Soms heb ik best medelijden met de
mensen die hun geld verdienen met het schrijven van comics.
Vaak zijn het van die teruggetrokken types die zich voor dag
en dauw naar de zolderkamer hijsen, achter hun zoemende computer
neerploffen en daar vervolgens tot diep in de avond lappen
met tekst op het beeldscherm toveren. Het zijn stuk voor stuk
van die stoppelbaardfiguren die zich afvragen wie die twee
tieners en die dame zijn die elke avond gedwee zijn maaltijd
boven komen brengen. Ja, het zijn ook bijna altijd mannen
die comics schrijven. Vrouwen zijn veel slimmer en hebben
bovendien wel wat nuttiger dingen te doen.
De schrijver van comics leidt een
teruggetrokken bestaan. Zijn wereldje is niet veel groter
dan de paar vierkante meter rondom de computer, hij krijgt
af en toe een schreeuwend telefoontje van zijn redacteur die
vraagt waar dat nieuwe script blijft en hij leeft in angst
dat zijn revolutionaire verhaal door de zoveelste amateuristische
prutser van een tekenaar koelbloedig om zeep wordt geholpen.
Het is daarom niet vreemd dat deze
schrijvers na een jaartje hun grip op de realiteit verliezen.
Verhalen worden iets ongeloofwaardiger, dialogen worden onrealistischer
en het script wordt aan alle kanten dichtgetimmerd. Stel je
toch voor dat de tekenaar het niet goed begrijpt. Stel je
toch voor dat je een pagina wilt waarop Spider-Man door de
stad slingert, maar je krijgt een pagina waarop Spider-Man
braaf in de bus zit. Dat kan zomaar gebeuren. Voor veel tekenaars
is het tekenen van een comic tegenwoordig bijzaak en is het
echt belangrijker dat ze hun nieuwe PlayStation2 testen en
met hun surfboard de stoere bink uithangen. Dan maar een tekstkader
extra: "Spider-Man slingert gezellig door de stad."
Een stuk ingewikkelder wordt het als
de schrijver graag bepaalde dingen wil uitbeelden die, hoe
goed of slecht de tekenaar ook is, zich niet gemakkelijk naar
een tekening laten vertalen. Hoe maak je bijvoorbeeld duidelijk
dat de telefoon gaat? Gelukkig kan de schrijver terugvallen
op de onomatopee, ofwel het geluidseffect. Met een paar vrolijke
letters wordt dan de klank van een rinkelende telefoon nagebootst.
"Tring!" Maar hoe zit het met geluidseffecten die
minder alledaags zijn? Als Wolverine zijn klauwen uitschuift,
is dat in één enkel plaatje met geen mogelijkheid
uit te beelden, dus hier wordt een beroep gedaan op de vindingrijkheid
van de schrijver. Voor Wolverine's uitschuifbare klauwen wordt
"snikt" gebruikt, voor Nightcrawlers teleportatie
is het "bamf" en voor de webslingerende Spider-Man
wordt het "thwip."
Nu ken ik toevallig niemand met uitschuifbare
klauwen, mutante krachten of webschieters, dus ik kan deze
geluidseffecten niet controleren. Doe ik verder niet moeilijk
over. Maar bepaalde schrijvers gaan te ver met hun creatieve
en van alle realiteitszin losgeweekte onomatopeeën. Zo
was ik dit weekend even Uncanny X-Men #390 van Scott Lobdell
aan het herlezen. Ik weet ook niet zo goed meer waarom. In
dat nummer pakt Beast de basketbal van Gambit af en die actie
wordt begeleid door het geluidseffect "swipe." Gris,
dus. Op school heb ik vaak basketbal gespeeld, maar als iemand
de bal van mij afpakte, klonk dat echt niet als "gris."
Een paar pagina's verder slaat Lobdell
helemaal door als hij Colossus zich met het geneesmiddel voor
het Legacy Virus laat inspuiten. Om duidelijk te maken dat
de stalen reus het goedje in zijn borst spuit, gebruikt Lobdell
"plunge." Pardon? Toen mijn oog op deze tekst viel,
werd de vertaler in mij spontaan hysterisch. Want wat moet
je hiervan maken? "Doorboor?" Of "stamp?"
Wat dacht je van "onstuimig binnenkomen," een kleurrijk
alternatief dat door het woordenboek wordt aangereikt? Omdat
ik twee jaar geleden in het ziekenhuis heb gelegen, moet ik
wel eens bloed laten prikken. Maar als de zuster op me afkomt
en zegt, "Gaat u zitten, meneer Beemer, dan laat ik deze
naald eens onstuimig bij u binnenkomen," dan ben ik mooi
weg!
Misschien moet Lobdell in een inrichting
voor overspannen schrijvers worden opgenomen. Dit is meer
dan medelijden. Dit is chronisch zielig. De beste man moet
in een dwangbuis worden afgevoerd en elke dag worden platgespoten.
"En wat doet de spuit, meneer Lobdell?"