In de lift op weg naar de loft waar
twaalf schrijvers uit de comicwereld nu al anderhalve week
vrijwillig zitten opgesloten, bladert Stan Lee door de agenda.
Vandaag is groot met rood omcirkeld, want vandaag is het tijd
voor de eerste stemronde. Gisteren maakte Stans hart nog een
sprong bij het zien van het woord 'stemronde', daar het bij
hem visioenen opwekte van mensen die met een rood potlood
een vakje inkleuren, maar het draaiboek van vandaag heeft
hem inmiddels van die illusie beroofd. Daarom neuriet hij
nu een droevig wijsje van Simply Red.
Eenmaal op de tiende verdieping wordt
Stan begroet door Craig Thompson. Stan wil hem een ferme handdruk
geven, maar Craig trekt zijn hand terug. "Nee, sorry,"
stamelt hij. "Ik heb last van een ontstoken nagelriem."
Ook de mannelijke knuffel die Stan hem in plaats daarvan wil
geven, wordt behendig ontweken. "Verschoven wervel,"
wijst Craig naar zijn nek. "Ik kan alleen nog pijnvrij
in slaap vallen als ik in de armen van Joss lig."
"Craig Thompson, tweeëndertig
jaar," sist Frank Miller in de deuropening, "bang
in het donker, zoekt zijn steun in de armen van zijn idool."
In een flits ziet Stan hoe Craig achter zijn rug wegduikt,
zijn vuist in zijn mond tegen het klappertanden. Met sussende
gebaren loopt Stan langzaam in de richting van Frank. "Stan
Lee, vijfentachtig jaar," grinnikt Frank de tanden bloot,
"relikwie uit lang vervlogen tijden, wandelt op zijn
laatste benen." Stan slikt, vertelt Craig dat hij het
zelf maar moet uitzoeken en vlucht zo snel mogelijk naar de
woonkamer. Daar botst hij op tegen Becky Cloonan, die gehuld
in slechts een hipster en een limegroene iPod door het huis
huppelt.
Voor de ogen bij Stan uit zijn kassen
rollen en zijn onderkaak zich permanent losmaakt van de rest
van zijn hoofd, tikt Joss Whedon hem op de schouder. "Laat
mij maar," zegt hij. "Ze heeft te lang die comics
van Steven T. Seagle getekend en denkt dat het normaal is
dat vrouwen topless rondlopen." Stan knikt en bedankt
alle goden die maar willen luisteren dat deze trend nog niet
is aangeslagen bij Leah Moore. Waarschijnlijk mede door de
taalbarrière, want verder dan 'Bigjobs!' komt ze niet.
Gisteren hebben de andere schrijvers Mark Millar op haar af
gestuurd, in het kader van 'jullie zijn op hetzelfde continent
geboren', maar voor hij iets kon zeggen, werd hij al afgeleid
toen hij aan de overkant van de straat een enorme poster voor
de film Wanted zag hangen. Het plasje kwijl ligt nu nog op
de vloer.
In het zitgedeelte van de zolderwoning
ziet Stan hoe Marjorie Liu naar hem wenkt. "Je moet me
helpen," vertrouwt ze hem op fluistertoon toe. "Haal
me hier weg. En snel. Heb je gezien met wat voor een gekken
ze me hier hebben opgesloten?" Ze wijst naar de andere
kant van de kamer. Stan duwt zijn bril aan en ziet hoe J.
Michael Straczynski een pentagram om het kwijl van Mark tekent,
hoe Robert Kirkman met angstaanjagend grote wallen onder zijn
ogen aan een kippenpoot kluift en hoe Ed Brubaker rondloopt
in een lange regenjas met een gleufhoed die steeds verder
over zijn ogen zakt. "Met die drie weet ik niet waar
ik banger voor ben," zegt Marjorie. "Dat ik op een
dag wakker word en ritueel word geofferd aan de duivel, word
opgegeten of word verkracht."
"Typisch een vrouw," lacht
David Lapham, die het gesprek van een afstandje heeft gevolgd.
"Zolang het verhalen zijn, kan het niet ranzig genoeg,
maar als het hen echt overkomt, is het ineens niet goed."
Voor hij zich omdraait, knijpt hij in de billen van Marjorie,
die Stan daarop bij zijn armen grijpt en smeekt, "Haal
me hier weg!"
Stan knikt, roept de overige schrijvers
bij zich en legt tot grote opluchting van Marjorie uit, dat
vandaag de eerste stemronde wordt gehouden. Ook dit seizoen
zijn de bewoners ingedeeld in poules van vier, waarvan telkens
twee schrijvers, zij met het minste aantal stemmen van de
kijkers, moeten afvallen. De eerste poule bestaat uit Leah,
Brian, Craig en Joss.
"Verrader!" schreeuwt Marjorie
naar Stan. Vier leden van het productieteam moeten haar met
zachte dwang tegen de grond drukken, anders zou Stan het niet
hebben overleefd. "Dus de twee beste schrijvers gaan
naar huis?" vraagt Brian Reed. "Dat is dan makkelijk.
In wat voor een wereld zouden we leven als ik, de beoogde
opvolger van dé Brian Michael Bendis, nog een dag langer
dan noodzakelijk in deze bouwval moet blijven? Ik pak mijn
koffers alvast."
De bezoekers
van weeklydose.com hebben gesproken: Brian
sleepte liefst 13 stemmen in de wacht, Craig kwam tot 10 stemmen,
Joss schopte het tot 7 stemmen en Leah bleef steken op 3 stemmen.
Dat betekent, dat Brian en Craig doorgaan, terwijl Joss en
Leah de loft mogen verlaten.