De Stripdagen in Haarlem laten zich
moeilijk vergelijken met andere beurzen. Zo is de beurs deels
binnen, deels buiten, middenin het mooie centrum van de stad,
wordt het steevast georganiseerd op de rand van de zomer en
vindt het slechts eens in de twee jaar plaats. Daarbij verkiezen
de meeste Amerikaanse undergroundtekenaars Haarlem boven de
andere beurzen, wat het evenement veel aanzien geeft.
Ondanks problemen achter de schermen,
die pas laat in het traject werden opgelost, kon de Grote
Markt in Haarlem zich in het weekend van zaterdag 5 en zondag
6 juni dus weer verheugen op bovengemiddelde belangstelling
van bezoekers, toeristen en overige passanten. Zeker nu veel
van de andere voor dit jaar geplande stripbeurzen zijn afgelast,
is Haarlem voorlopig het laatste grote evenement van het huidige
seizoen, vandaar dat menig liefhebber flink insloeg. Zelf
hield ik het net als twee jaar geleden bij één
aankoop; het kopen van strips of comics is al vele jaren niet
meer mijn primaire doel tijdens een stripbeurs.
haarlem
:: grote markt
Nadat ik de wat het weer betreft iets
mindere zaterdag aan me voorbij had laten gaan, stapte ik
zondag in alle vroegte uit bed. De klok stond op kwart over
negen toen ik de hal van Utrecht Centraal betrad, waar boardgenoot
Sven me op opwachtte. Onze treinreis naar Haarlem verliep
zonder incident, of het moet de omroeper zijn geweest die
de inzittenden erop attent maakte, dat deelnemers aan de Libelle-toer
(nooit van gehoord) halverwege moesten overstappen. In Haarlem
werden we onthaald door een heerlijk zonnetje. De tweede zeer
aangename verrassing was dat de organisatie had besloten de
circustent van vorige keer te verruilen voor de stevige constructie
van twee edities daarvoor. Helaas betekende dit wel, dat de
entree van de tent was verdubbeld naar vier euro. Het geld
moet toch ergens vandaan komen.
Als zuinige Hollanders begonnen we
aan een verkenningstocht van het gratis toegankelijke buitenterrein,
dat bestond uit een verzameling marktkraampjes, bij een café
signerende tekenaars en een gezellige ruilbeurs op een locatie
die misschien ietwat te achteraf was. Op het moment dat we
de entree voor de hoofdtent hadden betaald, tikte vertaalcollega
Peter de Bruin op de schouder. Hij kwam de tent uit, samen
met de uit België geïmporteerde Viola, waar ze weinig
interessants hadden gezien. Samen begonnen we aan een intensieve
ronde over het festivalterrein, waarbij Viola een stapeltje
Witchblade comics kocht, Sven weer materiaal van Rob Liefeld
insloeg en mij door een Belgische handelaar de les werd gelezen
over het 'amateuristische verkoopbeleid' (zijn woorden) van
Juniorpress.
In de centrale tent was het inderdaad
redelijk rustig. De combinatie van de hoge entreeprijs, de
afwezigheid van grote uitgeverijen en de verstikkende hitte
onder de tentzeilen zal menig bezoeker snel weer naar buiten
hebben gejaagd. Bovendien was het binnen relatief zo donker,
dat je een minuut met je ogen moest knipperen voor je zag
voor welke stand je eigenlijk stond. De stand bleek die van
Stripster, waar boardgrootvader Aart de boel in goede banen
aan het leiden was, als altijd gewapend met een grote fles
limonade. Sven ging op jacht naar meer werk van Rob Liefeld,
Viola liet wat stripalbums signeren voor haar pa en Peter
kocht een indie-comic. Ik hield het bij kijken, want stiekem
was ik vooral op zoek naar de stand van Het Raadsel en Oog
& Blik. Daar zou striprevelatie Craig Thompson signeren
en mijn meegebrachte schetsboek knorde van ongeduld.
Onze knorrende magen kregen voorrang
boven het knorrende schetsboek: rond een uur of één
gingen streken we neer op een zonovergoten terrasje, waar
we ondanks de ongeïnteresseerde serveerster een paar
lekkere broodjes en poffertjes konden bestellen. De tweede
helft van de dag stond volledig in het teken van de zoektocht
naar die geheimzinnige stand van Het Raadsel en Oog &
Blik. "Daar hangt een spandoek met 'Het Raadsel' erop,"
merkte Peter op. Helaas, het bleef bij een spandoek. Zelfs
de plattegrond hielp ons niet aan de locatie van de stand,
maar dat kan ook zijn omdat je mij nooit moet laten kaartlezen.
Als je naar Groningen wilt, stuur ik je geheid naar Vlissingen.
Peter en Viola konden vanwege andere verplichtingen de tocht
helaas niet langer voortzetten. Na het afscheid rechtten Sven
en ik de rug. We moesten en zouden die stand vinden.
Achteraf bleek dat we tijdens onze
eerste ronde vlakbij waren geweest. Dat zal je altijd zien!
Even hoopten we dat wij niet de enige waren die wat moeite
hadden met het vinden van de stands met de meeste Amerikaanse
tekenaars, maar dat viel tegen. Rond de tafel van Het Raadsel
was het dringen geblazen. Als altijd kreeg je pas een handtekening
of schets wanneer je ter plekke iets had gekocht. Ik twijfelde
tussen de vijfde druk van Good-Bye Chunky Rice en de Nederlandse
hardcover van Blankets. Ik twijfelde dusdanig, dat ik zelfs
al veertig euro had geleend van algemene mediabekendheid en
vertaalcollega Ger Apeldoorn toen ik uiteindelijk toch koos
voor het goedkopere Chunky Rice. Twee bekenden achter de stand
konden me vertellen, dat Thompson om half vier weer zou gaan
signeren, vandaar dat ik geduldig toekeek hoe de andere tekenaars
hun schetsen maakten.
"Zullen we de tafel daar verplaatsen
en Craig gewoon hier neerzetten?" vroeg een ge-neuspiercete
dame van Het Raadsel. Strak plan, dacht ik, want 'hier' was
precies waar ik stond. Vijf minuten later schudde ik Craig
de hand, als de eerste van zijn middagsessie. Hij signeerde
Chunky Rice, maakte een ronduit meesterlijke penseelschets
in mijn schetsboek en plaatste een opmerking over het nogal
vreemde licht waarmee hij daar half overdekt moest werken.
Tijdens het schetsen bleek hij een aardige vent: hij toont
interesse in de mensen aan zijn tafel, neemt (de onvermijdelijke)
complimenten verlegen in ontvangst en praat vol enthousiasme
over zijn nieuwe projecten, waaronder een Blankets soundtrack.
Toen ik hem erop attendeerde dat hij zijn penseel net zo vreemd
vasthoudt als Erik 'Savage Dragon' Larsen, vroeg hij of Larsen
dan ook net als hij last heeft van een soort RSI. Ja, stripmaker
is een hard vak.
Toen de kerkklok vier uur sloeg, vonden
Sven en ik het wel mooi geweest. De drukte was voorbij, zodat
we snel afscheid konden nemen van de bekenden in en rondom
de tent, waarna we moe maar voldaan de sneltrein opzochten.
Een jongetje keek gefascineerd naar het Spawn action figure
van Sven, terwijl ik, mijn opkomende verkoudheid onderdrukkend,
mijn enige aankoop Chunky Rice doorbladerde. Al met al is
Haarlem 2004 dus een geslaagde beurs geworden. Voor ieder
wat wils, van oude strips tot nieuwe comics en een goede selectie
tekenaars. Wederom complimenten aan de organisatie.
Voorlopig wordt het even afkicken
van het beursgevoel, maar op de ervaring van Haarlem kan ik
best een tijdje teren. Een blik op het schetsboek is meer
dan voldoende voor een goed gevoel.
stripdagen
haarlem - grote markt, haarlem feeddate:
06.06.04