Een nieuwe week is begonnen. De herfst
heeft New York nu definitief in zijn greep genomen, vandaar
dat de kachel op de Bad Writer loft op de hoogste stand staat.
Ed Brubaker en Brian Reed houden wat vlokken Chunky Rice Gold
boven het vuur. Hoewel niemand echt gelooft, dat deze muesli
bestaat uit de fijngemalen stukjes van hun vorige week nog
weggestemde huisgenoot Craig Thompson, wil niemand het risico
lopen dat het wel waar is. Daarom houden de bewoners zich
opvallend rustig. Zelfs Marjorie Liu heeft haar offergewaad
weer verruild voor haar gewone kleren.
Buiten schijnt een troosteloos najaarszonnetje,
binnen zit Frank Miller. Hij heeft een kruk uit de keuken
mee naar de hal gesleept en hij zit daar nu al een paar uur,
turend naar het drietal liftdeuren. J. Michael Straczynski
heeft hem een tijdje geobserveerd, veilig vanuit de schaduwen
van de gang, maar uiteindelijk overwint zijn nieuwsgierigheid.
"Mag ik je een vraag stellen zonder dat je me wilt onthoofden
met dat slagersmes dat je sinds vorige week onder je kussen
bewaart?" vraagt Joseph voorzichtig. "Dat mag,"
antwoordt Frank, "als ik antwoord mag geven zonder dat
jij je kleren uittrekt en je onderbroek met Mary Jane erop
laat zien." Een blik van verstandhouding volgt.
Joseph schraapt de keel en vraagt,
wat Frank hier de hele avond doet. "Ik wacht op mijn
vervanger," klinkt het droog, alsof daarmee alle fundamentele
vragen van het leven zijn beantwoord. "Je vervanger?"
probeert Joseph het na een korte stilte. "Ja, mijn vervanger,"
zegt Frank. "Want ik heb alle drie de vorige seizoenen
van Bad Writer op dvd en als één ding duidelijk
is geworden, los van het feit dat de makers geen smaak hebben
en de meeste kandidaten een stel seksueel gefrustreerde pubers
zijn, dan is het dat halverwege een nieuwe kandidaat opduikt.
Judd Winick, Michael Turner, Kurt Busiek, altijd kwam nog
iemand langs."
Een ongemakkelijk moment lang hebben
Joseph en Frank oogcontact. Waren zij ooit twee handen op
één buik met hun obsessie voor huisgenote Marjorie,
sinds de overige bewoners Joseph en Marjorie in staat van
ontkleding in de bezemkast betrapten, heeft Frank zich weer
helemaal in zijn moordzuchtige schulp teruggetrokken. Dan,
als een roofdier dat interesse is verloren in een prooi die
de moeite van het opeten niet eens waard zou zijn als het
op de rug ging liggen en een bordje met 'eet mij' om de nek
hing, draait Frank zich om. Joseph, die niet besefte dat hij
zijn adem inhield, hapt naar lucht en vlucht terug de gang
in. "Kom op," mompelt Frank. "Waar blijft die
Brad Meltzer?"
Even later rollen Ed en Marjorie proestend
van het ingehouden lachen de hal in. "Hey, Frank,"
schatert Ed, terwijl hij Frank op de schouder slaat, "Luister,
we hebben een theorie." Ed legt uit, dat Frank de enig
overgebleven schrijver is, die op dit moment niet voor Marvel
werkt. Dat dit verdacht is. Dat dit geen toeval kan zijn en
dat dit dus betekent, net als één en één
twee is, dat Frank een vermomde Skrull is. "Ja,"
gaat Marjorie verder, "we denken dat je al heel lang
geleden bent vervangen. Dat verklaart meteen waarom je in
deze eeuw alleen kutcomics maakt." Frank reageert niet,
dus Ed en Marjorie druipen af. "Kom op," mompelt
Frank. "Waar blijft die Bob Gale?"
Kauwend op een vlok Chunky Rice Gold
kuiert Brian de hal binnen. "Hoi!" roept hij opgewekt,
"ook een hapje?" Frank zucht diep en herhaalt voor
zijn gevoel voor de veertigste keer dat hij wacht op zijn
vervanger. "Ah!" Een glimp van herkenning klinkt
door in Brians stem. "Omdat de vorige seizoenen ook altijd
iemand halverwege kwam opduiken, bedoel je? Ja, dat kan ik
me herinneren. Ik keek altijd naar Bad Writer op televisie
terwijl ik tekst voor computergames schreef." Frank kijkt
verbaasd toe, hoe Brian een krukje uit de keuken pakt en naast
hem gaat zitten. "Kom op," mompelt Brian. "Waar
blijven die Craig Kyle en Christopher Yost?"
Frank en Brian schrikken wakker van
de liftbel en de openschuivende deuren. De sterren staan al
aan de hemel, het is na middernacht en de twee hebben hier,
zo beseffen ze, meer dan vier uur gezeten. Beduusd kijken
ze naar de persoon die uit de lift stapt. Met het licht achter
hem, is hij niet meer dan een silhouet.
"Kan het zijn dat de schoenen
van Craig nog in de foyer staan?" klinkt het. "Ik
zag het toen de bewaker in slaap was gevallen. Halverwege
mijn verhaal over de rode Hulk! De brutaliteit!" Frank
en Brian barsten beide in snikken uit. Stan Lee schrikt ervan.
"Niet huilen!" probeert hij. "Zal ik anders
die mop vertellen over Ultimate Wolverine versus Hulk?"