Het paasweekend staat voor de deur,
ook in het Bad Writer huis. De altijd vrolijke bezigheidstherapeute
Leonie vindt dat daar wat aandacht aan mag worden besteed,
vandaar dat woensdagochtend tot ieders grote verbazing de
woonkamer in knetterend geel is gehuld. Scott Lobdell, die
te stoned is om de slaap te vatten, strompelt die morgen als
eerste de trap af en knippert stevig met zijn ogen. "Dude,"
mompelt hij terwijl de rook van zijn vorige joint uit zijn
neusgaten kringelt, "da's pas een heftige trip!"
Natuurlijk heeft Joe Quesada kritiek.
Het creatieve aspect had beter belicht moeten worden, marketingtechnisch
klopt er niets van en de verrassing had begeleid moeten worden
door een persbericht. Drew Hayes ziet het best wel zitten.
Hij verheugt zich likkebaardend op het paasdiner van zaterdag,
niet in de laatste plaats omdat hij bij de culinaire staf
om zestien extra porties vlees heeft gevraagd. Tevens maakt
hij zich op voor zijn favoriete bezigheid tijdens het paasfeest,
namelijk 'bunny clubbing.' Jill Thompson kijkt hem verward
aan en denkt dat het om een dansclub voor Playboy modellen
gaat.
"Nee, nee, 'bunny clubbing' is
gewoon paashaasknuppelen." Drew wrijft in zijn handen,
"Je verstopt een paar paashazen, iedereen krijgt een
knuppel en wie aan het eind de meeste paashazen heeft doodgeknuppeld,
is de winnaar." Devin Grayson trekt een bijzonder vies
gezicht, "Goh, wie zou ik vanavond eens nomineren?"
Volgens Kevin Smith is het paasfeest
in het algemeen en de paashaas in het bijzonder toe aan een
grondige herbezinning. "Die ouwe nicht met zijn mandje
en die flaporen loopt er jaar in jaar uit hetzelfde bij,"
steekt hij van wal. "Het herhalingseffect is te groot.
Dan haken fans af en daalt de populariteit. Dus dan zeg ik,
zet het mes in die continuïteit, geef hem een aan deze
moderne tijd aangepaste origin en zorgt dat het personage
de doelgroep bereikt." Joe kijkt op. Hij ruikt vers knisperende
dollars en wil dat iedereen meefilosofeert over de lancering
van de nieuwe Easter Bunny comic.
Alan Moore stelt voor dat de serie
zich moet afspelen in het London van het eind van de negentiende
eeuw. In zijn mandje zitten niet alleen eitjes, maar ook een
groot slagersmes. "Ja," voegt Terry Moore toe, "want
hij is vroeger door zijn vader mishandeld en in de prostitutie
beland, vandaar dat hij zijn frustraties afreageert op allerlei
jonge haasjes." Kevin en Scott kunnen zich vinden in
het voorstel de paashaas een afkickend drugsverslaafde te
maken, Neil Gaiman pleit voor de introductie van mythische
familieleden (waaronder de pinkstervink en de kerstduif) en
John Byrne zegt dat hij de continuïteit van alle Marvel
comics met terugwerkende kracht aanpast.
Die laatste opmerking wordt verder
door iedereen genegeerd. "Denkt die arme sloeber nou
nog steeds dat hij Spider-Man: Chapter One heeft geschreven?"
fluistert Devin bij Jill in het oor. Jill maakt een gebaar
of ze wil zeggen dat iedereen toch weet dat het Rob Liefeld
was. "Het komt door die Alzheimer waar Joe ons van de
week over vertelde."
Aan het eind van de dag zit Joe met
een reusachtige stapel papier op zijn schoot. Van concept
tot uitwerking tot promotiecampagne, de Easter Bunny comic
moet een daverend succes worden. Het probleem is alleen, hoe
krijgt hij dit op kantoor bij Marvel? Voor hetzelfde geld
zit hij nog drie maanden in het huis en tegen die tijd is
de concurrentie allang met zijn idee aan de haal. Tijd voor
een gokje. Hij schuift de papierhandel langzaam in Alans baard
en zoekt naar een knopje. En inderdaad: een fax!
De middagduttende Alan knippert met
zijn ogen. "Yist, awa' fra' yeeks, ye stawking gowt that'ya!
Bigjobs!"
Na het avondeten wijst de producent
op de kalender. Het is 25 maart, tijd voor de tweede nominatieronde.
Gedwee worden de papiertjes ingevuld. Alan ziet vooralsnog
nergens copyrights vermeld staan, dus hij weigert wederom
elke medewerking. Eén stem gaat naar Drew, maar de
overige acht worden gelijk verdeeld over Kevin en Scott. Zelf
zien ze de humor daar wel van in, schudden elkaar op een zeer
ingewikkelde manier de hand en zetten vrolijk blowend een
meezinger in.
"I was gonna be a bad writer,
but then I got high!"
De bezoekers
van weeklydose.com hebben gesproken: Kevin
Smith bleef steken op 25 stemmen, Scott Lobdell kreeg 26 stemmen
en dus mag hij het huis verlaten.