Als stripvertaler krijg ik met enige
regelmaat post van lezers. Vroeger werd dat door de dienstdoende
postbode in de brievenbus gestopt. Tegenwoordig gaat echter
alles via e-mail en is het vertrouwde geluid van een klepperende
brievenbus vervangen door een elektronisch piepje van Bill
Gates. Lekker makkelijk. Het versturen van een e-mail is zelfs
zo gemakkelijk dat mensen waarvan ik helemaal geen post wíl
hebben nu ook in een handomdraai een brief in elkaar fröbelen.
Vaak zijn dat mensen die de elementaire
beginselen van taal en fatsoen niet hebben begrepen. Brieven
zonder hoofdletters en interpunctie zijn vervelend, maar dat
valt in het niet bij briefschrijvers die last hebben van een
chronische caps lock. In de virtuele wereld van enen en nullen
betekent zo'n zinnetje met uitsluitend hoofdletters dat je
schreeuwt. Dat is niet netjes en bovendien krijg ik er ontzettende
koppijn van. Misschien moet ik de volgende keer dat ik een
dergelijk e-mailtje krijg het adres van de afzender opsnorren
en de dag erna om zes uur 's ochtends keihard bij de voordeur
gaan schreeuwen hoe leuk ik de brief vond.
Tijdens mijn studie is me door verschillende
docenten verteld dat een domme vraag niet bestaat. En zij
kunnen het weten, want zij hebben ervoor geleerd. Maar ik
krijg soms brieven die mij stevig aan het twijfelen brengen.
Begin deze week kreeg ik een e-mail met een simpele vraag.
De vraag werd gevolgd door de naam en het adres van de afzender,
maar het lijkt me in zijn eigen belang beter dat ik die niet
overneem. Voor je het weet, krijgt hij bezoek van een stel
verdwaalde Koninginnedagvierders die bij hem verder willen
feesten. Kort en krachtig stelde de jongen mij de volgende
vraag: "Kan ik bij jullie nummer 3 en 4 bestellen?"
Lees de zin gerust nog een keer. Ik
had hem ook niet meteen door.
Nabestellen bij Juniorpress kan al
jaren niet meer, maar dan nog: wat wil hij? Dat ik naar Juniorpress
afreis en daar van iedere serie die ooit is uitgegeven de
nummers 3 en 4 uit de kast ruk? Hij heeft nog mazzel dat hij
op zoek is naar Nederlandse comics, want stel je voor dat
hij deze brief naar Marvel had gestuurd. De tiktutjes hadden
het niet droog gehouden, zeker nu bij sommige series de dubbele
nummering wordt gehanteerd. Omdat een nummer 1 op de cover
het altijd beter doet dan een nummer 352, is eind jaren negentig
onder het schrikbewind van Bob Harras een handjevol oude series
herstart. Harras is inmiddels afgevoerd en oppergoeroe Joe
Quesada heeft besloten dat de oude nummering in ere wordt
hersteld.
Het gevolg is bijvoorbeeld dat op
de cover van The Avengers #41 nu ook nummer 456 staat. Waarom,
dan? De officiële versie is, dat het terughalen van de
oude nummering een beloning voor de trouwe lezers is. "Nu
krijgen de fans toch nog Amazing Spider-Man #500," zei
Quesada glunderend en dat is natuurlijk de kern van deze actie.
Want een dubbele nummering betekent een verdubbeling van het
aantal bijzondere en dus extra dure nummers. Zo krijgt Amazing
Spider-Man de komende drie jaar niet alleen de jubileumnummers
50 en 75, maar via de achterdeur ook nummer 475 en 500.
Ik moet toegeven, het is de origineelste
marketingtruc van de laatste tien jaar. Een met terugwerkende
kracht ingevoerde dubbele nummering. Had ik het maar verzonnen.
Het ergst is het nog voor de fans die alles dwangmatig op
de computer bijhouden, want die moeten alle comics sinds de
herstart handmatig omnummeren. Een hels karwei, dat ongetwijfeld
veel ontwrichte gezinnen gaat opleveren en therapeuten genoeg
werk voor de komende tien jaar verschaft. Vorig jaar dacht
iedereen dat Marvel met Quesada aan het roer een andere koers
zou varen, maar er is niets veranderd. Het zijn nog steeds
oplichters, alleen zijn ze veel slimmer dan de vorige lichting.
Bij het aanzien van dit soort gemene
streken word ik altijd heel baldadig. Dan wil ik meteen de
klantenservice van Marvel bellen en mijn beste imitatie van
Joe Quesada ten gehore brengen: "Kan ik bij jullie nummer
21 tot en met 30 bestellen? Morgen op mijn bureau, graag."
Eens kijken hoe zij op zo'n domme vraag reageren.