Toaster. Misschien dat door
die uitleg nu duidelijk wordt, waar dat verhaal over gaat.
Nieuw werk van Sienkiewicz is Dark Sector Zero.
Uiteraard is Marvel nog altijd volledig
in de ban van World War Hulk, een crossover die meerdere titels
aandoet en kan rekenen op een aparte Front Line miniserie,
de truc die eerder bij Civil War werd toegepast. Intussen
loopt de Annihilation ook als een soort verkapte crossover
en loopt door de X-Men titels nog een vulverhaaltje. Het kan
niet op! Gelukkig dat we kunnen rekenen op 'gewoon' goede
comics, waaronder het honderdste nummer van de huidige Daredevil,
waarin een keur aan bekende tekenaars van zich laat horen.
Totaal weggestopt aan het eind van de aankondigingen zit het
vijftigste nummer van Punisher, de serie die Garth Ennis zich
de laatste jaren eigen heeft gemaakt. Jammer dat Howard Chaykin
als de tekenaar al een tijdje stilstaat, zijn stijl mist tegenwoordig
wat.
De independents beginnen bij Abstract
Studios met de volgende hardcover van Terry Moore's serie
Strangers in Paradise. Archaia doet mee aan de hype van de
Europese stripreeks Okko en Dynamite laat Frank Cho weer opdraven
als tekenaar van de covers voor Jungle Girl; spijtig dat hij
het binnenwerk dus niet tekent. Je kunt het ook overdrijven,
want de slogan 'T&A meets CIA' voor Dominatrix bij IDW
Publishing is mij dan veel te plat. De uitgeverij lijkt met
alle op films en televisieseries gebaseerde comics nu trouwens
zo langzaamaan op een serieuze concurrent voor Dark Horse
Comics. Altijd een glimlach waard bij Oni Press: de nieuwe
bundel van Scott Pilgrim.
comics
:: in
ex machina
(dc) Je hebt talenten die zich vrijwel meteen
aandienen, andere nieuwelingen moeten eerst even hun eigen
stem vinden voor ze echt kunnen schitteren. Brian K. Vaughan
zit daar precies tussenin. Hij was altijd al goed, maar ergens
in zijn carrière zit ineens een grote sprong in kwaliteit.
Zijn Ex Machina profiteert daar optimaal van.
Vaughans kracht ligt in de dialogen,
in het menselijk neerzetten van zowel alledaagse als bijzondere
personages. In deze serie krijgt hij daar meer dan genoeg
ruimte voor, want hij gooit zijn hoofdrolspeler in het middelpunt
van een politieke arena: Mitchell Hundred is een voormalige
superheld die nu de burgemeester van New York is. De mix van
thema's en stijlen is gedurfd, zijn vertelstijl vol decompressie
brengt risico's met zich mee en ook op het vlak van de tekeningen,
met het soms wat statische werk van Tony Harris, wijst niet
alles automatisch op een hit. En toch is de serie dat. Omdat
Vaughan houdt van oorspronkelijkheid, van échte verhalen
en van de personages.
Uit de vertelstijl vloeit voort, dat
het tempo van de serie Ex Machina laag ligt. De gebeurtenissen
staan niet altijd boven de persoonlijke ontwikkelingen, wat
soms een bijna plagend effect voor het publiek tot gevolg
heeft. Vaughan en Harris doen hun werk gelukkig met verve.
Daarom is hun hobbyproject ook nog commercieel aantrekkelijk.
comics
:: out
incredible
hulk (marvel) Soms gaat het vreemd in de comicwereld.
De ene dag wordt Gary Frank aangekondigd als de kersverse
en vaste tekenaar van Incredible Hulk, zo vlak voor World
War Hulk erg interessant, de andere dag is het alweer nieuws
dat Frank niet langer dan een paar nummers aan de reeks verbonden
blijft. Dat schiet niet op.
Wat de inhoud betreft, Greg Pak is
geen slechte schrijver. Zijn oudere werk, voornamelijk miniseries,
was prima. Soms te weinig tekst, een te dun verhaal, maar
wel professioneel en modern geschreven. Ondanks dat, is zijn
aanloop naar World War Hulk een beetje vreemd. De Hulk speelt
nauwelijks een rol, dat wordt bewaard voor de losse miniserie,
terwijl de overige personages in de serie allemaal net iets
te bijdehand en hip en cool worden neergezet. Frank maakt
dat nog aantrekkelijk, met een statige en realistische stijl
die profiteert van sterke composities, maar zonder hem wordt
het straks een probleem. Dan wreekt zich weer dat ik de Hulk
niet vaak langdurig boeiend heb gevonden.
Een tiental jaar geleden probeerde
ik een comic meestal een halfjaar voor ik een beslissing maakte
over het wel of niet blijven sparen. Tegenwoordig kan ik onder
bepaalde omstandigheden minder coulant zijn. Vandaar dat Incredible
Hulk het niet lang gaat volhouden. De nummers van Frank koop
ik, daarna is het weer voorbij.