Vroeg in de ochtend van de tweede
zaterdag sinds het startschot voor bw:2 wordt de uitslag van
de eerste nominatieronde bekendgemaakt. Dave Sim zit op een
krukje, terwijl Drew Hayes een paar blikjes bier met zijn
hoektanden openscheurt. "Dat is mijn manier van ontspannen,"
legt hij kalm uit aan Joe Quesada, die in gedachten een reclamecampagne
en de titel 'relaxeermiddel' voor zich ziet. Inmiddels maakt
de regisseur een envelop open. Hij verkondigt dat met een
verschil van twee stemmen Dave is weggestemd en later die
dag het huis moet verlaten.
"Dat krijg je ervan als je vrouwen
stemrecht geeft," bijt Dave de dames Jill Thompson en
Devin Grayson toe. "Kijk, vrouwen belemmeren mannen in
het nastreven van alle zinvolle doelen, vrouwen hebben mannen
gedomesticeerd, kortom, vrouwen zijn het zwarte gat dat het
licht van de mannelijke sterren opslokt en dooft." Terry
Moore wendt zijn hoofd vol walging af, Kevin Smith informeert
wat Dave heeft gerookt en of hij meer heeft en Jill mompelt
dat ze desnoods een zwart gat in Dave's darmkanaal tovert.
Een uurtje later schopt Dave zijn koffers boos in een taxi,
verwenst hij alle vrouwen naar een andere wereld en wordt
hij vloekend afgevoerd.
Ook het begin van de tweede week staat
in het teken van de regen. Buiten ligt het grasveld er verzopen
bij, staan de plassen op de tafeltennistafel en kijken de
kippen en konijnen hoopvol uit naar een Ark. Binnen vervelen
de overgebleven tien schrijvers zich de vlektyfus. Zo wordt
dat dinsdag althans door John Byrne verkondigd. Zijn gezeur
wordt genegeerd. Joe heeft namelijk iedereen ervan overtuigd
dat John niet alleen vroeg dement is, maar ook lijdt aan Tourette.
"Zielig, hè?" fluistert Devin. "Niets
mis met oud worden, maar als je denkt dat je vroeger de X-Men
hebt geschreven en getekend, ben je echt ver heen."
"Ik héb de X-Men vroeger
ook geschreven en getekend!" knettert John.
"Jahaa," walmt Scott Lobdell
tussen twee trekjes zware marihuana, "ik ook!"
Devin spreekt met Terry af dat als
ze ooit dergelijke onzin gaat uitkramen, hij haar voeten in
een blok beton mag gieten en haar in de Hudson mag dumpen.
"Hey," mengt Drew zich in het gesprek, "dat
heb ik toevallig met mijn eerste vriendin gedaan!"
Opeens klinkt een zacht gebrom door
de huiskamer. De geluidstechnicus kijkt voor de zekerheid
alle apparatuur na, Joe controleert de keukenkastjes en Kevin
luistert half verdoofd naar zijn joint. Op een gegeven moment
valt het oog van Neil Gaiman op de mediterende Alan Moore.
"Je baard vibreert." Vol verbazing kijken de anderen
toe hoe Alan een rinkelende Nokia telefoon uit de duistere
diepten van zijn baard haalt. Hij bestudeert het display en
geeft het toestel aan Neil. "Voor jou. Je advocaat."
Ruim een kwartier lang voert Neil een geanimeerd gesprek,
waarbij meerdere malen de naam 'McFarlane' wordt gebruikt
in combinatie met allerlei anatomisch onmogelijke handelingen.
Hij rondt af met een hartgrondig "Bugrit!"
Zodra Alan zijn telefoon heeft opgeborgen,
legt Joe bemoedigend een arm om Neils schouder. Hij vertrouwt
Neil toe dat hij desnoods als bemiddelaar in het conflict
over Miracleman wil optreden. "Ik ben de eerste hoofdredacteur
bij Marvel die met iedereen door één deur kan."
Neil kucht en wijst op Drew, die een driezitsbank in beslag
neemt en kinderlijke gil slaat als hij een paprikachip tussen
de vetrollen van zijn buik vindt. "Figuurlijk gesproken,
dan," vervolgt Joe. Helaas is Neil niet overtuigd. "Als
ik niet inschik, claimt hij alle rechten op mijn achternaam!"
"Gin's a haddie!" merkt
Alan op. Neil gooit zijn handen in de lucht en prevelt in
onverstaanbaar Engels, "Bae, yon ken sweal boggin bludsuckers!"
Een glazige blik maakt zich meester van Joe's ogen. Zodra
de twee Britten bijna gelijktijdig "Bigjobs!" uitroepen,
geeft hij het definitief op en trekt hij een pak melk met
chocoladesmaak uit de spaarzaam gevulde koelkast. Kevin en
Scott kijken toe. "Ik voelde me in mijn rol als pizzakoerier
in die film van jou beter thuis dan hier," biecht Joe
aan Kevin op.
"Ach, stikkit yer trakkans!"
sist Kevin, waarop Joe uit frustratie buiten in de regen de
kippen gaat voeren. Kevin en Scott geven elkaar grijnzend
een zeer ingewikkeld handgebaar en nemen nog een trekje.