Soms snap ik het zelfs niet meer.
Dan bekruipt me het gevoel dat ik een afslag heb gemist en
in een bizarre parallelle dimensie ben beland, waar boven
onder is en andersom. Neem de manier waarop Marvel Comics
met de miniserie Sentry omgaat. De gladde marketingjongens
hebben nachtenlang geploeterd en zijn uiteindelijk met een
imposant huzarenstukje op de proppen gekomen. Hoe verdien
je als uitgeverij heel veel geld? Simpel, je lanceert een
vijfdelige miniserie en geeft daar vervolgens tien nummers
van uit.
Net als elke goede list begon Sentry
vrij onschuldig. Schrijver Paul Jenkins en tekenaar Jae Lee
hadden met de miniserie Inhumans twaalf nummers lang een moderne
klassieker afgeleverd en iedereen keek breed kwijlend uit
naar hun volgende project. Ik ben ervan overtuigd dat begin
vorig jaar meer mannen opgewonden werden bij het horen van
de namen Jenkins en Lee dan bij het zien van hun vrouw of
vriendin. Zo erg was het. Een klassiek voorbeeld van een extreme
hype, maar wel eentje die ergens op was gebaseerd. Inhumans
was geen luchtbel. Inhumans was echt goed en smaakte naar
meer.
Natuurlijk liet een vervolg op de
unieke samenwerking niet al te lang op zich wachten. Het project
kreeg als titel Sentry en ging over een superheld waar niemand
ooit van had gehoord. Toen het eerste nummer verscheen, bleek
dit niet alleen de bedoeling maar ook het achterliggende concept
van de hele miniserie. Slim verzonnen en in eerste instantie
ook angstaanjagend knap uitgewerkt. Jenkins schreef sfeervol,
ingetogen en zeer overtuigend, terwijl Lee's tekenwerk heel
anders was dan wat we van hem waren gewend, maar misschien
juist daarom zo goed bij het intrigerende verhaal paste. Dankzij
de wisselwerking tussen de twee heren is Sentry #2 één
van de beste comics van het afgelopen jaar geweest. Of dé
beste.
Precies op het moment dat zelfs de
vervelendste critici in een juichstemming superlatieven tekort
kwamen, speelde Marvels marketingafdeling haar grote troefkaart
uit. Heel stiekem en bijna onopgemerkt werd in de bestelgidsen
voor oktober en november namelijk aangekondigd dat de vijfdelige
miniserie Sentry na het vijfde deel nog lang niet afgelopen
zou zijn. Na dat nummer zouden liefst vijf specials volgen,
waarin de rol van Sentry in het leven van telkens andere superhelden
nader zou worden belicht. Specials die op één
na niet eens door Lee maar door een handjevol anderen zou
worden getekend.
Inmiddels zijn we zover dat drie van
de vijf specials in de winkels liggen en het is meer dan duidelijk
dat de miniserie Sentry hiermee professioneel de nek om is
gedraaid. Ten eerste is in de laatste twee reguliere nummers
met het oog op de specials weinig relevants gebeurd en zijn
de fans getrakteerd op oeverloos gemijmer van de hoofdpersonages
en ten tweede zijn de specials niets meer dan duur toiletpapier.
Sentry / Fantastic Four, de eerste special, heeft de toegevoegde
waarde van een leeggelopen fles slaolie en afgelopen week
verschenen Sentry / X-Men en Sentry / Spider-Man: schoolvoorbeelden
van zinloos gereutel in de marge. Daar heb ik geeneens geld
aan uitgegeven; die heb ik gewoon bij Juniorpress van de stapel
geplukt en aldaar gelezen.
Op zich zijn de specials best goede
comics, laat daar geen misverstand over bestaan. Toegegeven,
het tekenwerk van Rick Leonardi of Mark Texeira haalt het
niet bij het werk van Lee, maar de verhalen lezen lekker weg.
Wat mij alleen mateloos stoort, is dat de Sentry specials
een oefening in futiliteit zijn. Ze bestaan (waarschijnlijk
op die ene afsluitende special na) stuk voor stuk uit flashbacks
die niets met het hoofdverhaal te maken hebben. Bovendien
wordt de lezer met vijf specials à drie dollar flink
genaaid. Als dat dan toch moet gebeuren, dan liever door iemand
van wie je houdt en zeker niet door een stel omhooggevallen
marketinggoeroes bij Marvel.
Maar laat ik me inhouden. Het blijft
te bizar voor woorden dat op zo'n bijna achterbakse manier
wordt gespeeld met de verwachtingen van lezers. Als je een
vijfdelige miniserie aankondigt, laat het dan toch ook na
vijf nummers afgelopen zijn en plak er niet vijf specials
aan vast. Ik neem Jenkins en Lee niets kwalijk, maar ik zou
de personen die voor deze stunt verantwoordelijk zijn graag
op een onbewoond eiland dumpen. En dan camera's erbij.