Vorige week dwarrelde ik een paar
dagen door New York City. Mijn psychiater had mij op mijn
hart gedrukt dat ik de onbegrijpelijke wereld iets beter zou
bevatten als ik de boel in de Big Apple met eigen ogen ging
bekijken. Nog diezelfde woensdag pakte ik het vliegtuig en
maakte ik de grote oversteek.
Althans, nadat ik me op de luchthaven
Schiphol door zeker vijf batterijen extra controles en drie
balies klantvriendelijk voorzorgsgereutel had moeten worstelen.
Bij het inchecken vroeg een blonde dame achter haar computer
of ik contant de vijftien gulden terroristentoeslag wilde
betalen. Wees gerust, ik begreep 'em ook niet meteen. "Doe
mij maar een vlucht zonder terroristen," probeerde ik,
maar die snapte ze helaas niet. De veel blondere collega naast
haar versprak zich en had het tegen een andere verbaasde reiziger
over een terroristenaanslag. Wat een vertederende onnozelheid.
Bij de gate bladerde ik vervolgens
door een verdwaalde Metro. Dat is die gratis openbaarvervoerkrant
voor mensen die te lui zijn zelf een AD te kopen. Daarin las
ik dat taxichauffeurs in Amsterdam condooms gaan verkopen.
Een beter bewijs dat de meeste chauffeurs je met hun vele
omwegen en stiekeme trucs naaien waar je bijstaat, kan ik
niet bedenken. Verderop schreeuwde een advertentie me toe
dat het tegenwoordig mogelijk is je te abonneren op een dienst
waarbij je een sms'je krijgt zodra je e-mail hebt. Misschien
is het heel gek, maar ik controleer dan altijd gewoon mijn
e-mail. Ik hoef toch ook geen mailtje zodra ik een sms krijg?
Verward stapte ik in het vliegtuig.
Een mooi woord. Vlieg tuig. Willekeurig moest ik denken aan
de ochtend van de elfde september. Hoe stap je met je weekendtas
het vliegtuig in als je weet dat je een uur later de stewardessen
de keel doorsnijdt en een massale vernietiging in een drukke
stad aanricht? Ga je dan fluitend aan je zakje pinda's en
maak je grapjes met je buurman? Of was het helemaal geen perfect
geplande aanslag, maar een collectieve vlaag van verstandsverbijstering
omdat de film die tijdens de vlucht werd vertoond het abjecte
Moulin Rouge was? Dan mogen we blij zijn dat het binnenlandse
vluchten waren, want van de immigratieformulieren die je op
internationale vluchten moet invullen, wordt zelfs de koelste
kikker driftig.
Eenmaal in New York begaf ik me te
voet naar de plek waar amper twee maanden daarvoor de World
Trade Center torens tot aan de hemel reikten. Een misselijkmakende
mortuariumlucht maakte zich meester van mijn kleren, mijn
huid en haar. Tussen de nasmeulende puinstukken krioelde het
van de reddingswerkers en ik keek vol bewondering toe. Op
zo'n moment besef je pas de volle omvang van de ramp. Je ziet
hoe groot de puinstukken zijn, je ziet hoe groot de kraters
in de grond zijn, je ziet hoe de emoties van de gezichten
druipen. Op zo'n moment rest niets anders dan stilte, diep
respect en intens medeleven.
De komiek in me wilde naar een brandweerman
stappen en zeggen, "Kunt u me ook vertellen waar ik het
World Trade Center kan vinden?" maar dat had hij vast
niet zo'n leuk grapje gevonden.
Vol hernieuwde energie vloog ik een
week later terug naar Nederland. Terug naar het land waar
de bomen hoger zijn dan de huizen. Na alles wat ik in New
York had gezien, moest ik de waanzin van het kleine kikkerlandje
toch wel in het juiste perspectief kunnen zien. Dacht ik.
Want ik was niet koud voor het tweewekelijkse gesprek naar
mijn psychiater op weg of ik denderde langs een bushokje waar
een reclame voor 'melk met smaak' werd opgehangen. Had ik
het maar verzonnen. We zijn tegenwoordig zover dat je naar
de supermarkt kunt gaan en daar een pak melk met chocoladesmaak
kunt kopen. Ik zag mezelf al in discussie met een supermarktteefje.
"Dus het is chocolademelk?"
"Nee, meneer, het is melk met
chocoladesmaak. Dat is nieuw."
"Ja, dat zeg ik, chocolademelk."
"Nee, het is geen chocolademelk.
Die staat in het vak ernaast."
Mijn psychiater ontving me glimlachend
en hij informeerde hoopvol of mijn reis naar Amerika mijn
gedachten tot rust had kunnen brengen. Licht neerslachtig
schudde ik van nee. "Wat drinken, dan maar?" vroeg
hij. "Koffie, thee?"