"Is Tim nu alweer te laat?"
verzucht Richard onder het blauwgroene schijnsel van de stationshal
Utrecht CS. Het is donderdagmiddag 18 maart en het is tijd
voor een onderhands georganiseerde, zeer kleinschalige Meet
and Greet. Nadat de officiële editie eind vorig jaar
werd afgelast wegens een tekort aan belangstelling, is het
hele concept achter deze traditionele ontmoetingen van boardbezoekers
enigszins op een dood spoor beland.
Nieuwe pogingen op het weeklydose.com
messageboard zijn daarna telkens onbedoeld ondermijnd door
allerlei zijweggetjes, vandaar deze noodgreep. Op deze manier
wordt in ieder geval het onbevredigende gevoel van losse eindjes
weggenomen, terwijl de deur nadrukkelijk open blijft voor
editie nummer tien. Natuurlijk maakt het nogal wat uit of
je met drie man of met twintig man door de stad trekt, maar
het gaat om het idee. Sommige dingen veranderen echter nooit,
want Tim heeft als altijd de pech van een treinvertraging.
Je zou haast denken, dat het traject Breda-Utrecht vervloekt
is. Hoe is dat vroeger met de Stripdagen ooit goed gegaan?
mag9
:: middag
Dertig minuten later dan gepland,
gaan Tim, Richard en ik op pad. Hoewel de doordeweekse dag
rustiger is dan de gebruikelijke zaterdagmiddag, is de route
toch bezaaid met redelijk veel volk. Het zal wel typisch Utrechtse
gezelligheid zijn. "Gaan we ook nog bij Whoops naar binnen?"
vraagt Tim voorzichtig. We kijken elkaar aan. Met sommige
tradities mag best wel eens worden gebroken! Bovendien zitten
we na de vertraging krapper in de tijd, vandaar dat we deze
halte overslaan en richting stripwinkel Blunder trekken. Nadat
we bij bioscoop Springhaver alvast de kaartjes voor die avond
hebben opgehaald, storten we ons op de comics. Tim waagt een
poging met een deeltje van de serie Optic Nerve, ik haal mijn
wekelijkse stapel op en Richard kan zich ondanks de vele verleidingen
inhouden.
Bij het verlaten van de winkel spot
Tim enkele nummers van een Europese strip die al jaren op
zijn verlanglijst staan, waarna zijn rugtas zo langzaamaan
kolossale proporties aanneemt. Richard pakt het eerst anders
aan, want bij de platenzaak White Noise houdt hij het bij
een enkele cd, maar even verderop bij boekwinkel Broese moeten
we er allemaal aan geloven: de lokroep van de hoek met alternatieve
graphic novels is onweerstaanbaar. Zelf zwicht ik voor het
zeshonderd pagina's tellende Box Office Poison van Alex Robinson.
Daar had ik nu al zo vaak goede dingen over gehoord, dat het
tijd werd voor een eigen mening. De rugtassen kunnen eindelijk
af wanneer we eetgelegenheid King Arthur binnenwandelen, waar
het heel lekker en vrij goedkoop eten is.
Het tafeltje aan de linkerhand toont
een ongezonde interesse in ons. Wat voor een mobiele telefoon
ik daar heb? En of we soms studenten zijn? Tja, het zal wel.
"Meestal zitten hier wel normale mensen, hoor,"
bezweer ik Tim en Richard. De overheerlijke maaltijd verloopt
verder zonder incident. Onder het genot van het toetje bespreken
we alle dingen die ons bezighouden en zodra de rekening wordt
gepresenteerd, is dat vooral het bedrag onder de streep. Blijkbaar
is dit etablissement toch niet zo goedkoop als ik dacht. We
zijn bijna bij de bioscoop wanneer de rekenmachine in mijn
brein kortsluiting veroorzaakt. Meer dan honderd euro, dat
kan helemaal niet! Richard haalt de nota tevoorschijn en inderdaad,
onderaan staan gerechten die wij absoluut niet hebben besteld.
Met tien minuten voor aanvang van de film sprinten we terug
naar King Arthur.
mag9
:: avond
Onderweg bedenkt Tim een spookscenario:
de twee naast ons hadden zo'n ongezonde interesse in ons omdat
ze hun eten op onze rekening hebben laten zetten. Hoe meer
we aan deze vreemde mogelijkheid denken, hoe plausibeler het
wordt. Dat krijg je na het lezen van zo veel comics van Grant
Morrison. In werkelijkheid blijkt van moedwil geen sprake.
Het was een foutje en we nemen de duizenden excuses en de
veertig euro gewillig in ontvangst. Zwaar beladen of niet,
ook de bioscoop halen we precies op tijd. De vroege voorstelling
van de film Elephant rolt dromerig over het scherm en vertelt
het verhaal over een schietpartij op een middelbare school.
We zijn er stil van. Tijd, dus, voor een stevige naborrel
in een gezellig café.
Nu is het zo, dat de donderdagavond
tevens de vaste uitgaansavond van de studenten is. Overal
waar we langslopen, is het stampend druk. Zelfs bij het ietsje
duurdere doch niet minder sfeervolle Le Journal is geen plaats
meer, zodat we twee blokken verder een beetje doelloos door
het centrum kuieren. Dan heeft Richard een ingeving: een Irish
Pub vlakbij het Domplein, waar hij toevallig eerder deze week
al was geweest. Redelijk uit de route en dus plek zat. Het
eerste rondje wordt besteld, waarna de aangeschafte comics
trots over de tafel gaan. Twee rondjes later volgt topoverleg
over de perikelen op het messageboard. Is het tijd voor iets
anders? Zo ja, wat dan? Terwijl aan de andere kant van de
zaak een stel corpsballen het glas heft, stippelen we het
begin van een alternatief uit.
Rond een uur of elf voert de weg ons
richting het Centraal Station. Ja, we spreken elkaar weer
op het board. Wel thuis. Mazzel! Tim zoekt zijn trein op,
ook Richard ziet dat hij niet lang hoeft te wachten en ik
sleur mijn rugtas naar de bus die me naar Zeist brengt. Daarmee
komt een einde aan de onofficiële Meet and Greet 9, een
erg geslaagd dagje uit dat in het teken stond van het evalueren
van het verleden, het analyseren van het heden en het bezinnen
op de toekomst. Eenmaal thuis in bed kan ik me eigenlijk niet
voorstellen, dat het fenomeen Meet and Greet definitief op
is. Tijdelijk op een dood spoor, ja, maar niet dood.
Kortom, op naar de jubileumeditie
MaG10. Maar dan wél weer via de officiële kanalen!
meet and
greet 9 - stadscentrum, utrecht feeddate:
18.03.04