Vorig jaar dook weeklydose.com onder
dezelfde titel een vijftal comics op, die ondanks de geringe
bekendheid de moeite van het lezen zonder enige twijfel waard
waren. Dertien maanden later zijn twee van de toentertijd
opgesomde comics afgelopen en zijn nog eens twee stopgezet.
Kortom, goede comics zijn niet altijd succesvolle comics,
wat betekent dat de onbekende kwaliteitstitels wel een steuntje
in de rug kunnen gebruiken.
Daartoe volgt hieronder een nieuw
overzicht van wat met een mooie Engelse kreet 'the five greatest
comics you're not reading' kan worden genoemd.
1. fallen
angel (dc) Het grootste probleem van Fallen
Angel is, dat het al anderhalf jaar tussen wal en schip dobbert.
De door Peter David geschreven en door nieuw talent David
Lopez getekende serie is in essentie namelijk een superheldencomic,
terwijl dat concept inhoudelijk slechts wordt gebruikt als
springplank voor volwassen thema's en onderwerpen. Hierdoor
is het enerzijds te progressief voor het superheldenwerk van
mainstream DC en anderzijds te mainstream voor de progressieve
Vertigo imprint, wat tot het logo 'Suggested for mature readers'
als het halfslachtige compromis heeft geleid. Gelukkig zijn
de makers zelf wars van compromissen: hoofdpersonage Lee is
net zo ambigu als Bete Noir, de stad waar zij zich heeft opgeworpen
als redder in nood voor alleen die mensen die haar diensten
waardig zijn. Wie comics wil waarin alles wordt uitgelegd,
waarin de grens tussen held en schurk duidelijk is en waarin
elk personage zijn motivatie negen keer per nummer herhaalt,
kan zich beter beperken tot klassieke mainstream, maar voor
wie van een uitdaging houdt, is Fallen Angel de beste comic
die je niet leest.
2. the
walking dead (image) Zombies en comics gaan
doorgaans zelden goed samen. Waar op het witte doek het cinematografische
equivalent van heel hard 'boe' roepen wordt bewerkstelligd
door een plotseling geluid of een snelle montage, missen comics
een vergelijkbaar schrikeffect en moeten de makers het doen
met illustraties van verminkte lijken als visueel kortschrift.
Robert Kirkman, zelf een groot fan van het genre waarin de
straten worden bevolkt door uit de dood herrezen wezens, begrijpt
deze tekortkomingen als geen ander. Als schrijver van Image
comic The Walking Dead legt hij namelijk niet de nadruk op
gekunstelde schrikeffecten, maar concentreert hij zich op
hoe de mens omgaat met een onherkenbaar veranderde, postapocalyptische
wereld. Zijn hoofdpersonage Rick Grimes lag in coma toen de
zombie-epidemie uitbrak, waardoor de lezer net zo veel of
zo weinig weet als hij. De spanning die dat oplevert, is aangrijpender
dan in menig zombiefilm met beeld en geluid, zeker ook omdat
het tekenwerk wordt verzorgd door Charlie Adlard, die met
zijn grimmig realisme een waardige opvolger is van Tony Moore.
3. ex
machina (dc) Omdat in Ex Machina op een dialooggestuurde
manier wordt omgegaan met het uitstippelen van een politiek
beleid en de gevolgen die dat met zich meebrengt, wordt de
nieuwe WildStorm serie door sommige prominente recensenten
het comic-equivalent van The West Wing genoemd. Of de vergelijking
met de veelvuldig onderscheiden televisieserie nu eigenlijk
wel accuraat is of niet, het geeft aan, dat de critici de
titel intussen hebben omarmd. Het grote publiek moet deze
verfrissende mengeling van ouderwetse superheldenactie en
politieke elementen nog ontdekken, maar duurde het ook niet
een tijdje voor het nieuwe realisme in het superheldengenre
aansloeg dat Kurt Busiek begin jaren negentig met zijn miniserie
Marvels introduceerde? Aan de makers zal het niet liggen:
schrijver Brian K. Vaughan valt niet terug op de bekende trucs
uit zijn andere werk en zet met burgemeester Mitchell Hundred
voorop een geloofwaardige cast neer, terwijl tekenaar Tony
Harris in zowel de met actie gevulde flashbacks als de met
vlotte dialogen doorspekte scènes uit het heden voor
precies het juiste vleugje menselijkheid zorgt.
4. she-hulk
(marvel) Het is niet de eerste keer dat Marvel
het probeert met een serie over de groene heldin She-Hulk.
De voorgaande pogingen zijn echter telkens gestrand en omdat
creatief zwaargewicht John Byrne de serie in een vorige versie
heeft omgetoverd tot humorcomic waarbij de hoofdpersonages
met enige regelmaat doodleuk tegen de lezer spraken, is een
nieuwe herstart lange tijd zo goed als onbespreekbaar geweest.
Daarin kwam eerder dit jaar verandering toen schrijver Dan
Slott en zijn vaste tekenaar Juan Bobillo de uitdaging aangingen.
Beide makers zijn relatief onbekend en misschien is dat precies
waarom het duo de herstart heeft kunnen aangrijpen voor een
frisse insteek. She-Hulk is een gevierd superheld, haar alter
ego Jennifer Walters is advocate. Een combinatie van die twee
aspecten, zo voor de hand liggend en toch nauwelijks eerder
gebruikt, zorgt in het eerste jaar van de serie voor een vlot
geschreven en heerlijk eigenzinnig getekende comic, die met
een gezonde dosis intelligente humor de juridische kant van
het superheldenbestaan onder de loep legt. Zelden was een
mainstream serie zo indie.
5. true
story, swear to god (clib's boy comics) Autobiografische
comics bestaan natuurlijk al langer, maar niet eerder waren
ze zo prominent aanwezig als vandaag de dag het geval is.
Pas nu enerzijds het besef is doorgedrongen dat de superheldencomic
niet langer het enige genre is waarmee succes kan worden behaald
en anderzijds de moderne maatschappij gezien de kijkcijfers
van de reality programma's zich vaker wil spiegelen aan andermans
leven en problemen, lijkt het hek van de dam. Hoewel ook de
mainstream zich aan het genre waagt, is en blijft de autobiografische
comic toch in het bijzonder het domein van de kleine independents,
zoals het geval is bij het in eigen beheer uitgegeven True
Story, Swear To God. Bedenker Tom Beland vertelt op een openhartige
wijze over hoe hij en zijn huidige echtgenote Lily elkaar
hebben ontmoet, over de eerste schreden naar een relatie en
over de ups en downs die dat met zich meebrengt. In feite
is het een geromantiseerd dagboek, met een vleugje humor en
zelfspot, dat mede dankzij de warme vertelstem en de cartooneske
tekenstijl de spijker keer op keer op de kop slaat.
de 5 beste
comics die je niet leest (2004) - olav beemer feeddate:
21.10.04