Opgewekt maakt Neil Gaiman zich zondag
klaar voor het vertrek. Terwijl de overige bewoners slaperig
de trap afdalen, heeft hij reeds een stapel koekjes en broodjes
bereid. Strooiend met de hagelslag schudt hij een anekdote
uit zijn mouw over hoe brood vroeger diende als geleider tussen
onze realiteit en de droomwereld, maar dat verhaal gaat langs
iedereen heen, omdat bij het aanrecht de eerste gulzige eter
zich verslikt in de tussen het beleg verstopte copyright statements.
"Dat er geen twijfel over bestaat wie die broodjes heeft
gesmeerd," legt Neil uit.
Met één voet in de inmiddels
voorgereden taxi zet Neil zijn mobiele telefoon aan. In een
verontwaardigd sms'je vraagt Chris Bachalo zich af wanneer
hij dat script voor de serie Death krijgt en op zijn voicemail
klinkt een orgastisch gehijg dat Drew Hayes al aan de doodsrochel
van zijn tweede vriendin doet denken. Terry Moore denkt dat
hij de stem van zijn vriendin Katchoo herkent en rent knetterend
van de hormonen naar de taxi, maar Neil houdt hem op afstand.
"Dat is Karen Berger. Redactievergadering," zegt
hij met zijn lippen in een glimlach gekruld. Hij sms't de
boodschap 'bij jou of bij mij?' terug en laat zich vervolgens
naar het vliegveld rijden.
Devin Grayson heeft het van een afstand
bekeken en vraagt zich af waarom Neil niet uitgebreid afscheid
heeft genomen van zijn vrienden Jill Thompson en Alan Moore.
"Niet nodig," meldt Jill onbekommerd. "We hebben
contact via de aardstralen." Op het moment dat Devin
zich tot Alan wendt, trilt bij hem de baard. Triomfantelijk
haalt hij zijn mobiele telefoon tevoorschijn en tovert hij
de zojuist ontvangen sms op het display: 'Ach! Bae, yon snae
rikt speel, y'ol behennit! Feggers!'
Tussen John Byrne en Joe Quesada heerst
nog altijd een koude oorlog. Het is maandag als Joe met zijn
broek op de enkels de huiskamer betreedt. "Welke over
de rug van Bill Jemas getilde mongool heeft het toiletpapier
verstopt?!" briest hij. "Ik," bijt John hem
toe. "Het toiletpapier is wegens tegenvallende verkoopcijfers
stopgezet. Nu weet je hoe ik me voelde toen jij Hidden Years
van de planning schopte." Met vuur in de ogen vliegen
de twee elkaar naar de keel. Op dat moment kuiert Kevin Smith
binnen. Hij steekt een joint op en ziet hoe Joe zonder broek
en in de armen van John over het Perzisch tapijt rolt. "Jij
laat er ook geen gras over groeien, ouwe homo!"
"Maar ik ben fucking hetero!"
Totale chaos. John rukt Kevins joint
uit zijn handen en drukt het uit op het achterwerk van Joe,
Drew houdt wel van een leuk potje matten en doet uit principe
mee, Jill dreigt met een spreuk die iedereen impotent maakt
en Alan trekt uit voorzorg een honkbalknuppel uit zijn baard.
Scheldend en slaand rollen ze naar buiten, waar Devin de ruimte
heeft voor enkele goedgemikte worpen met haar Batarang haarspelden.
In alle consternatie heeft niemand door dat een onverwachte
gast via de achterdeur naar binnen glipt.
"Hallo?" roept hij door
de keuken. "Ben ik hier goed voor Bad Writer 2?"
Geen antwoord. De in schaduwen gehulde
gestalte zet zijn surfboard tegen de koelkast en wandelt naar
de trap. In de verte hoort hij een vaag gekreun. Nieuwsgierig
gaat hij op onderzoek uit. "Oh ja, Katchoo! Harder!"
klinkt het vanuit één van de slaapkamers. "Neem
me, Francine! Neem me zoals je me nog nooit hebt genomen!"
Voorzichtig steekt hij zijn hoofd om de hoek en daar ziet
hij Terry in een compromitterende positie met twee anatomisch
correcte opblaaspoppen. "Eh, hoi," probeert de nieuwkomer
het.
Van schrik prikt Terry de poppen lek.
Eén suist door de deuropening, de ander blijft als
een tentzeil over zijn hoofd hangen. Rood van gêne barst
hij in huilen uit. Hij weet niet hoe snel hij zijn koffers
moet pakken en halfnaakt stuift hij het huis uit, daarbij
bijna struikelend over de vechtende meute in de tuin. De onaangekondigde
gast is mee naar beneden gelopen. Verbouwereerd staat hij
in de deuropening. Het is Michael Turner.
"Sorry dat ik zo laat ben, maar
ik was bezig met een record op de Xbox. Is dit bw:2 of is
dit de set van een Israëlische horrorporno?"