Hij haalt de drankjes, ik doe mijn
oordopjes in. Een goede deal. Pas één keer eerder
heb ik oordopjes geprobeerd, toen waren het van die kleffe
bolletjes die alleen maar kleffer worden als je ze vasthoudt.
Binnen een minuut had ik ze weer uit mijn oren, zo ongemakkelijk
voelde het. Een week later peuterde ik nog de korreltjes was
van mijn trommelvlies. Nu zijn het sponsachtige gele staafjes,
die zitten veel beter. Met mijn gevoelige oren neem ik geen
risico meer tijdens concerten. Drie dagen een pieptoon is
niet leuk.
Tijdens het voorprogramma komen we
niet verder dan ergens achterin een uitverkochte Melkweg.
Maar ik weet uit ervaring dat vlak voor het begin van de hoofdact
ruimte ontstaat. Mensen gaan dan nu eenmaal nog snel even
een drankje halen, naar het toilet of hun halve vriendenkring
bellen. Wij zien onze kans schoon en eindigen uiteindelijk
links vooraan, waar het vanwege de af en toe geopende nooduitgang
meteen een stuk minder broeierig is dan in de rest van de
zaal. Onderweg bots ik tegen een bekende aan, iemand die ik
met mijn twee meter en zij met net iets meer dan de helft
nogal gauw over het hoofd zie. "Wat doe je hier, je bent
veel te klein," grap ik nadat we elkaar hebben begroet.
Ze lacht en wijst naar boven, "Daarom sta ik ook op het
balkon!"
Om halftien gaan de lichten uit, de
leden van Death Cab for Cutie betreden het podium. Zanger
Ben Gibbard, intussen al meer dan tien jaar het zo lekker
zelfbewust nerderige boegbeeld van een band die al net zo
lekker zelfbewust zichzelf is gebleven, is alleen nergens
te bekennen. Links bij de microfoon, de vaste plek van Ben,
staat wel een gespierde man met lange lokken en woeste bakkebaarden.
Ik moet twee keer kijken, maar als hij het eerste nummer inzet
en zijn herkenbare stemgeluid klinkt, besef ik dat deze tweelingbroer
van Hugh Jackman uit X-Men toch echt Ben Gibbard zelf is.
Wat kan een verandering in uiterlijk toch een verschil in
uitstraling betekenen.
Hoe zou het zijn als ik iedere dag
aan de apparaten in de sportschool hing, mijn hoofd kaal zou
scheren en ander soort kleren zou gaan dragen? In een wereld
die meer en meer draait om uiterlijkheden zijn dat vragen
die me soms overvallen, maar die ik altijd terzijde schuif.
Ik weet nog goed dat ik al op de basisschool besefte, dat
ik het niet van mijn uiterlijk zou moeten hebben. En dat ik
toen besloot, dat ik het dan maar van mijn karakter moest
hebben. Ja, nam ik mezelf voor, net twaalf jaar oud, ik zou
een aardige jongen worden.
Een jaar of twintig later is dat plannetje
toch een beetje mislukt. Vooral in een periode als deze kan
ik ongebreideld zwelgen in negatieve gedachten en ben ik in
mijn diepste dalen ervan overtuigd, dat ik ongeschikt ben
als vriend, als minnaar en misschien zelfs als kennis. Waarschijnlijk
ben ik houder van het record meeste eenzijdig en per mail
door de ander opgezegde vriendschappen. Bij één
zo'n voorval kun je het afdoen als onredelijke projectie van
andermans tekortkomingen. Na een stuk of zeven moet je de
fout echt bij jezelf zoeken. Die conclusie komt hard aan.
Ik kan mezelf dan helemaal terugtrekken.
"And it is true what you said,"
haalt Ben mij uit mijn gedachten, "that I live like a
hermit in my own head." Zes albums lang herken ik veel
van mezelf in zijn sombere teksten over gemiste kansen en
poëtische melancholiek. Zelden een muzikant zulke heldere
metaforen horen bezingen als hij. Misschien dat ik daarom
juist nu weer hier sta, luisterend naar deze muziek, op zoek
naar een sprankje hoop dat het ooit, straks, weer goed zal
komen.
Om me heen hoor ik de hele avond geroezemoes
dat het geluid niet goed is afgesteld. Dat de zang te zacht
staat. Ik druk dankbaar mijn oordopjes aan en grinnik. Zang,
bas, gitaar en drum, ik kan alles helder onderscheiden. En
stiekem hoop ik, dat ik de enige ben die hoort wat de volgende
zin van deze song is. Omdat dit, op een donkere en verregende
zomeravond in het hartje van Amsterdam, precies is wat ik
moet horen. Omdat zwelgen prima is, maar niet te lang moet
duren. "But when the sun shines again, I'll pull the
curtains and blinds to let the light in."