Soms snap ik het zelfs niet meer.
Dan bekruipt me het gevoel dat ik een afslag heb gemist en
in een bizarre parallelle dimensie ben beland, waar boven
onder is en andersom. Neem het ontslag van Al Milgrom bij
Marvel Comics. In een te rebelse bui heeft de veteraan op
pagina 28 van de special Universe X: Spidey op de achtergrond
een boodschap verstopt. Voormalig hoofdredacteur Bob Harras
had nog niet koud zijn ontslagbrief gelezen of Milgrom gaf
hem een trap na.
Als het een speelse herinnering voor
Milgroms vrouw was geweest, had ik het kunnen begrijpen. Zij
is ook de jongste niet meer en wie weet wordt ze een beetje
vergeetachtig. Als je in zo'n situatie in een comic middels
een geheime boodschap wordt toegesproken dat je deze week
echt een paar pakken melk bij de supermarkt moet gaan halen,
vind ik dat zoiets moet kunnen. Sterker, dat is humor. Helaas
staat 'subtiel' bij Milgrom niet in het woordenboek, want
hij lacht zijn voormalige baas uit, werpt een scheldwoord
naar zijn hoofd en merkt op dat opgeruimd best netjes staat.
In beginsel heb ik niets tegen verborgen
boodschappen. Sommige tekenaars, inkters en filmregisseurs
maken er zelfs een heuse sport van. Wie kan zich niet herinneren
dat Todd McFarlane jarenlang spinnetjes in zijn covers voor
Amazing Spider-Man verstopte? Wie kent niet die slungelige
man met die snor en dat brilletje die in praktisch elke comic
van Erik Larsen opduikt? Ik kan me een aflevering van The
X-Files herinneren, waarbij het over insecten ging en het
halverwege net leek of zo'n insect over je scherm liep. En
toen ik bij het herhaaldelijk zien van Fight Club ontdekte
dat regisseur David Fincher in het begin van de film een paar
keer Brad Pitt één frame lang laat opduiken,
rolde ik een kwartier lang over de grond van het lachen.
Bovendien kán ik deze praktijk
niet veroordelen, daar ik me er zelf schuldig aan maak. Dat
begon al toen ik als tiener complete stripalbums vol tekende
over een groepje detectives dat in Chicago de orde handhaafde
en daarbij soms voor eigen rechter speelde. Net als in Universe
X: Spidey was in mijn strips de gevulde boekenkast op de achtergrond
van een panel een gewillig slachtoffer van vandalisme. Daarnaast
verstopte ik al mijn gevatte kreten, grapjes die slechts een
handjevol vrienden begreep en zelfs een volledige liefdesverklaring
ook op schuttingen, muren en allerlei paperassen die in de
verhalen opdoken.
In de eerste versie van deze website
had ik in de rubriek over de statistieken een piepklein plaatje
verstopt. Als je dat onzichtbare plaatje aanklikte, kwam je
uit op een verborgen onderdeel van de site, met daarop onder
andere een Fokke & Sukke cartoon. Niemand heeft het ooit
ontdekt en inmiddels heb ik die pagina weggehaald, maar het
geeft aan dat ik dit soort geintjes niet ben verleerd. En
wat te denken van de praktijk die ik er op de middelbare school
op nahield, toen ik bij elk proefwerk onderaan de pagina een
copyrightregeltje zette en afsloot met een gevleugelde Engelse
kreet? Dat ik ondanks dit mijn diploma heb gehaald, is een
absoluut godswonder.
De voorbeelden die ik opsom, zijn
onschuldig. Mijn geheime boodschappen zijn nooit kwetsend
voor anderen. Dat is het verschil met Milgrom. Als je dan
toch op iemand wilt schelden, dan doe je dat op een vel papier
dat je in een grote kluis opbergt en niet in een comic die
over de hele wereld wordt verspreid. Een redacteur zag de
tekst, praktisch de gehele oplage werd vernietigd en Milgrom
werd met bureaustoel en al zomaar het pand uit gereden. Volgende
maand verschijnt op gezag van Joe Quesada bovendien in elke
Marvel comic de verborgen boodschap "Milgrom, ha ha,
he's gone! Good riddance to bad rubbish. He was a nasty s.o.b."
Maar laat ik me inhouden. Het blijft
te bizar voor woorden dat een dergelijk incident überhaupt
plaats heeft kunnen vinden. Milgrom was twintig jaar als vaste
werknemer in dienst. Dan weet je toch wel beter? Dat belooft
nog wat als Milgrom binnenkort eindelijk de jaren negentig
binnenstapt en het internet opduikt. Geen messageboard zal
veilig zijn voor zijn verborgen subversieve boodschappen!