San Diego is al jaren de stad waar
de grootste en belangrijkste comicbeurs ter wereld wordt gehouden.
Bovendien is het tijdens de beurs altijd hartje zomer en gezien
het klimaat in San Diego is een bezoek aan dit evenement meer
dan zomaar een bezoek aan een bedompt gebouw en een verblijf
in een saai hotel. Het is een heuse vakantie. Met Mexico,
Sea World, een dierentuin en het strand binnen drie kwartier
van het centrum is altijd genoeg te doen. De eerste keer dat
je de Comic-Con bezoekt, heb je daar echter geen tijd voor.
Je bent te overdonderd en je kijkt van de eerste tot en met
de laatste dag je ogen uit. Niet alleen in het gezellige en
slim ingerichte centrum, maar vooral ook op de reusachtige
beurs zelf. De hal op de begane grond van het Convention Center
alleen al is zeker vijf keer zo groot als de centrale hal
van Het Turfschip in Breda, waar tot voor kort de Stripdagen
werden gehouden.
Mijn eerste bezoek aan San Diego was
in 1994 en inderdaad, ik heb de helft van mijn tijd niet meer
gedaan dan mijn ogen uitkijken. Het drie verdiepingen hoge
Convention Center, dat van buiten op een soort schip moet
lijken, heeft zo onvoorstelbaar veel te bieden, dat je tijdens
je eerste bezoek uren kunt ronddwalen zonder dat je een bepaalde
stand twee keer ziet. Maar het werkt wel verslavend en uiteindelijk
ben ik ook in 1995 en 1996 weer naar California afgereisd,
zodat die periode van je vergapen aan alle grootheden die
zomaar in het wild rondlopen inmiddels voorbij is.
san
diego :: aankomst
Het was dus vier jaar geleden dat
ik voor het laatst San Diego had bezocht en ik kan je vertellen,
ik keek er ontzettend naar uit. Eigenlijk had ik vorig jaar
al moeten gaan en hoewel alles al was geregeld, vond mijn
lichaam het op het laatste moment humor om roet in het eten
te gooien. In het ziekenhuis had ik me toen meteen voorgenomen
dat ik in 2000 hoe dan ook naar San Diego zou gaan. Dus daar
zat ik, zondag 16 juli, in een vliegtuig van United Airlines
dat zich via Washington DC richting het Mekka der comics begaf.
Op Dulles, het vliegveld van Washington, bleek echter dat
het vliegtuig naar San Diego zo'n zes uur was vertraagd. Iets
voor twaalven plaatselijke tijd was het vliegtuig eindelijk
gereed, maar dat was te laat: na middernacht mogen op San
Diego vanwege de geluidsoverlast geen vliegtuigen meer landen.
Dat werd dus Los Angeles, met een busrit van twee uur naar
San Diego. Het was dik zes uur 's ochtends toen mijn hoofd
het kussen op de hotelkamer raakte (iets meer dan negen uur
later dan gepland) en vreemd genoeg heb je na zo'n bizar lange
dag totaal geen last van jetlag.
Zoals gebruikelijk werd de Comic-Con
van vier dagen vooraf gegaan door de Comic Book Expo en de
Pro|Con, een evenement van twee dagen, bedoeld voor winkeliers,
distributeurs en andere professionals, waar flink kan worden
genetwerkt en een groot aantal deals wordt gesloten. Wat het
verschil is tussen Expo en Pro|Con, is onduidelijk. Ze worden
allebei in het Convention Center gehouden, je krijgt een badge
waarmee je beide evenementen kunt bezoeken en zelfs het programmaboekje
bevat details over beide onderdelen. De Expo, zoals ik het
gecombineerde evenement hierna noem, begon dinsdag, zodat
ik maandag nog kon uitslapen en daarna het centrum van de
stad kon verkennen. San Diego is een stad in beweging en elk
jaar duikt wel een nieuw gebouw op, dus het is altijd afwachten
hoe Downtown er nu weer uitziet.
Aan het eind van de dag kon ik me
niet beheersen en dook ik de luxueuze bioscoop van het Horton
Plaza in (een gezellig en vooral groot winkelcentrum naar
Europees ontwerp), want daar draaide de film X-Men. In het
hotel had ik op televisie een nieuwsitem gezien waarin werd
verteld dat de film een vette kaskraker was en tijdens de
voorstelling werd al snel duidelijk waarom. X-Men overdondert
de kijker met een zondvloed aan spannende, snelle en intense
actiescènes, spreekt zeer tot de verbeelding en brengt
het genre superhelden tot leven. Toegegeven, de dialogen zijn
hier en daar matig en lijken te komen uit een comic geschreven
door Terry Kavanagh, maar het visueel spektakel maakt veel
goed en de hoofdrolspelers zijn perfect gecast. Hugh Jackman
ís gewoon Wolverine en Patrick Stewart ís Professor
Xavier. Het verhaal komt niet verder dan een simpele confrontatie
tussen het team en Magneto, maar meer is niet nodig. En de
hier en daar grove humor is zonder meer verfrissend. Ik zie
Wolverine in een Marvel comic nog niet zijn middelste klauw
naar iemand opsteken of tegen Cyclops "you're a dick"
zeggen.
expo
:: dag 1
Na de film was ik de chaotische reis
allang weer vergeten en na een goede nachtrust maakte ik me
dinsdagochtend op voor de eerste dag van de Expo. Ik had me
van tevoren als medewerker van Juniorpress ingeschreven, dus
ik kon mijn badge zonder problemen ophalen. Bezoekers die
zich nog ter plaatse moesten inschrijven, stonden in een veel
langere rij, maar die kon ik met een brede grijns op het gezicht
passeren. Deze eerste dag was de Exhibit Hall op de begane
grond nog gesloten en stond de programmering bijna geheel
in het teken van een handjevol presentaties van enkele grote
en wat minder grote uitgeverijen in de Meeting Rooms op de
bovenste verdieping. Voor mij begon de dag met de presentatie
van Dark Horse, waarbij vooral trots veel nieuwe Star Wars
miniseries werden aangekondigd (zoals de Darth Maul miniserie)
en niet onder stoelen of banken werd gestoken dat iedereen
bij Dark Horse blij is met Will Eisners nieuwe graphic novel
Last Day In Vietnam. Daarna volgde in Room 6A een speech van
Jeff Smith, de man achter Bone. Smith is een groot verteller
en hoewel de essentie van zijn speech voorspelbaar was (comics
zijn dood, lang leve comics, als variant op 'le roi est mort,
vive le roi'), kreeg hij het publiek terecht op zijn hand.
Na de speech volgde de uitreiking
van de Spirit Retailer Award, een prijs voor de beste comicwinkel,
gecombineerd met de Spirit Awards lunch, waar ik de eerste
twee Nederlanders tegen het lijf liep: twee stripwinkeleigenaren
die ik na zo veel Stripdagen in Nederland al van gezicht kende.
Om twee uur begon in Room 2 een interessante reeks presentaties,
maar niet vóór ik beneden mijn Expo tas plus
gesigneerde Expo poster van Will Eisner had opgehaald. Slave
Labor mocht de presentaties beginnen en alle aanwezigen kregen
een mooie witte map met daarin allerlei informatie over de
uitgeverij, een paar posters en een stapel ashcans van nieuwe
series. Vooral Charm School van Elizabeth Watasin zag er veelbelovend
uit en het was na afloop duidelijk dat zelfs een kleine uitgeverij
als Slave Labor heel wat te bieden heeft. Een klein kwartier
later was het de beurt aan Oni Press, de uitgeverij die na
het vertrek van Bob Schreck eigenlijk een tweemansbedrijfje
is geworden. Uitgever Joe Nozemack (met zijn ultra-coole blauwe
zonnebril) en hoofdredacteur Jamie Rich (die ik al ken sinds
zijn periode als briefschrijver en daarna als redacteur bij
Dark Horse) deelden de Oni Press 2000 ashcan uit en beantwoordden
een kwartier lang alle vragen van de aanwezigen. Rustig, zakelijk,
maar tussen de regels door toch trots en uitdagend. Na Schrecks
vertrek voorspelden vorig jaar namelijk veel mensen het einde
van Oni, maar met makers als Dan Brereton, Paul Dini, Phil
Hester, Scott Morse en Judd Winick hebben Joe en Jamie veel
kwaliteit in huis en houden ze nog altijd stand.
De volgende uitgeverij was Viz Comics
en dat was voor mij het teken dat ik het programmaboek verder
kon doorbladeren. Viz geeft namelijk uitsluitend vertaalde
manga comics uit, waaronder Pokémon, en dat is niet
iets waar ik warm voor loop. Mij is de afgelopen maanden een
keer uitgelegd hoe het nu precies zit met Pokémon,
maar ik blijf het zien als een uit de klauwen gelopen hype.
Toen Barry Cohen en Brian Pulido het podium beklommen en aan
hun presentatie voor Chaos! begonnen, was ik echter weer bij
de les. Ik mag dan geen enkele serie van Chaos! lezen, ik
ken Brian inmiddels een jaartje en vind het wel fascinerend
hoe een uitgeverij van smakeloze comics als Lady Death, Evil
Ernie en Insane Clown Posse zo populair kan zijn. Vanuit het
publiek kwam de vraag waarom tegenwoordig zo weinig variant
covers werden gebruikt. Het is ook nooit goed! Tot slot kwam
een half dozijn belangrijke medewerkers van DC opdraven voor
een interessante diashow en een vragenrondje. De diashow gaf
een goed beeld van wat de komende maanden op het programma
staat. Bob Schreck kwam superlatieven tekort om Frank Millers
werk voor The Dark Knight Strikes Back te beschrijven, Karen
Berger vertelde op de voor haar zo kenmerkende zwoele manier
welke nieuwe Vertigo series gepland staan en toen Danger Girl
en Battle Chasers ter sprake kwamen, ging een sarcastisch
gelach door de zaal. Terecht.
Punchline Live vormde om vijf uur
's middags de afsluiting van de eerste dag, met een discussiepanel
onder leiding van Maggie Thompson, hoofdredactrice van Comics
Buyer's Guide. Van mijn vorige bezoeken wist ik dat dit onderdeel
nogal saai kan worden en ook dit jaar was dat het geval, ondanks
het feit dat de meesterverteller Will Eisner in het panel
zat. Voor aanvang zat ik aan een tafel met Joe Nozemack, Jamie
Rich en een Deense vriend van me te praten, maar alle drie
hielden Punchline na een kwartiertje voor gezien. Tien minuten
later deed ik hetzelfde en vertrok richting hotel, met een
omweg via Horton Plaza, want het eten is daar lekker en goedkoop.
Zo'n rustig begin van een hectische week is prima en het is
slim van de organisatie dat de grote zaal pas op de tweede
dag open gaat. Op deze manier heb je de eerste dag nog niet
massa's freebies en comics hoeven sjouwen, zodat je nog genoeg
energie voor andere dingen over hebt. Zo kon ik het niet laten
om ook deze dinsdag een filmpje te pikken, deze keer in het
chique theater op Fifth Avenue, waar onder andere The Perfect
Storm draaide. Ik had er veel over gehoord en als ik dan toch
kaskrakers ging bezoeken, kon ik deze film niet aan me voorbij
laten gaan. En ik was niet teleurgesteld. Het verhaal is simpel,
maar de personages worden opvallend goed uitgediept, de acteerprestaties
zijn knap en de visuele effecten, met torenhoge golven, zorgen
voor een indrukwekkend schouwspel. Na afloop moest ik bij
het zien van zo veel water direct naar het toilet.
Rond de klok van halftwaalf lag ik
eindelijk op mijn bed in het hotel. Aan de programmering voor
woensdag zag ik dat ik het die dag zoals verwacht een flink
stuk drukker zou krijgen. De Exhibit Hall ging open en tegelijkertijd
werden nog meer interessante panels gehouden. Dat werd kiezen,
wikken en wegen. Dag één van de Expo zat erop,
nog vijf dagen in het San Diego Convention Center te gaan.
comic-con
international - convention center, san diego feeddate:
18.07.00