Het klinkt als een flard van een discussie
ergens in de behandelkamer van een huisarts, maar een blik
op de klok leert dat het zondag 15 september is, een uur voor
sluitingstijd van de tweede dag van de Stripdagen. Bij de
stand van Incognito is Romano Molenaar gesignaleerd en hoewel
hij niet als gast op de stripbeurs zou komen, zetelt hij zich
tussen collega-tekenaars Chris Evenhuis en Sjan Weijers voor
wat geschets en een babbeltje. Tussen zijn commentaar over
de surfjongens bij Top Cow en zijn tekenwerk voor het failliet
verklaarde Chaos! Comics floept de kreet er zomaar uit. Op
de spontane vraag of ik hem mag citeren, knikt hij onverschrokken
met het hoofd.
Voor mij begon de dag natuurlijk veel
eerder. Terwijl de zaterdag nog door mijn hoofd zoemde, moest
ik al vroeg op pad naar de bushalte. Wederom met meerdere
tassen om mijn nek, wederom met als doel de trein van negen
uur. Op Utrecht CS bleek dat Tom Groot het spoorboekje had
verkend, want we konden zowaar een treintje eerder nemen.
De rit naar Den Bosch verliep voor de verandering zonder vertraging,
doch niet zonder incident. Tom ondervond namelijk aan den
lijve de wetten van de zwaartekracht toen de wagon vlak voor
de eindbestemming een wissel nam. Jammer dat ik geen fototoestel
bij me had.
de stripdagen
:: dag 2
Een wandeling later konden we middels
de dag ervoor uitgedeelde kaartjes door de zij-ingang De Brabanthallen
betreden. De stand van Juniorpress was leeg, zodat we de boel
mochten prepareren voor wat traditioneel de rustigste van
de twee dagen is. Tien uur mocht het publiek naar binnen en
vol spanning wachtten we af. Dat duurde lang, want zo druk
het zaterdagochtend was, zo langzaam kwam het nu op gang.
Net als vorige jaar was het op een gegeven moment drukker
in de stand dan erbuiten, zelfs zonder de medewerkers die
de zondag aan zich voorbij lieten gaan. Op het podium tegenover
de stand werd een cartoon vertoond, dus het was niet zo dat
we ons verveelden. Pas rond het middaguur werd de sleur doorbroken
door briefschrijvers, enthousiaste fans en bezoekers met de
beruchte weeklydose.com T-shirts.
Dat de shirts opvallen, is zo langzamerhand
duidelijk. Toen ik Tom vergezelde tijdens zijn strooptocht
op zoek naar action figures sprak een winkelier ons er bloedserieus
op aan. Hij had al het hele weekend meer van die shirts gezien
en vroeg zich af wat weeklydose.com precies is. Toen hij me
vroeg of ik ook in action figures handelde, viel bij mij het
dubbeltje: de beste man dacht dat ik een website had waarop
ik comics verkocht! Zo komen de geruchten dus de wereld in.
Benieuwd wat er volgend jaar over wordt gezegd. Ik zal in
ieder geval ontkennen dat ik banden heb met beroepsprutser
Rob Liefeld. Terug in de stand werd boardbezoeker en trouwe
briefschrijver Johan gesignaleerd. Hij zou eigenlijk geen
tijd hebben, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan,
vandaar dat hij net als Tim de dag ervoor toch zijn gezicht
liet zien.
Enkele boardbezoekers later werd op
het podium een heuse Donald Duck quiz aangekondigd. Althans,
de dame met de microfoon had het over een 'Donald Dick' quiz,
maar ik mag aannemen dat deze verspreking Freudiaans van aard
was. Een bezorgde vader kon op tijd zijn handen voor de oren
van zijn in de bak met comics graaiende zoontje houden. Samen
met Michel en Johan keek ik toe hoe een batterij hersenkrakers
van vragen werd gesteld aan de jonge deelnemers. Wat voor
een beest is Guus Geluk eigenlijk? Wie is de oprichter van
Duckstad? En in welk jaar verscheen het allereerste nummer
van het nu vijftig jaar oude weekblad Donald Duck? Vooral
die laatste vraag leek me erg moeilijk. De zweetdruppels van
de deelnemers werden strak vastgelegd door de camera van vrijwilliger
Meerten Welleman, die tussendoor wel vaak zijn lens liet vallen
op het blonde meisje van de Donald Duck stand.
Halverwege de dag moest Tom met het
oog op allerlei werkzaamheden van huishoudelijke aard helaas
weer vertrekken, zodat het bij Juniorpress akelig stil werd.
Gelukkig was dat het moment waarop een nieuwe groep boardleden
een praatje kwam maken. Als een soort gespreksleider stelde
ik iedereen aan elkaar voor en in de tussentijd vergezelde
ik Johan op zijn zoektocht naar de Next Men paperback. Die
vonden we vlakbij, zij het in enigszins beschadigde staat.
Verzekerd van mijn morele support kon Johan tien euro van
de prijs afdingen, kortom, een compliment aan de mensen bij
de stand van Silvester. In het kader van wel kijken maar niets
kopen, maakte ik een volgend rondje door de hal, waarbij ik
links en rechts kort kon praten met oude bekenden, collega's
en de nodige stripwinkeleigenaren.
Tegen de klok van vier had een verzameling
tekenaars van het board zich bij de stand verzameld. Bruisend
van enthousiasme liet George de creditspagina zien van een
project waarvoor ik de lettering zal afhandelen, van de stiekem
opgedoken Frerik mocht ik zijn schetsen bewonderen (nadat
hem brutaal een T-shirt was aangesmeerd) en ook Edwin wapperde
met nieuw, gedetailleerd tekenwerk. Met de door Edwin op sleeptouw
genomen Chantal verschoof het gesprek naar mobiele telefoons
("De I-mode is kut"), de smoezelige praktijken bij
haar Lara Croft look-a-like wedstrijden ("Ze laten in
België nooit zomaar Nederlandse winnen") en inside
informatie over het nieuwe Tomb Raider spel ("Dit mag
je dus niet verder vertellen"). Het gezelschap rolde
door naar de stand van Incognito, waar Romano met zijn eerdergenoemde
uitspraak een einde maakte aan de reeks sappige oneliners.
Wel een curieus gezicht: van alle
tekenaars op het board benadert Edwin wellicht het meest een
professioneel niveau, maar bij het zien van Romano's schetsen
viel zijn mond voor de zoveelste keer open van bewondering
en een brokje jaloezie. Met Edwin en Chantal maakte ik een
uur later de allerlaatste ronde. Voor het Shrek poppetje en
de Danger Girl fishtank waren ze precies op tijd, voor hun
comics precies een minuut te laat. De stand van Juniorpress
werd intussen afgebroken, waarbij ik de aan Tomb Raider verslaafde
Chantal de twaalf Nederlandse deeltjes van die reeks toestopte
en ook Edwin kort een greep uit de bak liet doen. Daarna werden
de handen geschud en de kreet "tot op het board"
klonk veelvuldig.
Medewerker Minggus Lopulalan en ik
hielpen vervolgens een handje mee bij het afbreken van de
stand; iets wat ik nog niet eerder had gedaan en wat een aparte
ervaring is. Je tilt zo veel dat je een maand niet meer naar
de sportschool hoeft.
Meeliftend in de auto van Minggus
smeerde ik hem op weg naar huis meteen een T-shirt aan. Tot
mijn verbazing bekende hij dat hij de vorige editie van het
shirt wel eens tijdens het sporten heeft aangetrokken en daarmee
altijd veel bekijks had. Straks moet ik alle shirtdragers
nog gaan betalen voor het maken van reclame! Het gesprek op
de snelweg kon lekker lang duren, want geheel volgens de regels
van het Nederlandse verkeer kwamen we in een file van een
kilometer of negen. Het was uiteindelijk zelfs zo erg, dat
Minggus me direct naar de Zeister bioscoop kon brengen, want
daar had ik om kwart voor acht afgesproken voor een sneak
preview van de meesterlijke film One Hour Photo. Ik haalde
het nét. Met twee tassen op mijn rug. En na de film
een wandeling huiswaarts van twintig minuten. Nou ja, de Stripdagen
zijn maar eens per jaar, dus vooruit.
Uiteindelijk was ik ongeveer dezelfde
tijd thuis als een dag eerder. Net als vorig jaar had ik zo
weinig gekocht en tegelijk zo veel shirtjes verkocht, dat
mijn portemonnee enkel voller was geworden. In tegenstelling
tot vorig jaar was deze beurs echter wel gezelliger. Zondag
was ongeveer net zo rustig als toen, maar de zaterdag was
een uitstekende beursdag met een prima sfeer. Is de neergaande
lijn dan eindelijk gekeerd? Gooi volgend jaar net als bij
veel Amerikaanse beurzen een leuke vloerbedekking neer en
wie weet benadert Den Bosch ooit nog die unieke sfeer van
vroeger in Het Turfschip te Breda.
Er is in ieder geval hoop op beterschap.
Met de concurrentie van de beurs in Arnhem moét de
organisatie ook wel.
de stripdagen
- de brabanthallen, den bosch feeddate: 15.09.02