Zaterdagavond maakt een blonde stagiaire
bekend dat Joe Quesada twee stemmen meer heeft gekregen dan
Michael Turner en dat hij het bw:2 huis mag verlaten. Eigenlijk
was deze bekendmaking een klus voor Leonie, maar de bezigheidstherapeute
heeft na haar wilde koninginnenacht een onbepaald aantal vrije
dagen opgenomen. In de wandelgangen wordt gefluisterd dat
ze een leuke jongen heeft opgedoken. John Byrne vermoedt dat
het om Warren Ellis gaat. "Hoe flikt die gozer dat?"
klaagt hij tegen niemand in het bijzonder. "Ik vind ook
alles voor mietjes en scheld me de longen uit het lijf, maar
ik word nooit verrast met een lekker mokkel in bed."
"Zou dat komen omdat je een ouwe
homo bent?" grinnikt Drew Hayes. John wil hardhandig
onderstrepen dat hij fucking hetero is, maar hij wordt daarbij
onderbroken door een snerpend geluid dat door de woonkamer
knalt. Het is Joe die zijn microfoon test. Op zakelijke toon
kondigt hij aan dat hij speciaal voor deze gelegenheid een
korte persconferentie belegt. Drie uur lang praat hij over
hoe hij de afgelopen acht weken heeft ervaren. Hij heeft voor
alle aanwezigen een persmap laten maken, waarin zijn verhaal
rustig kan worden nagelezen. Kevin Smith interesseert dat
niet, al ontdekt hij wel dat je van het hagelwitte papier
een heftige joint kunt rollen. Intussen speelt Michael Turner
met de lichtknopjes. Hij lijdt aan afkickverschijnselen en
dagdroomt over zijn Xbox en GameCube.
Tot ieders opluchting sleept Joe zijn
koffers tegen middernacht naar de taxi. Vóór
hij instapt, drukt hij Alan Moore op het hart dat hij er persoonlijk
voor zorgt dat de volgende keer de copyrightinformatie op
de nominatieformulieren verschijnt. "Dat is je geraden,"
bromt Alan, "anders schrijf ik nooit meer een comic voor
Marvel. Bigjobs!" In gedachten heeft Joe zijn noodscenario
reeds klaar: volgend jaar richt hij voor Alan de nieuwe DEF
imprint op. Wat DC kan, kan hij ook. Maar dan beter, denkt
Joe bij zichzelf.
Na het weekend is de rust tijdelijk
teruggekeerd. De zes overgebleven schrijvers genieten ieder
op hun eigen manier van de zon, die verlegen door het wolkendek
prikt. Voor de producent is dat het signaal dat het tijd is
voor een pittige weekopdracht. Dit jaar moeten de bewoners
niet zelf een slechte comic schrijven, maar in twee groepjes
van drie analyseren waarom bepaalde comics zo goed verkopen.
Wat maakt vandaag de dag een echt goede comic? Michael, Kevin
en Alan vormen samen een team en zodra Devin Grayson ziet
dat ze moet samenwerken met John en Drew, prevelt ze een schietgebedje.
"Als dit een roleplaying game was, zou ik nu de aanval
inzetten met mijn mystieke zoutzuur."
Hoewel de teams een week de tijd hebben,
wordt tijdens het avondeten al flink gefilosofeerd. Joe had
in zijn eentje de opdracht waarschijnlijk binnen vijftien
minuten klaar gehad, maar het productieteam heeft niet voor
niets gewacht tot de mediageile comicmagnaat uit het huis
is. "Je moet in ieder geval het woord 'Ultimate' in de
titel hebben," merkt Kevin op. "En de tekst in de
comic moet niet alleen meer met hoofdletters." Devin
voegt eraan toe dat een beetje comic wordt ondersteund door
een bioscoopfilm. Alans suggestie wordt helaas niet verstaan
en Michael en Drew komen tot de slotsom dat er vooral een
lekker wijf op de cover moet staan. John reageert geïrriteerd,
"Jullie zitten vast in de jaren negentig."
"Jij zit geestelijk vast in de
jaren tachtig," kaatst Drew hatelijk. "Kun jij je
eigen origin niet retconnen? Ik stel voor dat we beginnen
met een rectaal touché."
De volgende morgen hangen Michael
en John als twee vroege vogels voor de televisie. Michael
is snel tevreden. Als het maar beweegt. Terwijl de cartoons
voorbij komen, slurpt hij aan zijn beker drinkyoghurt. John
is het gedraaikont van Michael zat en hij graait de afstandsbediening
uit diens handen. "Vroeger werd je beoordeeld op wie
het beste kon schrijven," mompelt hij meewarig. "Tegenwoordig
gaat het in de comicwereld om wie het grootste surfboard heeft."
Afwezig zapt hij door het grote aanbod zenders, tot hij blijft
hangen bij een Nederlandse actualiteitenrubriek. Hij snapt
de grote koppen niet en verstaat de hakkelende presentator
niet, maar de beelden spreken voor zich.
"Verrek, ze hebben Brian Michael
Bendis neergeschoten!"