"Ha! Nu heb ik de langste handelsroute!"
Met een triomfantelijke twinkeling in haar ogen kijkt mijn
blind date me aan, waaruit ik opmaak dat ik op verliezen sta.
Ze duwt haar blonde haar achter de oren en geeft me de dobbelstenen.
Marianne, zo heet ze. De spanning kleurt haar wangen rood.
Een blik op de klok leert, dat we twee uur bezig zijn met
een spel waarvan ik nog steeds de regels niet snap. Zuchtend
pak ik de fles wijn. Ik had me deze nacht anders voorgesteld
toen Marianne me mee naar binnen vroeg voor een spelletje.
Meteen weet ik weer waarom ik blind
dates had afgezworen. De werkelijkheid komt toch nooit overeen
met mijn verwachtingen, dus waarom zou ik een hele avond geforceerd
gezellig doen in een restaurant of een café? Het heeft
iets wanhopigs, dat gesnuffel in de onderste regionen van
relatieloos Nederland. De kans is te groot dat ik types tegenkom
waar iets mee is. Types die niet sporen. Zo vroeg mijn eerste
blind date na twee drankjes of ik toevallig ooit met handboeien
aan het plafond had gehangen, ben ik met een meid op stap
geweest die me binnen een uur alles had verteld over haar
jeugdtrauma's en heb ik nog nachtmerries over de brunette
die in schreeuwtherapie zat voor haar onderdrukte faalangst.
"Zullen we iets anders doen?"
vraagt Marianne. Eindelijk heeft ze door dat ik dit toch niet
zo'n leuk spel vind. Mijn lichaamstaal laat daar geen twijfel
over bestaan. Na vijf potjes handelsroutes, grondstofkaarten
en struikrovers klinkt zelfs Russisch roulette aantrekkelijk.
Ze duikt de slaapkamer in, maar voor ik kan fantaseren over
satijnen lingerie staat ze weer voor mijn neus met in haar
handen een doos die verdacht veel lijkt op het spel van daarnet.
"Ik zag op je site, dat je graag columns schrijft,"
kirt ze enthousiast, "en ik lijd nogal aan fröbelstress,
vandaar dat ik dit vanmiddag speciaal voor jou heb gemaakt."
Ik lees de in veel kleurige letters op de doos geplakte titel.
De Columnisten van Catan. Tijd voor een tweede fles wijn.
Marianne en ik zijn gekoppeld door
een wederzijdse kennis die vond, dat we bij elkaar pasten.
Een paar sms'jes later was de blind date geregeld. In eerste
instantie leek alles in kannen en kruiken. De ontmoeting was
precies zoals het hoort. Dus niet meteen een ordinaire tongzoen,
maar ook niet een afstandelijk lauw handje. Ze haalde me op
van het station, waarna we hebben gegeten in een eetcafé.
Twee glazen rosé erbij, meer niet. Sinds ze met een
jongen was uitgegaan die pas na twaalf biertjes moed genoeg
had ingedronken voor een zoen, is ze resoluut in die alcohollimiet.
Daar kon ik wel om lachen. Sterker, we hebben véél
gelachen. Het klikte. Het klikte écht.
En nu zit ik midden in de nacht bij
haar op de bank voor een zelfverzonnen bordspel.
"Als je die drie inruilt, gaat
je eerste column online." Gedwee schuif ik de kaarten
over de tafel. Ook met een andere titel en andere spelregels
sta ik hopeloos op verlies. Terwijl ik volgens de blokjes
op het bord net een eigen site heb, staan de columns van Marianne
elke week op de voorpagina van zeven ochtendbladen. Tijdens
de volgende beurt trek ik een kaart waarop staat dat ik na
een omstreden column mijn punten verlies. Nou, dat is niets
nieuws! Ik vertel dat ik vorig jaar een rel heb veroorzaakt
toen ik me in een column verbaasde over intieme piercings
en tattoos. "Juist leuk, toch? Ik heb ook twee piercings
op intieme plekken. Wil je ze zien?"
Bijna automatisch knik ik ja. Om drie
uur 's nachts ben ik niet meer zo kritisch. Marianne gespt
glimlachend haar broek los en loopt richting badkamer. "Wacht
even hier, dan draai ik ze uit."
Verdwaasd kijk ik haar na. Opeens
besef ik dat niets zo afstompend werkt als een blind date.
Het is te geforceerd. Te wanhopig. En als je dan net dat ene
meisje treft dat na afloop ook echt nog wat wil drinken als
ze je vraagt of je nog wat wilt drinken, dan kun je dat niet
waarderen, domweg omdát het een blind date is. Altijd
weer die vreselijke verwachtingen!
Ik pak mijn spullen en sluip stilletjes
de trap af. Sorry Marianne, het wordt niets tussen ons.