Nietsvermoedend stond ik gisteren
in de grote Albert Heijn te Amsterdam. De treinen reden nauwelijks,
volgens mij omdat na de storm van dit weekend de helft van
alle treinstellen spoorloos is, vandaar dat ik de tijd doodde
met het doen van enkele boodschappen. Met een gevuld mandje
was ik me aan het verdiepen in varkensrollades en lamskoteletjes
toen vanuit het gangpad een hels kabaal opsteeg. Eerst dacht
ik dat de slager zijn varkens hier ritueel liet slachten,
tot een mannetje van een jaar of drie de hoek om kwam.
Het ventje gaf tussen de frisdrank
en het vriesvak een puike imitatie van achtereenvolgens een
cowboy te paard, een bromscooter en een grommende bolide uit
de Formule 1. Als een ware Jos Verstappen boorde hij zich
na een riskante stuurmanoeuvre in het vak met groente en fruit.
Gniffelend draaide ik me om, maar dat had ik beter niet kunnen
doen, want wandelend naar de op koopjes jagende vader ging
de brokkenpiloot aan mijn mandje hangen. Het mandje kiepte
om, het jongetje gleed onderuit en hij kreeg vijf appels,
een pak hagelslag en twee potten Chinese saus op zijn kop.
"Heb je auw?" suste de toegesnelde
vader. "Hield die meneer zijn mandje niet goed vast?"
Pardon? Ik sta tot mijn enkels in de zoetzure saus en in plaats
van een excuus mag ik een verwijt in ontvangst nemen? Ik was
vanochtend verdomme nóg bezig met het lospeuteren van
de hagelslag! Bij het zien van zo veel opvoedkundige onkunde
vond ik het tijd voor een test en ik sla die klant zó
op zijn bek. Schijnt bij de Albert Heijn heel normaal te zijn.
Toen de politie me aanhield, heb ik het nummer van prins Bernhard
doorgegeven en inderdaad, binnen tien minuten stond ik weer
buiten.
Nou heb ik de laatste tijd sowieso
een hekel aan kleine kindertjes. Dat is begonnen toen we in
de zomer van vorig jaar nieuwe buren kregen. Hij net gescheiden
en meteen met een nieuw mokkel samenwonen, zij jonger dan
hij en vreselijk blond met een t. Het eerste weekend was het
keihard raak: de kindertjes kwamen op bezoek. Thuis bij mama
mogen de meisjes van twee en drie geen flikker, maar zodra
ze bij papa en zijn verse vriendinnetje zijn, gaan alle remmen
los. Sindsdien stuitert het grut ieder weekend vanaf zes uur
's ochtends de trappen af. Luid joelend rennen ze door het
huis en bonken ze me uit bed. En de buurman? Die doet net
zo hard mee, want hij wil bewijzen dat hij leuker is dan die
heks waarvan zijn kinderen altijd braaf moeten zijn. Niks
streng doch rechtvaardig!
Waarschijnlijk heeft die aanpak vruchten
afgeworpen, want de laatste tijd blijft dat kleutertuig steeds
vaker doordeweeks slapen. We zijn nu zover dat ik 's avonds
echt om tien uur op bed moet liggen, anders krijg ik chronisch
slaapgebrek. Soms ben ik eigenwijs en pak ik toch een late
film, maar vrolijk word je er niet van als je na drie uur
slapen plotseling bij de buren 'Vader Jacob' a capella vanuit
de badkamer hoort schallen. Vanochtend was het zo erg, dat
ik overwoog om via een slangetje door de muur een overgebleven
tank met het Russische gas fentanyl leeg te pompen.
De haat is overigens helemaal wederzijds.
Afgelopen vrijdagavond was ik op een bruiloftsfeest van twee
twintigers. In een tot partycentrum omgebouwde boerenschuur
speelde een band de plinten van de muur, werd aan de lopende
band bittergarnituur rondgebracht en vloeide de drank rijkelijk.
Middernacht wilde ik stoned van de sinas even aan een tafel
uitblazen. In een flits zie ik hoe het zoontje van het neefje
van de bruid nieuwsgierig een ketting van de muur sjort...
de ketting waarmee de lamp boven de tafel was bevestigd. Als
ik niet zulke snelle reflexen had, had die lamp me onthoofd
of geëlektrocuteerd. Gierend van de binnenpret liep de
minderjarige delinquent naar zijn moeder. Geen corrigerende
tik, nee, een aai over de bol.
Het is intussen vijf uur en de kutkindertjes
van hiernaast komen weer thuis. Ik kan er echt niet meer tegen.
Is dit moderne opvoeding? Uit pure wanhoop ga ik vanavond
collecteren voor de kinderbestrijding. Zou ik genoeg geld
ophalen voor een verhuizing?