Hij had het zo mooi uitgedacht. In
zijn wildste fantasie zag hij een vuurzee het tweeënveertig
verdiepingen hoge kantoorgebouw in de as leggen. Live op CNN.
Geschokte omstanders die zwart van de rook voor de camera
worden getrokken en huilend hun verslag doen. De exclusieve
filmopnamen van een reddingswerker die een camera bij zich
had en de ramp van begin tot eind heeft gevolgd. En als klapstuk
een haastig belegde persconferentie van de president, die
het volk belooft dat hij de mensen achter deze terreurdaad
zal uitroken. Duizenden doden, een gekrenkte nationale trots
en een tevreden aan zijn baard pluizende Osama, ergens in
zijn berghut.
In werkelijkheid ging alles een beetje
anders.
Op 11 september was sprake van een
griezelig goed gecoördineerd plan. De kapers wisten niet
van elkaar dat ze in hetzelfde vliegtuig zouden zitten. Sterker,
alleen de piloot wist wat het einddoel van de gekaapte vlucht
zou worden. Dus je betreedt met kloppend hart het vliegtuig
en spot opeens die geinige gozer die je kent van je leerzame
tijd op de extremistenkweekschool. Opgewekt schud je elkaar
de hand. "Ga je nog wat leuks doen vanavond?" vraagt
de ander, terwijl hij met de armen over elkaar heel relaxed
tegen het wandje achterin het toestel leunt. "Ik zou
maar geen plannen maken," klinkt het vanuit het toilet.
Het zijn details waarover iedereen praat en waarover de vijftienjarige
Charles Bishop uren kon dagdromen.
"Dat wil ik ook!" moet hij
hebben gedacht toen hij op zijn kamertje toekeek hoe het World
Trade Center in elkaar zakte.
Na weken voorbereiding stapte hij
in de Cessna, steeg op en boorde zijn vliegtuig in het hoogste
gebouw dat hij zo snel kon vinden. Ik heb de beelden gezien
en moest lachen om zo'n dosis droeve onnozelheid. Impotent
bungelde het staartstuk van het kinderspeeltje boven de straten
van Tampa. Waar een woedend inferno de bedoeling was geweest,
was één kantoortje vernield. Een paar gesneuvelde
ruiten, een kapot bureau en wat omgevallen boekenkasten, dat
was alles. Uit het geruchtencircuit weet ik dat dit ook de
schade is als een clubje accountants een avond op kantoor
doorzakt. Geen vuur, geen duizenden doden. Alleen sneue Charles
overleefde het niet.
Als er een amateuropname van is gemaakt,
zal die aan het eind van dit jaar de nieuwsoverzichten niet
halen, maar op de plank bij America's Funniest Home Videos
belanden. Bij De Leukste Thuis wordt Linda dan weer van stal
gehaald voor het leuke stemmetje. "Poe hee, da's een
hoog gebouw!"
Mijn psychiater vindt het een vooruitgang
dat ik tegenwoordig om dit soort dingen kan lachen. De strijd
in Afghanistan is zo goed als voorbij, het vuur op zuidelijk
Manhattan is gedoofd en ik duik niet langer na ieder verontrustend
krantenbericht over India en Pakistan uit pure paniek in de
schuilkelder. Toen ik vorige week tussen neus en lippen door
vroeg of ze daar dat Kashmir niet gewoon kunnen opheffen en
platbulldozeren, kauwde mijn zielenprikker zelfs tevreden
op zijn vulpen. Als test liet hij me vanochtend een artikel
lezen over hoe op Schiphol een vrouw met veertien kilo drugs
in haar bagage doodleuk mocht doorlopen. Coke in beslaggenomen,
dagvaarding meegegeven en een prettige dag verder, mejuffrouw.
Veertien kilo cocaïne. Veertien!
Ik heb niet veel verstand van dit soort geestverruimende middelen
maar ik weet dat je voor dat gewicht behoorlijk wat penitentiaire
toiletten mag schoonmaken. Wat denken ze? Dat de dame in kwestie
zich twee weken later netjes bij de rechtbank meldt? Zij zit
allang op een prachtig subtropisch eiland, waar ze van 's
ochtends tot 's avonds aan de azuurblauwe cocktails en goudgebruinde
adonissen slurpt. Als ze echt lef heeft, laat ze via de plaatselijke
Moszkowicz weten dat ze haar coke nog wel graag terug wil
hebben. Of zou Justitie dat dan weer niet zo'n leuk grapje
vinden?
Opeens werd ik overvallen door een
bizarre gedachte. Misschien was het geen cocaïne. Misschien
was het veertien kilo anthrax en was ook dit een mislukte
aanslag van iemand die zich heeft laten inspireren door de
totale waanzin van de hedendaagse samenleving. Op dat moment
verdween de glimlach van het gezicht van mijn psychiater.
"Zo te horen hebben we een lange weg te gaan," sprak
hij somber. "Over twee weken, zelfde tijd?"